«καί λύσας τῆν κατάραν, ἔδωκε τήν εὐλογίαν»
Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,
Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Καθῶς εἰσήλθαμε στό νέο ἐκκλησιαστικό ἔτος, διαπιστώνουμε ὅτι μέ σοφία ἡ Ἐκκλησία μας καθιέρωσε, ὥστε νά ξεκινᾶ τήν λειτουργική της περίοδο τόν Σεπτέμβριο μέ τό πρόσωπο τῆς Παναγίας μας, διά τῆς ἑορτῆς τοῦ Γενεθλίου Της καί νά τελειώνει πάλι μέ τήν Παναγία τόν Αὔγουστο, μέ τήν Κοίμησή Της.
Ἡ Γέννηση, λοιπόν, τῆς Θεοτόκου εἶναι μία ἀπό τίς λεγόμενες θεομητορικές ἑορτές. Οἱ γονεῖς Της, ὁ Ἰωακείμ καί ἡ Ἄννα, κατάγονταν ἀπό τό βασιλικό γένος τοῦ Δαβίδ. Ἦταν πλούσιοι καί πολύ θεοσεβεῖς, ἀλλά ἀρκετά προχωρημένης ἡλικίας. Ἐπειδή δέν εἶχαν παιδιά, ἐλυποῦντο πολύ γιά τό ὄνειδος τῆς ἀτεκνίας, πεποίθηση πού ἐπικρατοῦσε στήν Ἰουδαϊκή κοινωνία. Γι’ αὐτό παρακαλοῦσαν πάντοτε τόν Θεό μέ θερμότητα καί μέ δάκρυα, νά τούς χαρίσει καρπό κοιλίας καί δέν ἔπαυαν νά προσφέρουν στόν Θεό, κατά τόν μωσαϊκό νόμο, πλούσια δῶρα.
Ὁ Θεός εἰσακουσε τίς θερμές προσευχές τους καί ἱκανοποίησε τό αἴτημά τους. Τούς ἀξίωσε μέ ἀγγελική πληροφορία, νά νοιώσουν τήν χαρά τῆς τεκνογονίας, πρίν ἀκόμη αὐτή πραγματοποιηθεῖ. Μέγα τό δῶρο τοῦ Θεοῦ στούς Ἁγίους Προπάτορες, ἀλλά καί σέ ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα, ἀφοῦ ἡ γέννηση τῆς Θεοτόκου ἦταν τό προμήνυμα τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, διότι ἀργότερα «ἡ Θεόπαις Μαριάμ» θά γεννήσει τόν Μεσσία καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου, τόν Χριστό.
Κύριο στοιχεῖο τῆς σημερινῆς ὑμνογραφίας εἶναι ἡ χαρά, πού προξένησε στούς γονεῖς Της, ἀλλά καί σέ ὅλο τόν κόσμο ἡ γέννηση τῆς Θεοτόκου. «Ἰωακείμ καί Ἄννα ὀνειδισμοῦ ἀτεκνίας». Χαρά ἀρχικά στόν Ἰωακείμ καί τήν Ἄννα, γιά τήν ἀπαλλαγή τους ἀπό τό ὄνειδος καί τήν ντροπή τῆς ἀτεκνίας, πού τούς βάρυνε μέχρι τότε, ἀλλά χαρά καί σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο ἀφοῦ «καί Ἀδάμ καί Εὔα ἐκ τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου ἠλευθερώθησαν, Ἄχραντε, ἐν τῇ ἁγίᾳ γεννήσει σου».
Μέχρι τότε, κύρια γνωρίσματα τῆς ἀνθρωπότητος ἦταν ὁ φόβος τοῦ θανάτου, ἡ ἐνοχή τῆς ἁμαρτίας καί ἡ κατάρα. Ἡ κατάρα πού ἀκούστηκε μέσα στόν Παράδεισο, ὡς συνέπεια τῆς παρακοῆς καί τοῦ ἐγωισμοῦ τῶν Πρωτοπλάστων.
Τήν λύση αὐτῆς τῆς κατάρας καί τήν κατάργηση τοῦ θανάτου κατανοοῦμε καλύτερα, ἄν θυμηθοῦμε τά λόγια τοῦ Θεοῦ πρός τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα λίγο πρίν τήν ἐξορία τους. «Θ’ αὐξήσω κατά πολύ τήν θλίψη καί τούς πόνους τῆς κυοφορίας σου, καί μέ πόνους θά γεννᾶς τά παιδιά σου» εἶπε πρός τήν Εὔα, ἐνῶ στόν Ἀδάμ «Μέ τὀν ἱδρώτα τοῦ προσώπου σου θά τρῶς τό ψωμί σου, ὥσπου νά ξαναγυρίσεις στήν γῆ ἀπό τήν ὁποία προῆλθες, γιατί χῶμα εἶσαι, καί στό χῶμα θά ἐπιστρέψεις» (Γέν. 3, 16-19).
Ἡ γέννηση τῆς Θεοτόκου προμηνύει καί προετοιμάζει τόν ἐρχομό τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἀφοῦ αὐτή θά εἶναι ἐκείνη πού θά συλλάβει «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου», θά κυοφορήσει καί θά γεννήσει κατά σάρκα τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ. Καί Αὐτός, μέ τό Πανάγιο Πάθος Του, τήν σταυρική Του Θυσία καί τήν Ἁγία Του Ἀνάσταση, θά λύσει αὐτήν τήν προγονική κατάρα, θά δώσει τήν θεία Χάρη καί εὐλογία Του, θά καταργήσει τόν διάβολο, θά καταπατήσει τόν θάνατο καί θά δωρίσει τήν αἰώνια ζωή στόν ἄνθρωπο.
«Ἡ στεῖρα τίκτει τήν Θεοτόκον καί τροφόν τῆς ζωῆς ἡμῶν». Πράγματι, ὁ πάνσεπτος γόνος πού προῆλθε ἀπό τούς δικαίους Ἰωακείμ καί Ἄννα, ἡ «θεόπαις» Μαριάμ, τό ἐκλεκτό αὐτό τέκνο τοῦ Θεοῦ, ὑπῆρξε «πρόξενος τῆς ζωῆς ἡμῶν, κατάρας αναίρεσις, εὐλογίας ἀντίδοσις». Ἀμήν.
Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
