Ἀγαπητοί μου πατέρες καί ἀδελφοί,
Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Βρισκόμαστε στὴν πέμπτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, λίγο πρὶν τὴν θριαμβευτικὴ εἴσοδο τοῦ Κυρίου μας στὰ Ἱεροσόλυμα. Σὲ λίγες ἡμέρες θὰ γίνουμε μάρτυρες τῶν σωτηρίων Παθῶν τοῦ Κυρίου, τὰ ὁποῖα μᾶς ἀπάλλαξαν ἀπὸ τὴν ὀδύνη τοῦ θανάτου καὶ μᾶς ἄνοιξαν καὶ πάλι τὶς πύλες τῆς ἐπιστροφῆς μας στὸν παράδεισο.
Πρὶν ἀπὸ πέντε (5) ἑβδομάδες, μὲ τὴν ἔναρξη τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ξεκινήσαμε καὶ ἐμεῖς πνευματικὸ ἀγῶνα ἐναντίον τῶν παθῶν μας, ἀποφασισμένοι νὰ καταπολεμήσουμε ὅλες ἐκεῖνες τὶς ἁμαρτωλὲς συνήθειες, ποὺ στεροῦν ἀπὸ τὴν ψυχή μας τὴν ἀγάπη, τὴν χαρὰ καὶ μᾶς ἐμποδίζουν νὰ συναντήσουμε τὸν Ἀναστημένο Ἀρχηγὸ τῆς ζωῆς. Καὶ ἡ Ἐκκλησία, γιὰ μιὰ ἀκόμη χρονιά, μᾶς προσέφερε τὰ πνευματικά της ὅπλα: τὴν νηστεία, τὴν ἐγκράτεια, τὴν καρδιακὴ προσευχή, τὴν συχνὴ Θεία Μετάληψη, τὶς κατανυκτικές της Ἀκολουθίες καί, βεβαίως, τὴν Ἱερὰ Ἐξομολόγηση. Ὅσο ὅμως βαδίζαμε σὲ αὐτὸν τὸν πνευματικὸ δρόμο, τὸ βλέπαμε ὅπως τὸ βλέπουμε καὶ σήμερα: Εἶναι ἀνεπαρκεῖς οἱ ἀνθρώπινες δυνάμεις μας. Εἶναι ἀσθενικὴ ἡ πίστη μας. Εἶναι εὔθραυστη ἡ ἀγάπη μας. Οἱ πειρασμοὶ διαρκῶς μᾶς ταράζουν. Μικρὲς ἢ καὶ μεγαλύτερες πτώσεις καραδοκοῦν διαρκῶς στὴν καθημερινότητά μας. Θὰ βρεθοῦμε ἄραγε ἄξιοινα συσταυρωθοῦμε καὶ νὰ συναναστηθοῦμε μὲ τὸν Κύριο καὶ Δεσπότη τῆς ζωῆς μας;
Σήμερα, ἡ Ἐκκλησία ἔρχεται νὰ μᾶς στηρίξει καὶ νὰ μᾶς ὑπενθυμίσει πὼς οἱ πειρασμοὶ καὶ οἱ πτώσεις δὲν κάνουν διακρίσεις καὶ χτυποῦν τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς, ἀκόμη καὶ τῶν μεγαλύτερων ἁγίων. Ἄραγε, μεγάλοι ἅγιοι δὲν ὑπῆρξαν οἱ Μαθητὲς καὶ Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ; Δὲν ἀξιώθηκαν νὰ γίνουν αὐτόπτες μάρτυρες θαυμάτων; Δὲν ἔμειναν συχνὰ ἄφωνοι μπροστὰ στὴν γλυκύτητα τῶν λόγων καὶ τὸ βάθος τῆς σοφίας τοῦ Διδασκάλου τους, μὲ τὸν Ὁποῖον ἔζησαν μαζὶ τρία ὁλόκληρα χρόνια; Κι ὅμως! Τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο μᾶς μιλᾶ γιὰ στιγμὲς ἀδυναμίας τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου μας, καὶ ἰδιαίτερα τοῦ Ἰακώβου καὶ τοῦ Ἰωάννη, τῶν υἱῶν του Ζεβεδαίου.
Ὅπως ἀκούσαμε πρὶν ἀπὸ λίγο, τὴν ὥρα ἀκριβῶς ὅπου ὁ Κύριος προλέγει τὰ φρικτὰ Πάθη ποὺ θὰ ὑποστεῖ καὶ τοὺς μιλᾶ γιὰ μιὰ ἄλλου εἴδους ἐπερχόμενη βασιλεία, στηριγμένη στὴν θυσία καὶ τὴν ἀγάπη, ἐκεῖνοι ὑποκύπτουν στὸν πειρασμὸ τῆς κενοδοξίας καὶ Τὸν παρακαλοῦν νὰ τοὺς ἐξασφαλίζει κοσμικὰ ἀξιώματα καὶ τιμές, παραμένοντας ἐντελῶς ἀνυποψίαστοι γιὰ τὴν κοσμογονία ποὺ πλησιάζει. Ἂν λοιπὸν ἐκεῖνοι, ποὺ ἀγάπησαν ὅσο τίποτε ἄλλο τὸν Διδάσκαλό τους, βρέθηκαν κάποιες στιγμές, μὲ νοῦν ἐσκοτισμένο καὶ ψυχὴ κεκλεισμένη, πόσο μᾶλλον ἐμεῖς κινδυνεύουμε ἀπὸ τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς ἀδυναμίες μας! Ἂς μὴν μείνουμε ὅμως ἐκεῖ! Ἂς παραδειγματιστοῦμε καὶ ἀπὸ τὴν μετάνοιά τους, ὅπως ἐκείνη τοῦ Πέτρου, ὅταν κατάλαβε πὼς ἡ Βασιλεία τοῦ Διδασκάλου του δὲν ἦταν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. Ἂς μὴν ἀπογοητευόμαστε, λοιπόν, ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μας, ἂς μὴν ἀποθαρρυνόμαστε ἀπὸ τὴν ἀστάθειά μας. Ὑπάρχει μέσον διαρκοῦς καθάρσεως καὶ ἀνεξάντλητης ἐνδυναμώσεως γιὰ τὸν καθένα μας.
Ἀλλὰ καὶ ἕνα ἀκόμη πρόσωπο ἔρχεται σήμερα νὰ μᾶς συγκλονίσει. Εἶναι ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία, στὴν μνήμη τῆς ὁποίας εἶναι ἀφιερωμένη ἡ σημερινὴ ἡμέρα. Πρόκειται γι΄ αὐτὴν ποὺ τιμοῦμε ὡς πρότυπο ὁλοκληρωτικῆς μετάνοιας καὶ αὐστηρότατου ἀσκητισμοῦ. Πρόκειται γι΄ αὐτὴν ποὺ παρέδωσε τὴν νιότη της στὴν ἀκολασία, στὴν ἀπόλυτη ἀδιαφορία γιὰ καθετὶ τὸ πνευματικό, στὴν πλήρη ἀποξένωση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὸν νόμο Του. Κι ὅμως! Ἕνα καὶ μόνον γεγονός, ἡ ἐπέμβαση μιᾶς ἀνεξήγητης δυνάμεως, ἡ ὁποία τὴν ἐμπόδισε νὰ εἰσέλθει στὸν Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως στὴν Ἱερουσαλήμ, ἦταν ἀρκετὴ γιὰ νὰ ἀντιστρέψει ἐντελῶς τὴ ζωή της καὶ νὰ ζήσει σαράνταεπτά (47) ὁλόκληρα χρόνια σὲ πλήρη ἀπομόνωση καὶ διαρκῆ μετάνοια. Πάντα, λοιπόν, υπάρχει ἀνοικτὸς δρόμος ἐπιστροφῆς, ἀρκεῖ νὰ «φωτιστοῦν» τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας, ὥστε νὰ ἀντικρύσουμε τὰ τραύματά μας καὶ νὰ καταφύγουμε στὸ μεγάλο γιατρικό!
Ἀλήθεια, ποιό εἴναι τό μέσον τῆς διαρκοῦς καθάρσεως; Ποιό εἶναι αὐτὸ τὸ μεγάλο γιατρικό;
Μέσα σὲ τέσσερεις μόνον στίχους ἔρχεται σήμερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος νά μᾶς ἀποκαλύψει αὐτὸ τὸ ὑπέρτατο μέσον τῆς λυτρώσεως. Ἡ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπή, προερχόμενη ἀπὸ τὴν ἐπιστολή του πρὸς τοὺς Ἑβραίους, εἶναι λιτή, περιεκτικὴ καὶ σωτηρία. Ἀπευθύνεται στοὺς συμπατριῶτες του ποὺ περίμεναν, μετὰ ἀπὸ τὶς θυσίες τῶν ζώων, νὰ ραντιστοῦν μὲ τὸ αἷμα, ὡς μιὰ συμβολικὴ πράξη καθάρσεως. Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἕνα ἄλλο αἷμα, ποὺ δὲν εἶναι ἁπλῶς συμβολικὸ ἀλλὰ ἀληθινὸ καὶ σωτήριο. Ποιό εἶναι αὐτός; Ἰδοὺ πὼς ἀπαντᾶ o μεγάλος Ἀπόστολος:
«Ἐὰν μὲ τὸ αἷμα ταύρων καὶ τράγων ποὺ καίγονται στὸ θυσιαστήριο ραντίζονται οἱ ἁμαρτωλοί, ὥστε μὲ αὐτὸν τὸν συμβολικὸ τρόπο νὰ μπορέσουν νὰ εἰσέλθουν στὸν Ναό, πόσο περισσότερο τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος θυσιάστηκε, ὄντας ἀπόλυτα ἐλεύθερος καὶ καθαρὸς ἀπὸ κάθε ἁμαρτία, εἶναι σὲ θέση νὰ καθαρίσει τὴν συνείδησή σας ἀπὸ τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας ποὺ νεκρώνουν τὴν ψυχὴ καὶ νὰ γίνετε ἄξιοι νὰ λατρέψετε τὸν ζωντανὸ Θεό». (στ. 13,14).
Ἀδελφοί μου,
Τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου μας, το ὁποῖο σὲ λίγες ἡμέρες θὰ χυθεῖ πάνω στὸν Σταυρό, εἶναι ἐκεῖνο τὸ γιατρικό, πού εἶναι σὲ θέση νὰ ἐξαλείψει κάθε ἁμαρτία καὶ νὰ ἀναζωογονήσει τὴν ψυχὴ ὅλων μας. Εἶναι τὸ Θεῖο Αἷμα ποὺ δέχτηκαν οἱ μαθητές Του ἀπὸ τὸν Ἴδιο, κατὰ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο καὶ ποὺ τοὺς ἕνωνε μαζί Του, κάθε φορὰ ποὺ τελοῦσαν τὴν Θεία Εὐχαριστία.
Σὲ ἕναν τέτοιο Μυστικὸ Δεῖπνο μετεῖχε στὸ τέλος τῆς ζωῆς της καὶ ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία, ὅταν ἐκεῖ, στὰ βάθη τῆς ἐρήμου ,δέχτηκε τὴν Θεία Κοινωνία ἀπὸ τὸν ἀββᾶ Ζωσιμᾶ. Ἦταν αὐτὸ τὸ Θεῖο γιατρικό, τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ὁλοκλήρωσε τὴν μετάνοιά της καὶ τῆς ἀποκάλυψε ὀρθάνοιχτη τὴν πύλη τῆς αἰωνιότητας.
Αὐτὸ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ ἂς γίνει καὶ γιὰ μᾶς τὸ μέσον τῆς ἰάσεως καὶ ἡ πηγὴ τῆς ἐνδυναμώσεώς μας. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅπως φαίνεται στὴν σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπή, δὲν ἀμφιβάλλει: Τὸ αἷμα αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἀναγεννήσει τὴν ὕπαρξή μας, νὰ ἐξαγνίσει τὴν συνείδησή μας καὶ νὰ μᾶς κάνει ἄξιους νὰ δοξάσουμε τὸν Ἀναστημένο Χριστό.
Ἰδού, λοιπόν, ἡ μεγάλη μας εὐκαιρία: Τὸ Ἅγιο Πάσχα ποὺ πλησιάζει, ἂς μὴν ἀποτελέσει γιά μᾶς ἁπλῶς καὶ μόνον ἕνα γραφικὸ ἔθιμο, ἀλλὰ μιὰ ἀνανέωση τῆς ἐπιθυμίας μας νὰ ζήσουμε μὲ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ ἑνωθοῦμε μαζί Του. Τὴν ὥρα τῆς Ἀναστάσιμης Θείας Λειτουργίας, θὰ δεχτοῦμε μία πρόσκληση: «Μετὰ φόβου Θεοῦ πίστεως καὶ ἀγάπης, προσέλθετε!»
Τότε καὶ ἐμεῖς, ἂς ἀπαντήσουμε μὲ τὰ λόγια τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου, ὅταν βάδιζε πρὸς τὸ μαρτύριο: «Μόνη τροφή μου ἐπιθυμῶ τὸν ἄρτο τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ μου καὶ μόνο ποτό τὸ Αἷμα Του, ποὺ εἶναι ἀγάπη χωρὶς τέλος!» Ἀμήν.
Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
