«…ὧν ἀναθεωροῦντες τήν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε τήν πίστιν». (Ἑβρ. 13,7)
Ἀγαπητοί μου πατέρες καί ἀδελφοί,
Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Ἀθανασίου καί Κυρίλλου, τῶν δύο Μεγάλων Πατέρων καί Πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας τήν ἑορτή ἄγει σήμερον ἡ Ἐκκλησία μας. Καί ἦταν καί οἱ δύο «ἄνδρες πλήρεις πίστεως καί Πνεύματος Ἁγίου», καί ἀγωνίσθηκαν στήν πρώτη γραμμή τῶν ἀγώνων τῆς Πίστεως, στήν Α’ Οἰκουμενική Σύνοδο κατά τοῦ Ἀρείου ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, στήν Γ’ Οἰκουμενική Σύνοδο κατά τοῦ Νεστορίου καί τῶν μονοφυσιτῶν ὁ Ἅγιος Κύριλλος.
Προφύλαξαν τήν Ὀρθόδοξο πίστη ἀπό τήν αἵρεση καί τήν πλάνη καί τήν ἑδραίωσαν στίς καρδιές τῶν πιστῶν. Ὕψωσαν κέρας Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων. Κραταίωσαν τήν Ἐκκλησία. Κήρυξαν τόν Χριστό «τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τόν μονογενή – φῶς ἐκ φωτός, Θεόν ἀληθινόν ἐκ Θεοῦ ἀληθινόν γεννηθέντα, οὐ ποιηθέντα – διπλοῦν τήν φύσιν, ἀλλ’ οὐ τήν ὑπόστασιν, τέλειον αὐτόν Θεόν καί τέλειον ἄνθρωπον».
Αὐτήν τήν πίστη ὕψωσαν καί ἐλάμπρυναν καί ἀνέπτυξαν στίς Οἰκουμενικές Συνόδους. Πιστοί σημαιοφόροι καί στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ, γενναῖοι κήρυκες τῆς πίστεως καί ἀθλητές, ἀνεδείχθηκαν φῶτα ὑπέρλαμπρα μέσα στόν κόσμο. Αὐτήν, τήν μόνη ὀρθή καί ἀμώμητο πίστη, τήν ἁγία Ὀρθοδοξία, ἐνέπνευσαν, μετέδωσαν καί μεταδίδουν στούς Χριστιανούς, καί τότε πού βρίσκονταν στήν ζωή, ἀλλά καί τώρα στήν θριαμβεύουσα Ἐκκλησία, μέ τούς λόγους καί τά κηρύγματά τους, ἰδιαιτέρως μέ τόν βίο καί τήν πίστη τους.
Γι΄ αὐτό καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, μᾶς καλεῖ νά μιμηθοῦμε καί νά ἀντιγράψουμε τήν θερμή καί ἀκλόνητο πίστη τῶν Ἁγίων Πατέρων. «Μιμεῖσθε τήν πίστιν». Ἐφ΄ ὅσον ὑπάρχουν σέ κάθε ἐποχή Ἅγιοι, αὐτό εἶναι σημάδι τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. γιατί οἱ Ἅγιοι μιμήθηκαν τόν Χριστό.
Ὅταν λέμε μίμηση Χριστοῦ δέν ἐννοοῦμε κάτι ἐξωτερικό. Ἕνας σύγχρονος πατέρας τῆς Ἐκκλησίας λέγει, πώς μίμηση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ὁλοκληρωτική βίωσή του (Χριστοβίωμα). ἡ ὁλοκληρωτική ἐσώτατη συμμόρφωση πρός τόν Χριστό, ἡ χριστοποίηση τοῦ ἀνθρώπου. Δέν πρόκειται γιά μία ἐξωτερική μίμηση, ἀλλά γιά μία ἐσωτερική βίωση. Ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν λέει «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. 2,20).
Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀγαποῦσαν τόν Χριστό καί ἤθελαν νά τόν μιμηθοῦν στήν ζωή τους. Ἡ μίμηση αὐτή τούς προκαλοῦσε χαρά, ἐπειδή «τόν Ποιητήν τῶν ἁπάντων καί Κύριον καί Δεσπότην ἐκτήσαντο ἐν ἑαυτοῖς», λέει ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος. Ἀπόκτησαν τόν πολύτιμο μαργαρίτη, τόν ἴδιο τόν Χριστό. Ἔφτασαν στό σημεῖο νά μιμηθοῦν τόσο πολύ τόν Χριστό καί νά θεωθοῦν, ὥστε νά γίνουν συνέχεια τῆς ζωῆς του. Εἶναι σμικρογραφίες Χριστοῦ. «Χριστοί δεύτεροι», ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Κάλλιστος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.
Ὅλος ὁ ἔπαινος καί ὁ μακαρισμός τῶν Ἁγίων συνίσταται σέ δύο στοιχεῖα. Τό ἕνα εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη πίστη καί τό ἄλλο τά χαρίσματα καί οἱ δωρεές, πού ἔλαβαν ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Οἱ Ἅγιοι εἶχαν ἀνόθευτη πίστη κατά πάντα, γι΄ αὐτό καί εἶχαν καθαρή ζωή. Ἐμεῖς ἄραγε ἔχουμε νά ἐπιδείξουμε αὐτή τήν θαυμαστή ἁρμονία τῶν Ἁγίων, δηλαδή ὀρθό δόγμα καί ἦθος; Ἐάν δέν ὑπάρχει στήν ζωή μας αὐτή ἡ Ὀρθοδοξία – Ὀρθοπραξία, πίστη καί βίωμα, κινδυνεύουμε εἴτε στήν αἵρεση εἴτε στήν πλάνη, γιατί κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο «Θεόν ὁμολογοῦσιν εἰδέναι, τοῖς δέ ἔργοις ἀρνοῦνται (Τίτ. 1,16).
Ἐκεῖνος πού ἔχει μπροστά του τήν ἀναστροφή τῶν Ἁγίων, κάνει δύο πράγματα. Ἀγωνίζεται γιά τήν νέκρωση τῶν παθῶν καί ὑποδέχεται τήν ζωή τῶν ἀρετῶν. Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης γράφει, πώς καί οἱ πέτρες ἀκόμη ὠφελοῦνται ἀπό τούς Ἁγίους, πολύ περισσότερο οἱ ἄνθρωποι. Ἄς τούς μιμηθοῦμε ὅσο μποροῦμε, γιά νά ἔχουμε τούς ἴδιους μέ αὐτούς καρπούς. Ἀμήν.
Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
