Ἀγαπητοί μου πατέρες καί ἀδελφοί,
Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Ἡμέρα χαρᾶς ἡ Κυριακή αὐτή, ἡ πρώτη Κυριακή μετά τά Χριστούγεννα. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, σέ ὅλα τά πέρατα τῆς Οικουμένης, βιώνει ἀκόμη τήν ἀγαλλίαση μίας ἐπισκέψεως, μίας παρουσίας, μίας ἀνανεωμένης σχέσεως μέ τόν νεογέννητο Χριστό. Γιά μία ἀκόμη χρονιά, γιορτάσαμε τήν εἴσοδο τοῦ ἄπειρου Θεοῦ στήν ἀνθρώπινη ἱστορία. Ὁ Θεός βρέθηκε μαζί μας ὡς ἄνθρωπος καί ἡ ἀγάπη Του θά συνεχίσει, χωρίς διακοπή, νά γεμίζει τίς καρδιές καί τήν ζωή μας γιά πάντα. Γι΄ αὐτό καί ἡ χαρά μας δέν θά σβήσει μέ τά χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια τῶν ψεύτικων δέντρων. Οὔτε θά βυθιστοῦμε σέ μία μελαγχολία πού πάντα παρατηρεῖται στήν καταναλωτική μας κοινωνία μετά τίς μεγάλες γιορτές. Τό φῶς τοῦ ἄστρου τῆς Βηθλεέμ, αὐτό τό οὐράνιο φῶς, πού γιά μία καί μοναδική φορά ἔλαμψε πάνω ἀπό ἕνα περιφρονημένο σπήλαιο, ἐναπόκειται σέ ἐμᾶς νά ἐγκατασταθεῖ στήν καρδιά μας καί νά μήν σβήσει ποτέ.
Ἡ σημερινή ἀποστολική περικοπή, ἐκ πρώτης ὄψεως, μοιάζει λίγο παράταιρη μέ τό πνεῦμα τῶν ἡμερῶν. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθύνεται σήμερα πρός τόν ἀγαπητό του ἀλλά καί ἄστατο λαό τῶν Γαλατῶν. Αὐτῶν, πού συχνά παρασύρονταν ἀπό τούς Ἰουδαΐζοντες Χριστιανούς καί ἀμφισβητοῦσαν τό κύρος τοῦ μεγάλου Ἀποστόλου, ἐξ αἰτίας τοῦ παρελθόντος του.
Ποτέ δέν ἀρνήθηκε τό παρελθόν του ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Καί σήμερα, ἡμέρα γιορταστική καί χαρμόσυνη, ἡ Εκκλησία μας θέλησε νά μᾶς θυμίσει τήν ὁμολογία του, τό ὅτι δηλαδή δίωκε, καί μάλιστα «καθ΄ ὑπερβολήν», δηλαδή μέ φανατισμό τούς Χριστιανούς. Γιατί, λοιπόν, σήμερα νά θυμηθοῦμε αὐτά τά δυσάρεστα; Γιατί, σέ ἡμέρα γιορτινή, νά ἐπιστρέψουμε στόν διώκτη Σαούλ καί τίς ταλαιπωρίες πού προκάλεσε στήν πρώτη Ἐκκλησία;
Διότι, ἀδελφοί μου, ἀκριβῶς αὐτό τό παρελθόν τοῦ μεγάλου Ἀποστόλου ἀποτελεῖ τό θεμέλιο τῆς δοξολογίας πού ἀκολουθεῖ. Τί γράφει ὁ ἴδιος;
«Ὅταν ὅμως εὐδόκησε ὁ Θεός πού, γιά ἀνεξερεύνητους λόγους, μέ εἶχε ξεχωρίσει ἀπό τήν κοιλιά τῆς μητέρας μου καί μοῦ ἀποκάλυψε τόν Υἱό Του στό δρόμο γιά τήν Δαμασκό, ἄρχισα νά κηρύττω τό Ὄνομά Του στούς εἰδωλολάτρες».
Ὅπως ἀντιλαμβανόμαστε, πνεῦμα συντριβῆς διακατέχει τόν Παῦλο γιά τό παρελθόν του. Συντριβῆς, ἀλλά καί βαθιᾶς ταπεινώσεως, διότι αὐτόν, ἕναν διώκτη, ἐπέλεξε ὁ Θεός γιά νά ἁπλώσει τόν λόγο Του στά πέρατα τῆς Οἰκουμένης. Ὑπάρχει ὅμως καί κάτι ἀκόμη: Πνεῦμα θαυμασμοῦ καί βαθιᾶς εὐγνωμοσύνης ἐγκαταστάθηκε γιά πάντα στήν ψυχή του γιά τις ἐπουράνιες δωρεές πού ἀξιώθηκε. Ἡ σημερινή περικοπή θυμίζει ἐξομολόγηση. Ἐξομολογείται, ὄχι μόνον πρός τούς Χριστιανούς τῆς Γαλατίας ἀλλά καί πρός ὅλους ἐμᾶς, τούς ἀναγνῶστες τῶν ἐπιστολῶν του, πώς, οὐσιαστικά, δέν κατανοεῖ τήν ἐπιλογή αὐτή τοῦ Κυρίου πρός τό πρόσωπό του. Δείχνει νά ἀπορεῖ: Τί καλό, τί ἀξιόλογο ἔκανε, ἄραγε, ὥστε νά ἀξιωθεῖ τέτοιας Χάριτος καί τέτοιας ἀποστολῆς; Ἀπάντηση δέν μπορεῖ νά βρεῖ. Καί, τελικῶς, ἀποδέχεται αὐτό πού μέ τόσο ζῆλο κήρυξε:
Δέν εἶναι τά ἔργα μας πού μᾶς δικαιώνουν ἀπέναντι στόν Θεό, ἀλλά ἡ πίστη. Ὅπως ἐκεῖνος βρῆκε Χάρη ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μέσῳ τῆς πίστεώς του, ἔτσι καλεῖ καί ἐμᾶς νά παραδώσουμε χωρίς κανένα δισταγμό τήν ὕπαρξή μας στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί νά Τόν δοξάσουμε γιά τά θαυμάσια πού χαρίζει στήν κάθε ἀνθρώπινη ψυχή, ὅποτε καί μέ ὅποιον τρόπο Ἐκεῖνος ἀποφασίσει.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μιλᾷ γιά τήν ζωή του, στήν πραγματικότητα ὅμως, μᾶς προσφέρει τήν πιό πλήρη καί τήν πιό ὑπέροχη ἐξήγηση γιά τήν οὐσία τῶν Χριστουγέννων. Μᾶς καλεῖ νά ἀναρωτηθοῦμε: Ἀξίζουμε ἄραγε, ὡς ἀνθρωπότητα, τό δῶρο τῆς παρουσίας Του; Ἔχουμε νά ἐπιδείξουμε κάτι καλό, κάτι ἅγιο ὥστε νά προσελκύσουμε τόν Πανάγιο Θεό καί νά Τόν καλέσουμε νά ἔρθει στήν ζωή μας; Ὄχι ἀδελφοί μου!
Κι ὅμως! Τό μεγαλεῖο τῶν Χριστουγέννων εἶναι ἀκριβῶς αὐτό: Σέ μία ἀνθρωπότητα βυθισμένη στό σκοτάδι καί τήν σκιά, σέ μία ἀνθρωπότητα βυθισμένη στήν ἀπανθρωπιά, τήν κακία καί τήν βλασφημία, ὅπως ἀκριβῶς ὑπῆρξε καί τό παρελθόν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὁ Θεός, κινούμενος ἀπό τήν ἄπειρη ἀγάπη του, χωρίς νά προσμετρήσει τά ἁμαρτωλά μας ἔργα, συνεχίζει νά παραμένει ἀνάμεσά μας καί νά μᾶς δίνει διαρκῶς νέες εὐκαιρίες μεταστροφῆς.
Ἀκοῦμε τήν ἐξομολόγηση τοῦ Μεγάλου Ἀποστόλου καί συνειδητοποιοῦμε πόσες εὐεργεσίες μπορεῖ καί ἡ δική μας ψυχή νά ἀντλήσει ἀπό τό γεγονός τῶν Χριστουγέννων. Στρέφουμε τήν ματιά στόν κόσμο καί ἡ ψυχή μας γεμίζει μέ φόβο καί ἀπελπισία μέ τά ὅσα συμβαίνουν. Στρέφουμε τήν ματιά μέσα μας καί βλέπουμε τόν ἑαυτό μας βυθισμένο στό σκοτάδι τῶν ἐλαττωμάτων, τῶν παθῶν καί τῶν σφαλμάτων μας. Ἀναζητούμε φῶς, ἀναζητοῦμε συγνώμη, ἀναζητοῦμε λύτρωση. Γνωρίζουμε, ὅμως, πώς δέν δικαιούμεθα νά ἔχουμε τέτοιες ἀπαιτήσεις.
Ἐκεῖνος ὅμως δέν πτοεῖται. Ἡ φιλανθρωπία Του δέν ἀναστέλλεται, ἡ ἀγάπη Του δέν μειώνεται. Ἀξιωθήκαμε καί ἐφέτος νά γιορτάσουμε τήν Γέννησή Του. Τήν πόρτα τῆς ψυχῆς μας χτυπᾷ καί πάλι ὁ νεογέννητος Χριστός, διαβεβαιώνοντάς μας πώς ὅλες μας οἱ ἁμαρτίες ἀποτελοῦν σταγόνες στόν ὠκεανό τῆς ἀγάπης Του. Ὁ Δημιουργός τοῦ Σύμπαντος ἔρχεται νά ξαναγεννηθεῖ στό σκοτεινό σπήλαιο τῆς καρδιᾶς μας, σκορπίζοντας τό φῶς τῆς συγνώμης καί τῆς ἐλευθερίας ἀπό τήν φθορά καί τό θάνατο. Ἔρχεται ξανά νά μᾶς ἀλλάξει, νά μᾶς μεταμορφώσει καί νά μᾶς μεταβάλει σέ μάρτυρες καί κήρυκες τῆς ἄπειρης ἀγάπης Του μέσα στόν κόσμο πού ζοῦμε.
Ἀδελφοί μου,
Ὁ σημερινός κόσμος διψᾷ γιό λόγο ἀγάπης, λόγο συγχωρήσεως, λόγο ἐλπίδος. Ποτέ τά λόγια δέν ἦταν τόσο εὔκολο νά φτάσουν στά αὐτιά τῶν ἀνθρώπων. Ραδιόφωνο, τηλεόραση καί διαδίκτυο μᾶς βομβαρδίζουν καθημερινά μέ λέξεις πού, δυστυχῶς, δέν φτάνουν στήν καρδιά μας, πού δέν μποροῦν νά μᾶς στηρίξουν, πού δέν μποροῦν νά μᾶς ξαναβάλουν στόν δρόμο τῆς παρηγοριᾶς καί τῆς ἐλπίδος. Γιατί ἄραγε; Διότι τά λόγια πείθουν ὅταν προέρχονται ἀπό καρδιά φλεγόμενη ἀπό τήν ζωντανή παρουσία τῆς Πηγῆς τῆς χαρᾶς καί τῆς ἐλπίδος, δηλαδή, ἀπό τήν παρουσία τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ. Δυστυχῶς, στήν ἐποχή μας, τά λόγια εἶναι πολλά, οἱ ἄνθρωποι ὅμως ποὐ ἔχουν βιώσει μέσα τους τήν χαρά τῆς μεταστροφῆς, ὅπως ὁ Παῦλος, εἶναι λίγοι.
Ἄς ἀναλάβουμε, λοιπόν, ἐμεῖς αὐτήν τήν ἀποστολή καί ἄς γίνουμε ἐμεῖς, μέ τήν ζωή μας, οἱ σημερινοί κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου. Ὅσο τά Χριστούγεννα θά γίνονται ἕνα δικό μας, διαρκές καί προσωπικό γεγονός, τόσο οἱ ἄνθρωποι γύρω μας θά βεβαιώνονται πώς ὁ Θεάνθρωπος Χριστός εἶναι ὁ μόνος πού μπορεῖ νά χαρίσει στήν ἀνθρωπότητα καί στόν κάθε ἄνθρωπο ξεχωριστά ἕνα βαθύ νόημα ζωῆς, μία ἀδάμαστη καρτερία στίς δυσκολίες καί μία ἀτράνταχτη ἐλπίδα στόν ἐρχομό τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐπί γῆς. Ἀμήν._
Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
