Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,
Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Ὁλόφωτη ξημέρωσε ἡ σημερινή Κυριακή. Μόλις μία ἑβδομάδα πρίν, τό σκοτάδι τοῦ Ἅδη συντρίφτηκε ἀπό τό φῶς τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Ἡ καρδιά μας ἀκόμη πάλλεται ἀπό τόν θρίαμβο τῆς νίκης τῆς Ζωής ἐπί τοῦ θανάτου. Ὁ δρόμος πρός τήν Οὐράνια Βασιλεία βρίσκεται ἐνώπιόν μας ὀρθάνοιχτος. Ὁ Σταυρός, ἀπό ὄργανο φρικτοῦ θανάτου, ἔγινε σύμβολο τῆς ἀναγεννημένης ἐλπίδος τῆς ἀνθρωπότητος.
Εἶναι ἄραγε ἀλήθεια; Ζεῖ ὁ μέχρι πρίν λίγες ἡμέρες νεκρός Ἐσταυρωμένος; Πῶς νά πιστέψουμε σέ ἕνα γεγονός τόσο ἀντίθετο μέ τήν ἀνθρώπινη λογική μας; Πῶς νά ἐμπιστευτοῦμε μαρτυρίες ἄλλων, ὅταν οἱ δικές μας αἰσθήσεις συνεχίζουν νά δέχονται μόνον ἐμπειρίες θανάτου καί σκότους; Πῶς νά ἐπιτρέψουμε στήν χαρά νά κατακλύσει τήν καρδιά μας, ὅταν καθημερινά φτάνουν σέ μᾶς ἀνθρώπινοι θρῆνοι καί πολεμικές ἰαχές;
Ἔτσι αἰσθάνεται σήμερα καί ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς. Μέχρι πρίν λίγες ὧρες, βρισκόταν μαζί μέ τούς φοβισμένους καί ἀπογοητευμένους ἀδελφούς του καί μαθητές τοῦ κοινοῦ Διδασκάλου τους. Μαζί μοιράζονταν τήν φρικτή ἀνάμνηση τοῦ αἱμόφυρτου Ἰησοῦ ἐπάνω στόν Σταυρό. Μαζί ἀποροῦσαν, πώς εἶναι δυνατόν νά ἐκπληρωθοῦν οἱ διαβεβαιώσεις πού ἔδινε πρός ἐκείνους περί τῆς ἐγέρσεώς Του. Φοβισμένοι στό ὑπερῶο, μέ τούς ἐξαγριωμένους Φαρισαίους νά τούς αναζητούν, μέχρι πριν λίγες ὧρες, παρηγορούσαν ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί ἀναζητοῦσαν μία μικρή χαραμάδα ἐλπίδος.
Καί αὐτή ἡ χαραμάδα ἐμφανίστηκε καί ἔγινε πύλη, μέσα ἀπό τήν ὁποία, μέ τρόπο ἀνεξήγητο, παράλογο καί θαυμαστό, ὁ Κύριος τῆς ζωῆς ἦρθε νά ἀποδείξει μέ τήν παρουσία Του πώς οἱ ἐπαγγελίες Του ἦταν ἀληθινές. Βρέθηκε ξανά μεταξύ τους, μοιράστηκε μαζί τους τό ψωμί καί τό κρασί καί διακήρυξε, ὄχι μέ λόγια ἀλλά μέ τό ὁλοφώτεινο πρόσωπό Του πώς τά παλαιά παρῆλθαν καί πώς τό μέγα Πάσχα, τό μέγα πέρασμα ἀπό τόν θάνατο στήν ζωή, ἦταν πλέον, ὄχι ὑπόσχεση, ἀλλά γεγονός.
Ποιά συναισθήματα νά τούς κατέκλυσαν ἐκείνη τήν ὥρα; Ποιά ἀνάσταση νά συντελέστηκε καί στήν δική τους ψυχή; Δέν ὑπάρχουν λόγια νά περιγράψουν μία τέτοια ἐμπειρία. Μόνο ὅταν ὁ πόνος καί οἱ δοκιμασίες ἔχουν ρίξει τήν ψυχή μας στό πιό βαθύ σημεῖο τοῦ Ἅδη καί αἰφνίδια ἐμφανίζεται στήν ζωή μας τό ὑπέρλαμπρο Ἀναστάσιμο φῶς, μόνο ὅταν ἡ ὕπαρξή μας ἔχει γονατίσει ἀπό τήν θλίψη καί ἀνέλπιστα, τῶν θυρῶν τῆς ψυχῆς μας κεκλεισμένων, βιώνουμε τήν θεία παρηγοριά, μόνο τότε εἴμαστε σέ θέση νά βιώσουμε τήν μεγάλη ἀλήθεια τῆς ἐγέρσεως τοῦ Κυρίου καί νά κηρύξουμε ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μας πώς ὁ Χριστός Ἀνέστη.
Τέτοια θαυμαστή ἀποκάλυψη βίωσαν καί τήν ὥρα ἐκείνη οἱ Μαθητές. Ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς, ὅμως, λείπει. Ὅταν ἐπιστρέφει, ὁ Κύριος δέν εἶναι πιά ἐκεῖ. Βλέπει την χαρά στά πρόσωπα τῶν ἀδελφῶν του ἀλλά δέν τοῦ ἀρκεῖ. Ἀκούει τά γεμάτα ἐνθουσιασμό λόγια τους ἀλλά δέν τά πιστεύει. Τά μάτια του ἔχουν κρατήσει μόνο τίς πληγές στά χέρια, τά πόδια καί τήν πλευρά τοῦ Διδασκάλου του. Αὐτές οἱ πληγές εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια πού δέχεται. Αὐτές οἱ πληγές εἶναι ἡ δική του πραγματικότητα. Αὐτές οἱ πληγές εἶναι ἡ πηγή τῆς δικῆς του ἀπογοητεὐσεως πού ἔχει κατακλείσει τήν καρδιά του. Στήν μνήμη του ἔχει ἐγκατασταθεῖ ὁ καταπληγωμένος καί ἄπνοος Ἰησοῦς καί μόνο Αὐτόν ἀναγνωρίζει.
«Αὐτές τἰς πληγές θέλω νά ἀκουμπήσω. Χριστό χωρίς πληγές δέν ἀναγνωρίζω», δηλώνει πρός τούς ἀδελφούς του.
Καί ὁ πληγωμένος Διδάσκαλος ἐμφανίζεται ἐνώπιόν του. Μέ τά ἴδια στίγματα στά χέρια καί τά πόδια Του. Μέ τήν ἴδια πληγή στήν πλευρά Του. Καί, ἴσως ἀναρωτηθεῖτε, τί θέση ἔχουν στό ἀναστημένο σῶμα Του αὐτά τά στίγματα; Πῶς ἡ Ἀνάσταση δέν κατάφερε νά τά ἐξαφανίσει; Ποιά εἶναι ἡ χρησιμότητα καί ποιός ὁ σκοπός νά εἶναι ἀκόμα ἐμφανῆ αὐτά τά σημάδια τοῦ θανάτου πάνω στό πανάχραντο Σῶμα τῆς ζωῆς;
Μεγάλος ὁ σκοπός καί μεγάλη ἡ σκοπιμότητα τῶν στιγμάτων αὐτῶν, ἀδελφοί μου. Πρῶτον, γιά νά μήν ξεχνοῦμε πώς, ἀκόμη καί μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ὁ θάνατος εἶναι ἀκόμη παρών στήν ζωή μας καί πώς ἡ δύναμή του παραμένει μεγάλη. Δεύτερον, γιά νά βεβαιωθοῦμε πώς ὁ Ἀναστημένος Χριστός δέν εἶναι ἕνας ἐρχόμενος ἀπό ἕναν ἄλλο κόσμο, ἀλλά ἐκεῖνος, ὁ Ὁποῖος πράγματι πέρασε νικηφόρα μέσα ἀπό τό κράτος τοῦ θανάτου καί φέρει ἀκόμη τίς πληγές αὐτές ὡς ἀποδείξεις τῆς νίκης Του. Ὑπάρχει ὅμως καί κάτι τρίτο: οἱ πληγές αὐτές εἶναι ἡ πηγή τῆς δικῆς μας παρηγοριᾶς. Διότι, οἱ πληγές Του εἶναι οἱ δικές μας πληγές πού μέ τήν θεία φιλανθρωπία Του ἔκανε δικές Του. Τά δικά μας πάθη καί τίς δικές μας ὀδύνες ἐπωμίστηκε ὁ Χριστός μας, προκειμένου νά περάσει μαζί μας μέσα ἀπό τήν κοιλάδα τῶν κλαυθμῶν καί τοῦ πόνου πού καθημερινά βαδίζουμε ὅλοι μας. Τά πάθη μας ἔγιναν πάθη Του, ὁ πόνος μας πόνος Του. Μέ τήν Ἀνάστασή Του ὅμως, ἡ δύναμή Του ἔγινε δύναμή μας καί ἡ ζωή Του, ζωή μας. Τά στίγματα εἶναι ἐκεί γιά νά μᾶς θυμίζουν πώς ἡ δύναμη τοῦ πόνου μας εἶναι μεγάλη, ὅπως μεγάλη ὑπῆρξε καί ἡ δική Του ὀδύνη πάνω στόν Σταυρό. Μεγαλύτερη ὅμως εἶναι ἡ δύναμη τῆς ζωῆς, τῆς χαρᾶς καί τοῦ φωτός πού μᾶς καλεῖ νά μοιραστοῦμε μαζί Του.
Οἱ πληγές πάνω στό Ἀναστημένο Σῶμα εἶναι ἐμφανεῖς, ὅμως δέν πονοῦν καί δέν αἱμορραγοῦν πλέον. Μόνο μαρτυροῦν πως τίποτα δέν μπορεῖ νά ἀντισταθεῖ στήν δύναμη τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ Θωμᾶς ξαναβλέπει τίς πληγές πού μέχρι πρίν δύο ἡμέρες εἶχε δεῖ πάνω σέ ἕνα νεκρό. Τώρα βλέπει τίς ἴδιες πληγές, μόνο πού ὁ νεκρός ἔχει δώσει τήν θέση του σέ ἕνα ὁλόφωτο σῶμα, διαποτισμένο ἀπό αἰώνια ζωή. Τώρα, οἱ πληγές αὐτές ἀναβρύζουν καί τήν δική μας ἐλπίδα.
Ἀδελφοί μου,
Ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς ἀντίκρισε τότε τίς πληγές τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ καί πίστεψε. Ἀντικρίζουμε καί ἐμεῖς σήμερα τίς φρικτές πληγές τῆς ἀνθρωπότητος πού αἱμορραγεῖ. Ἀναρωτιόμαστε, ποιά δύναμη μπορεῖ νά παρηγορήσει τόσο πόνο καί νά γιατρέψει τόσο θάνατο. Στρέφουμε τότε τήν ματιά μας στήν εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως καί διακρίνουμε τά στίγματα τοῦ Σταυροῦ. Στρέφουμε τήν καρδιά μας πρός Ἐκεῖνον πού ἔκανε ὅλο τόν ἀνθρώπινο πόνο δικό Του καί βλέπουμε τό πανάγιο Σῶμα Του νά ἔχει νικήσει τόν πόνο καί τόν θάνατο. Εἶναι τό ἴδιο σῶμα πού γίνεται ἡ τροφή μας κατά τήν Θεία Λειτουργία. Ἄς γευόμαστε διαρκῶς τόν Θεό, ἄς γευόμαστε διαρκῶς τήν Ζωή, ἄς γευόμαστε διαρκῶς τήν Ἀνάσταση και, μαζί μέ τόν Ἀπόστολο Θωμᾶ, ἄς διακηρύσσουμε μέ ὅλη τήν δύναμη τῆς ψυχῆς μας, μέχρι τελευταίας μας ἀναπνοῆς:
«Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου». Ἀμήν.
Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
