Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,
Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Σπουδαία καὶ χαρμόσυνη εἶναι ἡ σημερινὴ ἡμέρα. Ἡμέρα θριαμβευτικῆς εἰσόδου τοῦ Κυρίου μας στὴν ἱερὴ πόλη τῶν Ἱεροσολύμων. Στὴν πόλη ποὺ σήμερα κραυγάζει «ὡσαννά» καὶ σὲ λίγες μέρες θὰ ἀντηχήσουν οἱ οὐρανομήκεις κραυγὲς τοῦ «ἆρον ἆρον σταύρωσον αὐτόν».
Γνωρίζει ὁ Θεάνθρωπος τῆς ἀγάπης καὶ τῆς θυσίας πὼς οἱ ζητωκραυγὲς ἀπευθύνονται σὲ ἕναν ἄλλο μεσσία, μεσσία τῶν ἐθνικῶν πόθων τοῦ Ἰσραήλ, μεσσία κοσμικῆς δυνάμεως καὶ στρατιωτικῆς ἰσχύος. Γνωρίζει πὼς τὸ σκάνδαλο τοῦ καταματωμένου Λυτρωτῆ, ποὺ σὲ λίγες μέρες θὰ βρεθεῖ στὸ πραιτώριο ἐνώπιον τοῦ Πιλάτου, θὰ μεταβάλει τὴ σημερινὴ λατρεία τῶν κατοίκων τῆς Ἱερουσαλὴμ σὲ περιφρόνηση καὶ μένος. Γνωρίζει πὼς οἱ δρόμοι, ἀπὸ τοὺς ὁποίους σήμερα διέρχεται ὡς θριαμβευτής, καθήμενος ἐπὶ πώλου ὄνου, σὲ λίγες μέρες θὰ ποτιστοῦν ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ ἀκάνθινου στεφάνου, τὴν ὥρα ποὺ θὰ μεταφέρει τὸν σταυρὸ στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου Του.
Παρόλα αὐτά, ὁ Χριστός μας δὲν ἀρνεῖται σήμερα τὴν ἐπίγεια δόξα καὶ δὲν ἀπομακρύνει τὰ «ὡσαννά». Εἰσέρχεται πανηγυρικὰ σὲ ἕναν στίβο, μέσα στὸν ὁποῖον, ὁ ἄρχοντας τοῦ κακοῦ, ὁ ἴδιος ὁ Διάβολος, τὴν ὥρα ποὺ ἡ λόγχη θὰ τρυπᾷ τὴν πλευρὰ τοῦ παναγίου σώματος τοῦ νεκροῦ Ἐσταυρωμένου, θὰ θριαμβολογήσει, νομίζοντας πὼς κατανίκησε ἕναν ἀκόμη ὀνειροπόλο. Εἶναι αὐτὸς ποὺ τὸν ὑπέβαλε στοὺς τρεῖς πειρασμοὺς στὴν ἔρημο καὶ Τοῦ προσέφερε τὴν ἐξουσία τοῦ κόσμου τούτου, ἀρκεῖ νὰ τὸν προσκυνήσει. Εἶναι αὐτὸς ποὺ σύντομα θὰ μεταβάλει τοὺς θαυμαστές τοῦ Ναζωραίου σὲ φανατικοὺς πολέμιους καὶ σφαγεῖς τῆς ἀλήθειας καὶ τοῦ φωτός Του. Γιὰ Ἐκεῖνον, ὅλα δείχνουν χαμένα. Ἡ ἀναγγελία ὅμως τοῦ ἐπικείμενου θριάμβου Του ἔχει ἤδη σήμερα ἀκουστεῖ.
Ὁ Κύριος μας, σήμερα, δὲν ἀρνεῖται τὶς τιμές, διότι Αὐτὸς θὰ εἶναι ὁ τελικὸς νικητής. Δὲν ἀποφεύγει τοὺς ὑμνητές Του, διότι ἐπιθυμεῖ νὰ διακηρύξει πρὸς ὅλους τὴν λυτρωτικὴ δύναμη τῆς ἀγάπης Του. Δὲν μένει ἀφανής, διότι εἶναι ἕτοιμος νὰ ἀναλάβει, ἐνώπιον ὅλων, τὸ βάρος τῆς ἀνθρώπινης διαστροφῆς. Δέχεται σήμερα τὸν ἔπαινο ὡς ὁ ἀπόλυτος νικητὴς ὄχι ἁπλῶς μιᾶς ἐγκόσμιας αὐτοκρατορίας ὅπως περίμεναν οἱ συμπατριῶτες του, ἀλλὰ μιᾶς πανίσχυρης ἐξουσίας θανάτου. Δέχεται σήμερα τὴν δόξα ὡς ταπεινὸς ἄρχοντας, ὁ Ὁποῖος δὲν κατακρημνίστηκε στὴν ἄβυσσο τῆς ματαιότητας τοῦ θανάτου, ἀλλὰ ἔγινε, μὲ τὴ θυσία Του, γέφυρα μετάβασης ἀπὸ τὸν θάνατο στὴ ζωή.
Ἕνα προανάκρουσμα τοῦ Πάσχα ἑορτάζουμε σήμερα. Μία πρόγευση ἐκείνου τοῦ μεγάλου περάσματος ἀπὸ τὴν πικρὴ γεύση τοῦ «τετέλεσται» στὸ γλυκασμὸ τοῦ «ἀνέστη, οὐκ ἔστιν ᾧδε». Ὅσοι ποθοῦμε ἀνάσταση, εἶναι ὄντως ἀπαραίτητο νὰ συνοδεύσουμε σήμερα τὸν Χριστό μας στὴν εἴσοδό Του στὰ Ἱεροσόλυμα. Καθὼς ἐπιλέγει ἕνα ταπεινὸ γαϊδουράκι ἀντὶ ἕνα ὑπερήφανο ἄτι, μᾶς καλεῖ νὰ ἀπαρνηθοῦμε τὶς μεθόδους τῆς πεσμένης ἀνθρωπότητας ποὺ ἀναζητᾷ τὶς λύσεις στὴν ἀλαζονικὴ ἐξουσία καὶ στὴν τυραννικὴ παντοδυναμία. Ὅποιος θελήσει νὰ ἀτενίσει τὴν ὑπέροχη εἰκόνα τῆς βαϊοφόρου, ἄς παραμερίσει τὰ πρόσωπα τοῦ ὄχλου. Ἄς ἐπικεντρωθεῖ στὴ ματιὰ τοῦ Χριστοῦ ποὺ κοιτάζει τὸν καθένα ἀπό μᾶς ἴσια στὰ μάτια. Ἄς ἀνταποκριθεῖ στὴν πρόκλησή Του νὰ μοιραστοῦμε μαζί Του τὸν θρίαμβο τῆς πραότητας, τῆς ταπείνωσης καὶ τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης, τῶν μόνων δυνάμεων ποὺ μποροῦν νὰ μετατρέψουν τὴν καταματωμένη ἀνθρωπότητα σὲ νέο παράδεισο.
Προαναγγέλλει ὁ ἱερὸς ὑμνῳδὸς τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν πρὶν ἀπὸ τὸ πάθος, γεμίζοντάς μας χαρά. Στρέφει τὸ βλέμμα του στὰ παιδιά, τὰ ὁποῖα, μὲ καρδιὰ ἄδολη, στρώνουν σήμερα μπροστὰ στὸν Χριστὸ τὰ ἐνδύματα καὶ τὰ βάγια. Θυμᾶται πόσο τὰ ἐπαινοῦσε ὁ μέγας Διδάσκαλος ὅσο δίδασκε καὶ πόσο τὰ ἔφερνε ὡς παράδειγμα, γιὰ νὰ καταφέρει κάποιος νὰ εἰσέλθει στὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Γι΄ αὐτὸ καὶ μᾶς καλεῖ, «ὡς παῖδες, τὰ τῆς νίκης σύμβολα φέροντες», νὰ ὑποδεχτοῦμε ἐσένα Κύριε, τὸν νικητὴ τοῦ θανάτου.
Τὰ βάγια ποὺ σήμερα κρατοῦμε ἀποτελοῦν σύμβολα καὶ τῆς δικῆς μας νίκης. Διότι, ἂν καὶ ἐλάχιστες εἶναι οἱ ἀγαθές μας πράξεις μπροστὰ στὶς μυριάδες εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, ἡ ἄπειρη φιλανθρωπία Του μᾶς ἔχει καταστήσει ἤδη μετόχους τῆς ἐπικείμενης νίκης Του καὶ κληρονόμους τῆς βασιλείας του. Μὲ τὰ ἴδια βάγια βγαίνουμε καὶ πρὸς τὸν κόσμο, κρατώντας τα ὡς μαρτυρία μιᾶς ὁλοκληρωτικῆς νίκης ἀπέναντι στὴ φθορὰ καὶ τὴν κακία, μιᾶς νίκης ποὺ γευόμαστε σὲ κάθε θεία λειτουργία καὶ τὴν ὁποίαν ψηλαφοῦμε κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας.
Γνωρίζει ὁ εὐλογημένος ἐρχόμενος Μεσσίας πὼς δὲν μᾶς εἶναι ἄγνωστος ὁ Γολγοθᾶς. Ὁ καθένας ἀπό μᾶς κουβαλᾷ τὸν προσωπικό του σταυρό, παλεύοντας καθημερινὰ μὲ ἀντιξοότητες ἀλλὰ καὶ μὲ κάθε λογὴς πάθη ποὺ ταλανίζουν τὴν ψυχή μας καὶ τὴν κρατοῦν δεμένη στὸ χῶμα. Καὶ λίγες δὲν εἶναι οἱ φορὲς ποὺ καὶ τὰ δικά μας χέρια αἱμορραγοῦν καρφωμένα στὸ σταυρὸ τῶν συνεπειῶν τῶν λανθασμένων ἐπιλογῶν καὶ τῶν πολλῶν ἁμαρτημάτων μας. Τὰ βάγια ὅμως συνεχίζουμε νὰ τὰ κρατοῦμε, διότι γνωρίζουμε πώς, κάθε φορὰ ποὺ στρέφουμε τὸ βλέμμα πρὸς Ἐκεῖνον, ἐξαντλημένοι ἀπὸ τὸ βάρος τοῦ θανάτου, θὰ συναντοῦμε πάντα τὸ βλέμμα Ἐκείνου, πού, ἂν καὶ ἀθῷος, βρίσκεται καρφωμένος σὲ ἴδιο σταυρό. Νῖκες δικές μας δὲν ἔχουμε, λίγες οἱ δυνάμεις μας. Ἀρκεῖ ὅμως ἕνα «μνήσθητί μου Κύριε» γιὰ νὰ ἀκούσουμε τὴν γεμάτη παρηγοριὰ καὶ ἐλπίδα φωνή Του πώς, κάθε στιγμή, ὅσο βρισκόμαστε μαζί Του, ἡ πόρτα τοῦ παραδείσου θὰ εἶναι πάντα ἀνοιχτῆ.
Πανηγυρίζουμε λοιπὸν καὶ ἐμεῖς σήμερα, ὑποδεχόμενοι τὸν Χριστὸ στὴν Ἱερουσαλὴμ τῆς καρδιᾶς μας. Ὑποδεχόμαστε Ἐκεῖνον πού μᾶς ἔκανε φίλους Του, ὅπως φίλος του ἦταν ὁ Λάζαρος, στὸν ὁποῖο ξανάδωσε τὴν ζωή. Ὑποδεχόμαστε Αὐτὸν ποὺ χαρίζει ζωὴ ἰσχυρότερη ἀπὸ τὸν θάνατο. Ἀναφωνοῦμε τό «ὡσαννὰ» πρὸς Ἐκεῖνον, τοῦ ὁποίου τὸ ἔλεος δὲν παύει οὔτε στιγμὴ νὰ μᾶς καταδιώκει.
Ἡ σημερινὴ μέρα μᾶς πλημμυρίζει χαρά. Δὲν θὰ τὴν ξεχάσουμε καὶ ὅταν δοῦμε τὸν Νυμφίο τῆς Ἐκκλησίας, σιωπηλὸ καὶ ἀνεξίκακο, νὰ ἄγεται καὶ νὰ φέρεται στὰ σοκάκια τῆς πόλης τῶν προφητοκτόνων. Ἀκόμη καὶ τότε, δὲν θὰ σκανδαλιστοῦμε. Ἀκόμη καὶ τότε δὲν θὰ Τὸν ἐγκαταλείψουμε. Μὲ τὰ βάγια τῆς νίκης θὰ σταυρωθοῦμε μαζί Του. Μὲ τὰ βάγια τῆς νίκης θὰ βρεθοῦμε καὶ στὸ κενὸ μνημεῖο, διακηρύσσοντας πρὸς ὅλη τὴν οἰκουμένη πὼς ὁ τάφος τοῦ θανάτου δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κρατήσει Αὐτόν, τὸν Ἀρχηγὸ τῆς ζωῆς.
Μαζὶ μὲ Αὐτόν, εἰσερχόμαστε, σήμερα, ἀδελφοί μου, στὴν Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν Του. Ἄς ἀξιωθοῦμε, στὸ τέλος της, νὰ γευτοῦμε τὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεώς Του, νικητὲς καὶ βαϊοφόροι τῆς δόξας Του. Ἀμήν.
Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
