ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ κ. ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ
Γιά τήν Κυριακή Β’ Νηστειῶν, 31 Μαρτίου 2024
Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,
Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Ἕνα ἰδιαίτερο θαῦμα μᾶς ἐξιστορεῖ σήμερα ἡ εὐαγγελικὴ περικοπή. Πρόκειται γιὰ τὴν θεραπεία ἑνὸς παραλυτικοῦ στὴν πόλη τῆς Καπερναούμ. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς εἶναι ἀνήμπορος νὰ πλησιάσει τὸν Χριστό. Οἱ δυνάμεις του τὸν ἔχουν ἐγκαταλείψει. Πιθανὸν νὰ τὸν ἔχει ἐγκαταλείψει καὶ ἡ ἐλπίδα πὼς κάποτε θὰ ξαναβρεῖ τὴν ὑγεία του. Ὁ πρωταγωνιστὴς τοῦ σημερινοῦ θαύματος δὲν εἶναι σὲ θέση ὄχι μόνο νὰ κινηθεῖ ἀλλὰ καὶ νὰ ἀρθρώσει τὸ αἴτημά του. Παρουσιάζεται ἐντελῶς ἀκίνητος καὶ ἐντελῶς σιωπηλός. Ἀπὸ μόνος του δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ προσφέρει στὸν ἑαυτὸ του ἀπολύτως τίποτε. Δὲν εἶναι ὅμως μόνος. Ἡ ζωὴ τοῦ στέρησε πολλά, τοῦ χάρισε ὅμως ἀνθρώπους ποὺ τὸν ἀγαποῦν. Δὲν ἔχει ὑγεία, ἔχει ὅμως φίλους. Καὶ μάλιστα, φίλους ποὺ δὲν περιορίζονται μόνον στὴν συμπόνια καὶ τὴν συμπάθεια. Φίλους ποὺ δὲν ἀρκοῦνται στὸν καλὸ λόγο ἢ ἀκόμη καὶ σὲ μία προσευχὴ γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας του. Ὁ παραλυτικὸς ποὺ γνωρίζουμε σήμερα, ἔχει φίλους ποὺ εἶναι ἀποφασισμένοι νὰ δραστηριοποιηθοῦν καὶ νὰ πράξουν ὅ,τι εἶναι δυνατόν, προκειμένου νὰ τὸν ξαναδοῦν καὶ πάλι νὰ ζεῖ ἀνάμεσά τους ὡς ὑγιὴς ἄνθρωπος.
Τὸ Εὐαγγέλιο δὲν μᾶς πληροφορεῖ γιὰ τὰ αἴτια μιᾶς τόσο θερμῆς ἀγάπης ποὺ ἀπολαμβάνει ὁ παραλυτικός. Μήπως, πρὶν βρεθεῖ στὴν κατάσταση αὐτή, νὰ ὑπῆρξε ἕνας καλὸς φίλος γεμάτος διάθεση γιὰ βοήθεια καὶ συμπαράσταση πρὸς τοὺς ἄλλους; Ἤ, μήπως, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸ κρεβάτι τοῦ πόνου του, νὰ ἦταν πηγὴ χαρᾶς καὶ παρηγοριᾶς μὲ τὸ χαμογελαστό του πρόσωπο καὶ τὸν γλυκὸ του λόγο; Τί κάνει τοὺς ἀνθρώπους γύρω του νὰ εἶναι τόσο ἀφοσιωμένοι σὲ αὐτόν; Δὲν γνωρίζουμε. Αὐτὸ ποὺ γνωρίζουμε εἶναι πὼς οἱ φίλοι του εἶναι ἀποφασισμένοι νὰ κάνουν ὅ,τι μποροῦν καὶ ἕτοιμοι νὰ ἐξαντλήσουν ὅλες τους τὶς δυνατότητες, ὥστε φτάσουν μπροστὰ σὲ Ἐκεῖνον, ὁ Ὁποῖος μπορεῖ νὰ κάνει ὅσα οἱ ἄνθρωποι δὲν μποροῦν. Τοὺς βλέπουμε λοιπὸν νὰ μὴν πτοοῦνται ἀπὸ τὴν κοσμοσυρροὴ ποὺ τοὺς ἐμποδίζει νὰ φέρουν τὸν παραλυτικὸ μπροστὰ στὸν Κύριο. Τοὺς βλέπουμε νὰ μηχανεύονται τρόπους σχεδὸν παράλογους, προκειμένου νὰ δώσουν στὸν ἄνθρωπό τους μία τελευταία εὐκαιρία. Ξηλώνουν τὴ στέγη τοῦ σπιτιοῦ ποὺ δὲν εἶναι κὰν δικό τους, κάτι ποὺ πιθανὸ νὰ προκάλεσε καὶ τὶς ἀντιδράσεις τοῦ ἰδιοκτήτη. Ἡ ἀγάπη τους ὅμως εἶναι ἰσχυρότερη ἀπὸ κάθε ἐμπόδιο. Δένουν στὸ κρεβάτι σχοινιὰ καὶ τὸ κατεβάζουν μπροστὰ στὰ πόδια Ἐκείνου, ὁ ὁποῖος πιστεύουν ἀκράδαντα πὼς μπορεῖ νὰ πραγματοποιήσει τὸ θαῦμα. Θαῦμα ἐπιτελεῖται, καὶ μάλιστα, θαῦμα διπλό, θαῦμα ἴασης ψυχῆς καὶ σώματος. Διότι, ὅπως φαίνεται καὶ στὴ συνέχεια, ἡ θεραπεία τοῦ σώματος τοῦ παραλυτικοῦ περνᾷ μέσα ἀπὸ τὴ συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν του.
Ἂν τὸ σημερινὸ θαῦμα ἔχει μία ἰδιαιτερότητα εἶναι πὼς δὲν ἀκούγεται ἀπὸ τὸ στόμα κανενὸς κάποιο αἴτημα. Οὔτε ὁ παραλυτικὸς ἀλλὰ οὔτε καὶ οἱ φίλοι του ζητοῦν κάτι ἀπὸ τὸν Χριστό. Τὸ συγκλονιστικότερο ὅμως ὅλων εἶναι φράση πού μας γεμίζει συγκίνηση ἀλλὰ καὶ ἐλπίδα. Ποιὰ εἶναι ἡ φράση αὐτή;
«Ὅταν εἶδε», λέει τὸ Εὐαγγέλιο «ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστη τους, εἶπε στὸν παράλυτο: ‘’παιδί μου σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες’’». Καὶ κατόπιν ἀκολουθεῖ καὶ ἡ σωματική του ἔγερση.
Ναί, ἀδελφοί μου. Σήμερα, ὁ Χριστὸς βλέπει ἔργα ἀγάπης καὶ πίστης ἄλλων καί, ἐξαιτίας αὐτῶν, θαυματουργεῖ σὲ ἄλλον. Σήμερα, τὰ ἔργα γίνονται προσευχὴ ποὺ φέρνει ἀποτελέσματα ἄμεσα καὶ θαυμαστά. Σήμερα, τὴν θεία ἀγάπη κινητοποιεῖ ἡ ἀνθρώπινη ἀγάπη καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη στὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ.
Δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ καὶ ἐμεῖς συμπονοῦμε ἕναν ἄνθρωπο. Δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ θὰ ἀφιερώσουμε ὧρες προσευχῆς γιὰ τὴ σωτηρία του. Ἡ σημερινὴ περικοπή ὅμως μᾶς διδάσκει πὼς ἡ πλήρης ἀγάπη πρέπει νὰ ὁδηγεῖ σὲ ἔργα γιὰ τὸν πονεμένο ἀδελφό μας, ἔργα ποὺ εἶναι πιθανὸν νὰ μᾶς φτάσουν ἀκόμη καὶ στὰ ὅρια τῶν δυνατοτήτων μας. Εἶναι βέβαιον πὼς οἱ δυνάμεις μας δὲν ἐπαρκοῦν γιὰ νὰ χαρίσουν σὲ ἕναν συνάνθρωπό μας τὴν σωτηρία. Αὐτὸ τὸ ξέρουν καὶ οἱ φίλοι τοῦ παραλυτικοῦ της σημερινῆς περικοπῆς. Γι’ αὐτὸ καὶ ὅταν τὸ κρεβάτι του κατεβαίνει ἀπὸ τὴν ὀροφὴ μπροστὰ στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ, δὲν μιλοῦν. Εἶναι ὅμως σὰ νὰ μιλᾷ ἡ σιωπή τους καὶ νὰ λέει: «Κύριε, ὅ,τι μπορούσαμε, κάναμε. Τὸν ἄνθρωπο αὐτὸν τὸν ἀγαπᾶμε καὶ γιὰ χάρη του ἐξαντλήσαμε ὅλες μας τὶς δυνάμεις. Τώρα, σὲ ἱκετεύουμε νὰ ἀναλάβεις ἐσύ, διότι εἶσαι ὁ μόνος ποὺ μπορεῖς νὰ τὸν ἐλεήσεις».
Καὶ τὸ θαῦμα γίνεται. Ἕνα θαῦμα γεννημένο ἀπὸ τὴ συνάντηση τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης καὶ τῆς βαθιᾶς πίστης μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν παντοδυναμία τοῦ Κυρίου.
Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ἀποτελεῖ ὑψηλὸ μάθημα ἀγάπης καὶ πίστης. Δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ ἡ ἐπίγνωση τῆς ἀδυναμίας μας, ὁδηγεῖ στὴν ἀπογοήτευση καὶ τὴν ἀδράνεια. Κι ὅμως! Τὸ σημερινὸ θαῦμα μᾶς ἐνισχύει τὴν πίστη πώς, ἀκόμα καὶ οἱ πράξεις τῶν ἀνεπαρκῶν δυνάμεών μας συνεργοῦν ὥστε νὰ ἐκδηλωθεῖ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ χαρίσει αὐτὸ ποὺ ἀνθρωπίνως εἶναι ἀδύνατον.
Ἀδελφοί μου,
Στὸ πρόσωπο τοῦ σημερινοῦ παραλυτικοῦ, ἂν τὸ θελήσουμε, θὰ ἀναγνωρίσουμε τὴν κατάσταση πολλῶν συνανθρώπων μας ποὺ βρίσκονται σὲ πλήρη ἀκινησία, ὄχι μόνο στὸ σῶμα ἀλλὰ καὶ στὴν ψυχή. Γύρω μας βρίσκονται ἄνθρωποι ἀκινητοποιημένοι ἀπὸ τὸν φόβο, τὴν μοναξιὰ καὶ τὴν ἀπόγνωση. Ἄνθρωποι ποὺ δὲν γνώρισαν τὴν πίστη κι ἔτσι, τὴν ὥρα τῆς μεγάλης τους δοκιμασίας, μένουν μετέωροι, ἀβοήθητοι καὶ ἀπελπισμένοι. Πολλὲς φορές, ἡ εἰλικρινὴς ἀγάπη καὶ ἡ συμπόνια χτυποῦν τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς μας, ἔρχεται ὅμως γρήγορα τὸ ἐρώτημα γιὰ τὸ τί μποροῦμε ἐμεῖς νὰ τοὺς προσφέρουμε. Τὴν ὥρα αὐτή, ἄς μὴν ἀκινητοποιηθοῦμε. Ἀκόμα καὶ ἡ ἐλάχιστη πράξη μας, ἀκόμη καὶ ἡ ἐλάχιστη προσευχή μας, εἶναι σὲ θέση νὰ ἀνοίξουν δρόμο πρὸς Ἐκεῖνον ποὺ μπορεῖ νὰ προσφέρει σὲ ὅλους τὰ πάντα. Ἄς διδαχτοῦμε σήμερα ἀπὸ τὸν ζῆλο τῶν φίλων τοῦ παραλυτικοῦ καὶ ἂς πιστέψουμε μαζί τους πὼς ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει στὴν τέλεια ἴαση τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων. Ἀμήν.
Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
