Κυριακή Δ΄ από του Πάσχα-Του Παραλύτου (7 Μαΐου 2023)
«Ἂνθρωπον οὐκ ἒχω…»
Μελαγχολικό και πικρό το παράπονο του παραλύτου, όπως μας το διηγείται ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Αποκαρδιωτική η ομολογία του. Καυστικός ο έλεγχος της αστοργίας των ανθρώπων. Τριάντα οκτώ συνεχόμενα έτη βρισκόταν παρά την κολυμβήθρα της Βηθεσδά. Παράλυτος και εγκαταλελειμμένος, προκαλούσε τον οίκτο των περαστικών και τον πόνο των δικών του. Οι συνέπειες της αμαρτίας ήταν τραγικές γι’ αυτόν. Πέρασε ίσως το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του κάτω από τις στοές της θαυματουργικής αυτής κολυμβήθρας. Όσο κι αν πάλεψε δεν κατόρθωσε να απαλλαγεί. Κανείς δεν μπόρεσε να τον βοηθήσει τόσα χρόνια. Μάταια όμως περίμενε κάποιον άνθρωπο. Ένα σπλαχνικό χέρι για να τον ρίξει στην κολυμβήθρα, όταν άγγελος Κυρίου και τάραζε το ύδωρ.
Γιατί κατά διαστήματα, άγνωστα και ακαθόριστα για τους ανθρώπους, έστελνε ο Θεός άγγελος και τάραζε το νερό της κολυμβήθρας. Αυτό τότε, κατά τρόπο υπερφυσικό, αποκτούσε θαυματουργική δύναμη, ώστε ο πρώτος που θα έπεφτε στο νερό, γινόταν αμέσως υγιής. Η δωρεά αυτή του Θεού ήταν πλήρης και τελεία. Η πίστη αυτή στη θαυματουργική δύναμη του Θεού και η ελπίδα της θεραπείας είχε συγκεντρώσει κάτω από τις πέντε στοές της κολυμβήθρας «πλῆθος τῶν ἀσθενούντων».
Ποιος θα μπορούσε να περάσει από εκεί και να μη συγκινηθεί και να μην αισθανθεί την ιερά υποχρέωση να προσφέρει την βοήθειά του προς τους δυστυχείς εκείνους ανθρώπους; Κι όμως υπήρχαν πολλοί ασυγκίνητοι άνθρωποι, οι οποίοι ενώ μπορούσαν, δεν έδειχναν καμία προθυμία να βοηθήσουν κάποιον απ’ αυτούς, για να πέσει έγκαιρα στην κολυμβήθρα. Αυτό ακριβώς ήταν το παράπονο, που έκαιγε τον παράλυτο για τριάντα οκτώ χρόνια. Κι αυτό άφησε να ξεχυθεί από την καρδιά του προς τον Κύριο.
Ο φιλάνθρωπος Κύριος που κατά καιρούς έστελνε εκεί τον άγγελό του, ήρθε τώρα ο Ίδιος. Ήρθε κοντά του ο Κύριος. Και από τη στιγμή που Εκείνος πλησίασε, τα πράγματα άλλαξαν. Με ένα Του λόγο σήκωσε το βάρος της αμαρτίας. Κατόπιν η συνέπεια ήταν φυσική. Αποκαταστάθηκε η υγεία του εντελώς. Έγινε ικανός ο παράλυτος να εξυπηρετήσει τον εαυτό του. Να ζήσει πια σαν φυσιολογικός άνθρωπος.
Ο Κύριος απευθύνεται στον παράλυτο και του λέει: «Θέλεις να γίνεις υγιής;». Ο Κύριος τον ρώτησε, όχι γιατί είχε κάποια αμφιβολία για την επιθυμία του παραλύτου, αλλά για να τον κάνει να σκεφθεί ότι υπάρχει και άλλος τρόπος θεραπείας του εκ μέρους του Θεού. Και ο παράλυτος δεν απάντησε κατ’ ευθείαν στην ερώτηση, αλλά έμμεσα με το παράπονο που εξέφρασε: «Κύριε, είπε, δεν έχω κανένα άνθρωπο, για να με ρίψει στην κολυμβήθρα όταν αναταράσσεται από τον άγγελο το νερό. Και όταν εγώ, σαν παράλυτος που είμαι, σύρομαι με κόπο και πολύ δυσκολία προς την κολυμβήθρα, άλλος που υποφέρει από άλλη ασθένεια, έχει όμως υγιή τα μέλη του, σπεύδει και πέφτει πριν από μένα στην κολυμβήθρα». Λυπήθηκε ο Κύριος τον έρημο και αβοήθητο άνθρωπο, του χάρισε αμέσως την υγεία και του συνέστησε να πάρει στους ώμους του το κρεβάτι του πόνου και να περπατάει υγιής πλέον και ελεύθερος. Το θαύμα έγινε. Ο πρώην παράλυτος, σηκώθηκε και εντελώς υγιής πήρε στον ώμο του το κρεβάτι, πάνω στο οποίο βρισκόταν τόσα πολλά χρόνια.
«Ἂνθρωπον οὐκ ἒχω». Πόσοι και πόσοι ασθενείς, κατάκοιτοι, παράλυτοι επαναλαμβάνουν και σήμερα το πικρό αυτό παράπονο. Τους λιώνει ο πυρετός, τους φλογίζει η δίψα και δεν έχουν ένα άνθρωπο να τους προσφέρει ένα ποτήρι νερό, να απλώσει το χέρι του για να τους δώσει το φάρμακο. Άλλοι ασθενείς είναι φτωχοί και δεν έχουν τα χρήματα να πληρώσουν τον γιατρό, να αγοράσουν τα φάρμακα. Και δεν βρίσκεται μια φιλάνθρωπη καρδιά να τους δώσει χείρα βοηθείας, να τους εξυπηρετήσει στην ανάγκη τους. Δεν υπάρχει κανένας να τους σταλάξει βάλσαμο παρηγοριάς στην πονεμένη τους καρδιά.
«Ἠσθένησα καί ἐπεσκέψασθέ με», λέει ο Κύριος και όλοι εμείς εγκαταλείπουμε τον ασθενή και τρέχουμε στις διασκεδάσεις και τις απολαύσεις. Είναι μεγάλο πράγμα, είναι έργο θεάρεστο η στοργική βοήθεια και επίσκεψη σε όσους το έχουν ανάγκη.
Είσαι πτωχός, ρωτάει ο Ιερός Χρυσόστομος, και εξ αιτίας της φτώχειάς σου δεν έχεις τίποτε να προσφέρεις στον άρρωστο; Πρόσφερε τον εαυτό σου, κάνε μια επίσκεψη και με λόγια αγάπης και ελπίδας δώσε του παρηγοριά και δύναμη. Δεν έχεις χρήματα; Έχεις όμως πόδια για να τον επισκεφθείς, λόγια για να τον παρηγορήσεις. Μπες μέσα στο σπίτι, πες του λόγια παρηγοριάς, διώξε την αθυμία του, κάνε τον χαρούμενο και περισσότερο υπομονετικό στην δοκιμασία που περνάει.
Πρέπει να γνωρίζουμε όλοι μας ότι δεν υπάρχει κανείς στον κόσμο και μάλιστα αληθινός χριστιανός, που να μην μπορεί να προσφέρει κάτι σε όσους το έχουν ανάγκη. Αυτό να κάνουμε κι εμείς στη ζωή μας, ακολουθώντας το παράδειγμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αμήν.
