Γιά τήν Ἀκολουθία τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Tετάρτης τό ἑσπέρας,
16ῃ Ἀπριλίου 2025
«Διπλοῦς ὁ Δεῖπνος· Πάσχα γὰρ νόμου φέρει,
Καὶ Πάσχα καινόν, Αἷμα. Σῶμα Δεσπότου».
Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,
Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Τήν Μεγάλη Ἐβδομάδα, ξετυλίγεται μπροστά μας ἡ ὑπόθεση τοῦ θείου δράματος. Ἑνός δράματος, στό ὁποῖο συμπρωταγωνιστοῦν ἡ ἀνθρώπινη ἁμαρτία καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἀπόψε, τήν Ἁγία καί Μεγάλη Πέμπτη, μετέχουμε σέ τέσσερα ἀπό αὐτά τά γεγονότα τοῦ θείου πάθους.
Τό πρῶτο εἶναι ὁ Ἱερός Νιπτῆρας. Ὁ Κύριος διακονεῖ. Σκύβει καί πλένει τά πόδια τῶν μαθητῶν Του. Χθές, μία γυναῖκα μέ μύρα ἡ ἔπλυνε τά πόδια τοῦ Χριστοῦ. Σήμερα ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, μᾶς παραδίδει μάθημα ταπεινώσεως καί προσφορᾶς πρός τόν συνάνθρωπο. «Ὅς ἐὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν μέγας γενέσθαι, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑμῶν δοῦλος» (Ματθ. 20, 26-27), εἶχε πεῖ ὁ Κύριος στούς μαθητές Του, γενόμενος ὁ ἴδιος πρῶτα, ἀπό ἀγάπη, ὑπόδειγμα ταπεινώσεως, ἀφοῦ, «ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν» (Ματθ. 20, 28).
Τό δεύτερο γεγονός πού θυμόμαστε, εἶναι ὁ Μυστικός Δεῖπνος. Ἡ παράδοση, δηλαδή, τοῦ φρικτοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Λειτουργίας ἀπό τόν Κύριο. Ὁ Δεσπότης Χριστός, παραθέτει «δεσποτική ξενία», δεσποτική τράπεζα. Τροφή ἐκλεκτή εἶναι τό Σῶμα Του καί ποτό οὐράνιο εἶναι τό Αἷμα Του. «Ξενίας δεσποτικῆς, καὶ ἀθανάτου τραπέζης, πιστοὶ δεῦτε ἀπολαύσωμεν» (Θ’ ὠδή Μ. Πέμπτης). Ὁ Κύριος θεσπίζει τώρα, τήν Καινή Του Διαθήκη, τό καινούργιο Του Πάσχα. Πάσχα, πλέον, εἷναι ὁ Σταυρός, ὁ θάνατος, ἡ Ταφή καί ἡ Ἀνάσταση Τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό τό νέο Πάσχα, εἷναι, ὑπάρχει καί βιώνεται διαρκῶς μέσα στήν Θεία Λειτουργία καί δέν θά μπορούσαμε ποτέ νά ἐννοήσουμε ὅτι κάνουμε Πάσχα χωρίς Θεία Λειτουργία καί χωρίς Θεία Κοινωνία.
Τό τρίτο ἀξιομνημόνευτο γεγονός τῆς Μεγάλης Πέμπτης εἶναι ἡ Ἀρχιερατική προσευχή τοῦ Κυρίου. Προσεύχεται ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ στόν Οὐράνιο Πατέρα. Εἶναι προσευχή ἀγωνίας καί ἔντονης συναισθηματικῆς φορτίσεως, ἀφοῦ «ἐγένετο ὁ ἱδρώς Αὐτοῦ ὡσεί θρόμβοι αἵματος» (Λουκ. 22, 44). Ὁ Χριστός μας, ἀγωνιᾷ γιά τήν Ἐκκλησία Του ἀνά τούς αἰῶνες, ἀλλά ἀγωνιᾷ καί γιά τό έπικείμενο Πάθος Του. Γιά τήν ἀνθρωπότητα ὁ θάνατος εἶναι κάτι τό φυσικό πλέον, λόγω τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Παράδεισο. Γιά τόν Χριστό ὅμως, πού εἶναι ἀναμάρτητος, ἦταν ἀφύσικο γεγονός ἡ ἐμπειρία τοῦ θανάτου, γι’ αὐτό διαβάζουμε νά λέει «Πάτερ, εἰ δυνατόν παρελθέτω ἀπ’ ἐμοῦ τό ποτήριον τοῦτο» (Ματθ. 26, 39). Συγχρόνως, ὅμως, ὁ Κύριος μέ αὐτή Του τήν στάση, «φενακίζει», παραπλανᾷ δηλαδή, τόν διάβολο παριστάνει πώς δέν πηγαίνει καί δέν θέλει τόν θάνατο, παγιδεύοντας μέ αὐτό τόν τρόπο τόν διάβολο, μέ τό νά ἀνεβεῖ δηλαδή ὁ Χριστός στόν Σταυρό. Ταυτοχρόνως. καί τόν Ἅδη (παραπλανᾷ) ὁ ὁποῖος δέχτηκε στά σπλάγχα του τόν Χριστό καί δέν μπόρεσε νά τόν κρατήσει.
Τό τέταρτο γεγονός εἶναι ἡ προδοσία καί ἡ σύλληψη τοῦ Κυρίου μας, «ἵνα πληρωθῶσιν αἱ γραφαὶ, ὅτι οὕτω δεῖ γενέσθαι» (Ματθ. 26, 54). Ὅλα πρέπει νά γίνουν, ὥστε νά ἐπαληθευτοῦν οἱ προφητεῖες στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Εἶχε προφητεύσει ὁ Ἠσαΐας, «ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτὸν ἄφωνος, οὕτως οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ» (Ἡσ. 53, 7). Ἔτσι ἔπρεπε νά συλληφθεῖ καί νά παραδωθεῖ στά χέρια τῶν ἐχθρῶν Του, γιά νά ὁδηγηθεῖ στήν σφαγή, στήν θυσία.
Ἀδελφοί μου, ὁ Χριστός μας, ὅλα τά ἀνωτέρῳ τά δέχτηκε ἐκουσίως. Μόνος Του ἤθελε νά παραδωθεῖ, ἀπό ἀγάπη γιά τόν ἄνθρωπο. Μέ χαρά δέχτηκε νά τά ὑποστεῖ ὁ Κύριός μας «εἰς κόσμου λύτρον». Ὅπως ἀκούσαμε σήμερα, «τὸν νῶτον δίδωσιν εἰς μάστιγας, τὰς σιαγόνας εἰς ῥαπίσματα, τὸ δὲ πρόσωπον οὐκ ἀπεστράφη, ἀπὸ αἰσχύνης ἐμπτυσμάτων, θανάτῳ δὲ ἀσχήμονι καταδικάζεται, πάντα ὁ ἀναμάρτητος ἑκουσίως καταδέχεται, ἵνα πᾶσι δωρήσηται τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν». Ἀμήν.
Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
