Ἀγαπητοί μου πατέρες καί ἀδελφοί,
Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Τὸ κουράγιο καὶ τὴν ἀντοχὴ τῶν δυνάμεων ἑνὸς ἀθλητῆ τὰ ἐνεργοποιεῖ ἡ ἐπιθυμία τῆς κατακτήσεως ἑνὸς ἐπάθλου. Καὶ ἐὰν ἕνας ἀθλητὴς τοῦ σώματος ὑπομένει σκληρὴ προπόνηση καὶ ξοδεύει καὶ τὴν τελευταία ἰκμάδα τῶν δυνάμεών του, προσδοκῶντας ἕνα ὑλικὸ βραβεῖο, πόσο μᾶλλον ἕνας ἀθλητὴς τῆς πίστεως ἔχει λόγους νὰ δαπανήσει μὲ προθυμία τὸ σύνολο τῶν ψυχοσωματικῶν του δυνάμεων, προσδοκῶντας ἕνα αἰώνιο βραβεῖο!
Αὐτὴ τὴν συσχέτιση τοῦ ἀθλητῆ τοῦ σώματος μὲ τὸν ἀθλητὴ τοῦ πνεύματος χρησιμοποίησε ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, προσπαθῶντας νὰ προσφέρει στοὺς ἀκροατὲς τοῦ καθημερινὲς εἰκόνες, προκειμένου νὰ κατανοήσουν πνευματικὲς ἀλήθειες. «Δὲν γνωρίζετε – γράφει στὴν πρώτη ἐπιστολή του πρὸς τοὺς Κορινθίους – τί συμβαίνει μὲ αὐτοὺς ποὺ ἀγωνίζονται στὸ στάδιο; Ὅλοι τρέχουν, ἕνας ὅμως παίρνει τὸ βραβεῖο. Ἔτσι καὶ ἐσεῖς, νὰ τρέχετε μὲ ἐνθουσιασμὸ καὶ ἐπιμονὴ τὸν δρόμο τῆς ἀρετῆς, γιὰ νὰ κερδίσετε ὅλοι, καὶ ὄχι ἕνας μόνον, τὸ βραβεῖο». Καὶ συνεχίζει: «Ξέρετε, βέβαια, ὅτι οἱ ἀθλητὲς στεροῦνται ἐκούσια τά πάντα, γιὰ νὰ πάρουν ἕναν φθαρτὸ στέφανο, ἐμεῖς ὅμως, γιὰ νὰ πάρουμε ἀπὸ τὸν Θεὸν ἕναν ἄλλον, ἄφθαρτο στέφανο».
Ἀκούσαμε σήμερα τὴν Ἀποστολικὴ περικοπή, ἡ ὁποία βρίσκεται στὸ πρῶτο κεφάλαιο τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πρὸς Ἑβραίους. Οἱ ἑρμηνευτὲς τῶν Γραφῶν θεωροῦν πὼς ἡ Ἐπιστολὴ αὐτὴ περιλαμβάνει μὲ τρόπο ὑπέροχο ὅλη τὴν θεολογία τοῦ μεγάλου Ἀποστόλου. Ποιό εἶναι τὸ θέμα τῆς περικοπῆς; Ἡ θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ σωτηρία ποὺ προσφέρει ἡ συμμόρφωση μὲ τὸν λόγο Του.
Γνωρίζει ὁ Παῦλος τὴν εὐσέβεια τῶν ὁμοθρήσκων του Ἑβραίων. Γνωρίζει μὲ πόση δίψα ἀνέμεναν, ὅπως ὅλες οἱ γενεὲς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τὸν ἐρχομὸ τοῦ μεσσία. Σὲ αὐτὴν τὴν εὐσέβεια καὶ σὲ αὐτὴν τὴν ἀνυπομονησία ἔρχεται λοιπὸν νὰ ἀπαντήσει μὲ τὴν νέα διδασκαλία τῆς ἀγάπης καὶ νὰ τοὺς διαβεβαιώσει πώς, αὐτὸ ποὺ περίμεναν, ἔχει ἤδη πραγματοποιηθεῖ. Ἀπὸ τὸ πρῶτο κιόλας κεφάλαιο τῆς Ἐπιστολῆς, ἀγωνίζεται νὰ πείσει τοὺς παραλῆπτες της, καὶ γενικότερα ὅλους τοὺς ἀκροατές του, παλαιοὺς καὶ σύγχρονους, πὼς ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος καὶ ὁ ἀληθινὸς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, φύση ἀπὸ τὴν Θεϊκὴ φύση καὶ φῶς ἀπὸ τὸ ὑπέρλαμπρο καὶ ἀνέσπερο Θεῖο φῶς.
Καὶ ἐπειδή, ἐκεῖνο τὸν καιρό, εἶχαν ἀρχίσει νὰ ἐμφανίζονται στὴν Ἐκκλησία κάποιες περίεργες διδασκαλίες γιὰ θεϊκὴ δύναμη ποὺ δῆθεν κατέχουν πνεύματα καὶ ἄγγελοι, ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὸν ἑνδέκατο στίχο τῆς σημερινῆς περικοπῆς: «Σὲ ποιόν ἄραγε ἀπὸ ἀγγέλους ἔχει πεῖ ποτὲ ὁ ἐπουράνιος πατέρας: ΄΄Κάθισε εἰς τὰ δεξιά μου, μέχρις ὅτου ὅλοι σου οἱ ἐχθροὶ θὰ γίνουν ὑποπόδιο πάνω στὸ ὁποῖο θὰ πατοῦν τὰ πόδια σου΄΄, ὅπως ἀναφέρει ὁ ψαλμός του Δαβίδ; Σὲ κανέναν παρὰ μόνον στὸν Μονογενῆ Υἱό Του, τὸν Ἰησοῦ Χριστό».
Ἐὰν λοιπόν, ὅπως διδάσκει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, μὲ τόσο σεβασμὸ ὑπάκουαν οἱ Ἑβραῖοι τοὺς Πατριάρχες καὶ τοὺς Προφῆτες ὅπως τὸν Μωυσῆ, ὁ ὁποῖος κατέγραψε στὸ Ὄρος Σινᾶ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, πόσο μᾶλλον θὰ ἔπρεπε τώρα νὰ σέβονται καὶ νὰ ὑπακοῦν τὸν ἴδιο τόν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔζησε ὡς ἄνθρωπος καὶ σφράγισε μὲ τὸ αἷμα Του τὴν Νέα Διαθήκη ἀνάμεσα σὲ Θεὸ καὶ ἀνθρώπους; Ἀλλὰ καὶ ἐμεῖς, σήμερα, ἐὰν τόσο συχνὰ χρησιμοποιοῦμε καὶ βασιζόμαστε στοὺς λόγους καὶ στὶς ἀπόψεις ἁπλῶν ἀνθρώπων τοῦ διαδικτύου ἢ τῶν μεσῶν μαζικῆς ἐνημερώσεως, νομίζοντας πὼς ἀκοῦμε ἀπόλυτες ἀλήθειες, μὲ πόση μᾶλλον προσήλωση θὰ ἔπρεπε νὰ σεβόμαστε καὶ νὰ ὑπακοῦμε τὸν Θεῖο λόγο ποὺ ἀκούστηκε ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ μας; Μὲ πόση προσοχὴ καὶ μὲ πόση συνέπεια θὰ ἔπρεπε νὰ προσαρμόζουμε τὴν ζωή μας στὰ θεῖα Του διδάγματα, τὰ ὁποῖα ὁδηγοῦν στὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας καὶ στὴν κληρονομιὰ τῆς αἰώνιας ζωῆς; Πῶς θὰ ἀποφύγουμε τὴν ἀπολογία γιὰ τὴν ἀμέλειά μας νὰ μελετοῦμε διαρκῶς τὸ Εὐαγγέλιο, ὅταν μάλιστα, ἡ ἀμέλεια αὐτή, βάζει σὲ κίνδυνο τὴν εἴσοδό μας στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν;
Ἀκόμη, ὅμως, καὶ στὴν ἐπίγεια ζωή μας, ὅπως διδάσκει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, εἶναι δυνατὸν νὰ γευθοῦμε τὴν ὑπερκόσμια χαρὰ τῆς Βασιλείας καὶ τὴν λυτρωτικὴ ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ θανάτου, ἀρκεῖ νὰ θέσουμε ὡς πυξίδα στὶς σκέψεις καὶ τὶς πράξεις μας τὰ λόγια καὶ τὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ. Στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, μετὰ τὴν Ἀποστολικὴ περικοπή, ἀκούσαμε γιὰ τὸν παραλυτικὸ στὴν Καπερναούμ, ὁ ὁποῖος, μὲ τὴν συνδρομὴ τῶν φίλων του, βρέθηκε κοντὰ στὸν Μεγάλο Διδάσκαλο καὶ ἔζησε τὸ θαῦμα τῆς ἀναγεννήσεως τοῦ σώματός του. Ἀνάλογο θαῦμα ἀναγεννήσεως τῆς ψυχῆς του ἀξιώθηκε καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν ἀντίκρισε τὸν Ἐσταυρωμένο στὸ ὅραμα τῆς Δαμασκοῦ. Στὴν ἴδια ἀναγέννηση καλεῖ καὶ ἐμᾶς, μέσῳ τῆς πίστεως καὶ τῆς μετανοίας. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ἡ πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολὴ δὲν περιλαμβάνει μόνον θεολογικὲς ἀλήθειες, ἀλλὰ καὶ πρακτικὲς συμβουλὲς γιὰ τὴν καθημερινότητα. Ἰδιαίτερα μάλιστα προτρέπει νὰ ἐγκαταλείψουμε τὸν δρόμο τῶν φθαρτῶν καὶ μάταιων ἀπολαύσεων τοῦ κόσμου τούτου καὶ νὰ ἀναζητήσουμε τὴν πνευματικὴ ἐμπειρία ποὺ διαρκῶς μᾶς προσφέρει ἡ Ἐκκλησία μας, μέσῳ τῆς πνευματικῆς ἀσκήσεως καὶ τοῦ ἐλέγχου τῶν ἁμαρτωλῶν ἐπιθυμιῶν μας. Αὐτὸς εἶναι ὁ δρόμος ποὺ ἐξαγιάζει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν κάνει μέτοχο μιᾶς ἐπουράνιας καὶ ἀνεκλάλητης χαρᾶς.
Ἀδελφοί μου,
Ὁ καταναλωτισμὸς γνωρίζει πῶς νὰ μᾶς κολακεύει, προσφέροντάς μας ἐντυπωσιακὲς μικροχαρές, χωρὶς ὅμως βάθος καὶ μὲ πολὺ μικρὴ διάρκεια. Ἀντίθετα, ἡ Ἐκκλησία μᾶς ὑπόσχεται ἀληθινὴ καὶ διαρκῆ χαρὰ καὶ μᾶς ὑποδεικνύει τὸν τρόπο νὰ τὴν ἀποκτήσουμε.
Τέτοιον τρόπο ἀποτελεῖ καὶ ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Τρόπο ἐγκρατείας, ἐσωτερικῆς συγκεντρώσεως, ἐλέγχου τῶν ἐπιθυμιῶν μας καὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τὴν διάσπαση ποὺ προκαλεῖ διαρκῶς ἡ καθημερινότητα. Ὄντως, δὲν εἶναι εὔκολο τὸ ἐγχείρημα. Οἱ πειρασμοὶ εἶναι πολλοὶ καὶ οἱ ἀνθρώπινες δυνάμεις μας συχνὰ ἐξασθενοῦν. Γι΄ αὐτὸ καὶ σήμερα, ὡς πηγὴ ἐνδυναμώσεως, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὑψώνει ἐνώπιόν μας τὸ μέγα βραβεῖο, τὸ μέγα ἔπαθλο τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνα, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν ἀπόλαυση τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ἑνώσεως μαζί Του.
Τί περισσότερο νὰ ἐπιθυμήσει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ὁ Χριστὸς κατοικήσει στὴν ψυχή του; Ποιά μεγαλύτερη χαρὰ μπορεῖ νὰ γευθεῖ ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη ἀπὸ τὴν συμμετοχή της στὸ Πάθος καὶ τὴν Ἀνάστασή Του; Ποιά κοσμικὴ δύναμη μπορεῖ νὰ μᾶς καταβάλει, ὅταν αἰσθανόμαστε διαρκῶς δίπλα μας τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου τῶν δυνάμεων, ὁ Ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος καὶ περπάτησε ἀνάμεσά μας; Ποιός ἦταν ὁ σκοπός Του;
Νὰ βρεθοῦμε ξανὰ στὴν ἀγκαλιά Του καὶ νὰ ἀπολαύσουμε τὰ δῶρα τῆς αἰώνιας ζωῆς, ποὺ ὅρισε γιὰ μᾶς ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τῆς δημιουργίας μας. Αὐτὴ ἡ προσδοκίας ἂς μᾶς ἐνδυναμώνει μέχρι νὰ βρεθοῦμε ὅλοι μαζὶ ἐνώπιον τοῦ κενοῦ μνήματος τῆς Ἀναστάσεώς Του. Ἀμήν.
Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
