«Δεῦτε πιστοὶ μεθέξωμεν καί μιμησώμεθα, Σπυρίδωνος τὸ πρᾶον, τὸ ἄκακον, τὸ ἁπλοῦν, τὸ φιλάνθρωπον» (ἑσπέρια Μ. Ἐσπερινοῦ).
Μέγας Ἅγιος, ὁ Ἅγιος Σπυρίδων πού ἑορτάζουμε σήμερα. Μέγας καί θαυματουργός. Τό νησί τῆς μαρτυρικῆς Κύπρου ἦταν ἡ γενέτειρα ἀλλά καί ὁ τόπος ὅπου διηκόνησε τήν Ἐκκλησία. Γεννήθηκε τόν 4ο αἰῶνα μ.Χ. σέ μία οἰκογένεια ἁπλῶν χωρικῶν καί ὁ ἴδιος ἔτσι ἁπλός καί ταπεινός παρέμεινε σέ ὅλη του τήν ζωή.
Νυμφεύθηκε εὐσεβῆ σύζυγο καί ἀπέκτησε μία κόρη, τήν Εἰρήνη. Γρήγορα, ὅμως, ἡ σύζυγος καί ἡ κόρη του πέθαναν. Γιά νά ἐπουλώσει τό τραῦμα του ὁ Σπυρίδων, ἀφοσιώθηκε ἀκόμα περισσότερο στήν διδαχή τοῦ θείου λόγου. Χάρις στήν ἰδιαίτερη εὐλάβεια πού τόν διέκρινε, ἐξελέγῃ Ἐπίσκοπος στήν πόλη τῆς Τριμυθοῦντος Κύπρου. Ἀλλά καί ὡς Ἐπίσκοπος, δέν ἄλλαξε τόν ἁπλό τρόπο ζωῆς του. Φρόντιζε ὁ ἴδιος τά χωράφια καί τά ζῶα του, καί τό μεγαλύτερο μέρος τῶν κόπων του, τά μοίραζε στούς πτωχούς κρατώντας ἐλάχιστα γιά τόν ἐαυτό του, ὥστε ὁ ἱερός ὑμνωδός νά τόν ἀποκαλεῖ «ρεῖθρον τῆς ἀγάπης μή κενούμενον».
Καί πράγματι, ὑπῆρξε ἀληθινός Ἀρχιερέας τοῦ Εὐαγγελίου, ἔτσι ὅπως τόν θέλει ὁ θεῖος Παῦλος: «Ἀνεπίληπτον, νηφάλιον, σώφρονα, κόσμιον, φιλόξενον, διδακτικόν, τέκνα ἔχοντα ἐν ὑποταγῇ μετὰ πάσης σεμνότητος» (Α’ πρός Τιμόθεον, γ’2-7). Δηλαδή ἀκατηγόρητο, προσεκτικό, ἐγκρατῆ, σεμνό, φιλόξενο, διδακτικό, καί νά ἔχει παιδιά πού νά ὑποτάσσονται μέ κάθε σεμνότητα. Μάλιστα ἦταν τόσο ἁπλός στήν ἐμφάνισή του, ὥστε, ὅταν κάποτε θέλησε νά εἰσέλθει στήν αὐτοκρατορική αὐλή ὡς προσκεκλημένος τοῦ αὐτοκράτορα, ἕνας στρατιώτης τόν νόμισε ζητιάνο καί τόν ράπισε κατά πρόσωπο. Ταπεινός καί ἄδολος ὁ Ἅγιος Σπυρίδων, τοῦ γύρισε καί τό ἄλλο μάγουλο!
Ἡ ἁπλότητα καί ἡ πραότητα πού τόν διέκριναν, ἔγιναν αἰτία νά λάβει ἀπό τόν Θεό τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας. Ὡς θαυματουργό τόν ἑορτάζει καί τόν ἐγκωμιάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας. Μέ τήν προσευχή του ἔφερε βροχή σέ περίοδο ξηρασίας, σταμάτησε τήν ροή ἑνός ποταμοῦ, ἀνέστησε ἀνθρώπους ἐκ νεκρῶν, θεράπευσε τόν αὐτοκράτορα Κωνστάντιο ἀπό βαριά ἀσθένεια, προφήτευσε τά μέλλοντα, διέκρινε τά κρύφια τῶν ἀνθρώπων, μετέστρεψε πολλούς στήν ἀληθινή πίστη καί πολλά ἀκόμη.
Μέ τήν ἄκρα ταπείνωσή του, μέ τήν πύρινη εὐλάβειά του, μέ τήν ἁπλότητα τῆς καρδιά του καί τῶν λογισμῶν του, τόσο πολύ εὐαρέστησε τόν Θεό, ὥστε ἐκτός τῶν ἄλλων θαυμάτων πού ἔκανε καί κάνει μέχρι καί σήμερα, «Ἀγγέλους ἔσχε συλλειτουργοῦντας ἐν ταῖς ἁγίαις αὐτοῦ εὐχαῖς».
Νά σημειώσουμε ἐδώ, ὅτι ὁ Ἅγιος Σπυρίδων μέ τό κῦρος τῆς ἁγίας καί ἠθικῆς ζωῆς του, στήν Α’ Οἰκουμενική Σύνοδο (325 μ.Χ), κατατρόπωσε τούς Ἀρειανούς καί ἀναδείχτηκε ἀπό τούς λαμπρούς ὑπερασπιστές τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Μάλιστα, ὅπως ἀναφέρει ἡ παράδοση, ἀφοῦ μίλησε γιά λίγο, κατόπιν ἔκανε τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ καί μέ τό ἀριστερό χέρι, πού κρατοῦσε ἕνα κεραμίδι, εἰς τύπον τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶπε: «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός» καί ἔκανε νά φανεῖ πρός τά ἐπάνω ἀπ’ τό κεραμίδι φωτιά, διά τῆς ὁποίας εἶχε ψηθεῖ αὐτό. Ὅταν δέ εἶπε: «Καὶ τοῦ Υἱοῦ», ἔρρευσε κάτω νερό, διά τοῦ ὁποίου ζυμώθηκε τό χῶμα τοῦ κεραμιδιοῦ. Καί ὅταν πρόσθεσε: «Καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» ἔδειξε μέσα στήν χούφτα του μόνο τό χῶμα πού ἀπέμεινε.
Ἀπό αὐτήν τήν ἁπλότητα καί τήν πραότητα τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, ἄς διδαχθοῦμε καί ἐμεῖς σήμερα, κατά τούς λόγους τοῦ Χριστοῦ μας, «μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾷός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» (Ματθ. 11, 29) καί πάλι «εἄν μή στραφεῖτε καί γένησθε ὡς τά παιδία, οὐ μή εἰσέλθητε εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν (Ματθ. 18, 3). Νά μιμηθοῦμε, δηλαδή, τήν ἀθώα παιδική καρδιά, ὅπως ὁ Ἅγιος Σπυρίδων πού διέθετε, πίστη, ἀγνότητα, εἰλικρίνεια, ἀγάπη, συγχωρητικότητα, ἁπλότητα καί πραότητα. Ἀμήν.
Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
