Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,
Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Κάτι παράξενο, κάτι σπάνιο ἄν ὄχι μοναδικό, χαρακτηρίζει τήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Βρισκόμαστε μόλις δύο ἑβδομάδες μετά τό χαρμόσυνο γεγονός τῆς Ἀναστάσεως καί θά περίμενε κανείς νά ἀκούσει μία ἐξιστόρηση, σχετικά μέ μία ἀκόμη ἐμφάνιση τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ. Κι ὅμως! Ὁ Κύριός μας, ὁ Ἐξολοθρευτής τοῦ θανάτου καί ὁ Νικητής τοῦ Ἅδη, σήμερα, ἀπουσιάζει παντελῶς. Μιλᾷ γι΄Αὐτόν μόνον ὁ ἄγγελος, ἀπευθυνόμενος πρός τίς Μυροφόρες:
«Ψάχνετε γιά τόν Ἰησοῦ ἀπό τήν Ναζαρέτ, τόν Ἐσταυρωμένο; Ἀναστήθηκε. Δέν εἶναι ἐδῶ. Νά καί τό μέρος ὅπου τόν εἶχαν ἐναποθέσει».
Μοιάζει ὁ χρόνος νά γυρίζει πίσω. Βρισκόμαστε ξανά ἐνώπιον τῶν γεγονότων πού συνέβησαν ἀμέσως μετά τόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ μας. Παρακολουθοῦμε τήν Ἀποκαθήλωση καί τήν Ταφή Του. Ἀκοῦμε, μαζί μέ τίς Μυροφόρες, τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως. Σήμερα, πρωταγωνιστές εἶναι ἄνθρωποι ἁπλοί, ἄνθρωποι σάν ἐμᾶς. Πρόσωπα πού βίωσαν τά δραματικά γεγονότα τοῦ Γολγοθᾶ καί βυθίστηκαν σέ μία βαθιά ἀπογοήτευση, βλέποντας τόν ἀγαπημένο τους Ἰησοῦ ὡς ἕναν μεγάλο ἡττημένο.
Πρόκειται, κατ΄ αρχάς, γιά τόν Ἰωσήφ ἀπό τήν Ἀριμαθαία καί τόν Νικόδημο, πού ἀναφέρονται στήν ἀντίστοιχη περικοπή τοῦ κατά Ἰωάννην Εὐαγγελίου. Ἦταν καί οἱ δύο μέλη τοῦ θρησκευτικοῦ κατεστημένου τῶν Ἑβραίων. Μικρή ἡ ἀναφορά γι΄αὐτούς στά Εὐαγγέλια, μεγάλη ὅμως ἡ ψυχική τους δύναμη. Ὅταν ἄκουσαν τό ἀνατρεπτικό κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ, ἀνέτρεψαν καί τίς δικές τους πεποιθήσεις, ἀναθεώρησαν τά δεδομένα τῆς ἀνατροφῆς τους, ἐναντιώθηκαν στό μένος τῶν συμπατριωτῶν τους κατά τοῦ ἀληθινοῦ Μεσσία καί διακινδύνευσαν τήν κοινωνική τους θέση. Τό θάρρος τους ἀποκαλύπτεται ἰδιαίτερα στό σημερινό Εὐαγγέλιο, καθώς συμμετέχουν στήν Ἀποκαθήλωση, μία πράξη, ἡ ὁποία εἶναι βέβαιον πώς θά γινόταν γνωστή στούς κύκλους, τόσο τῶν Ρωμαίων, ὅσο καί τῶν Φαρισαίων.
Ἴδια στάση θάρρους καί ἀφοσιώσεως δείχνουν σήμερα καί οἱ Μυροφόρες. Γυναῖκες ἁπλές, τῶν ὁποίων ἡ καρδιά εἶναι βέβαιον πώς θά εἶχε νιώσει τόν φόβο καί τήν ἀπογοήτευση. Γυναῖκες ὅμως, πού ἡ ἀγάπη τους γιά τόν ἀγαπημένο τους Διδάσκαλο τίς ἔκανε τολμηρές καί ἀποφασιστικές. Τήν ὥρα πού οἱ Μαθητές ἔχουν σκορπίσει – ἐκτός βέβαια ἀπό τόν Ἰωάννη πού στάθηκε κάτω ἀπό τόν Σταυρό – μαζί μέ τήν Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, οἱ γυναῖκες αὐτές ἀποδεικνύονται πιστές στήν ἀγάπη τους καί ἀναλαμβάνουν τό κόστος τῆς ἀφοσιώσεώς τους, γνωρίζοντας πώς ὑπάρχει σοβαρή πιθανότητα νά ὁδηγηθοῦν σέ βαριά ποινή, ἀκόμα καί σέ θάνατο.
Ἡ σημερινή περικοπή μοιάζει νά ἀπευθύνεται σέ μᾶς. Ἀλήθεια, ἐμεῖς τί θά κάναμε στήν θέση αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων; Ζοῦμε σέ κοινωνία χριστιανική καί εἴμαστε ἐλεύθεροι νά συμμετέχουμε στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἐκφράζοντας τήν πίστη μας καί τήν ἀγάπη μας στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Κανένας διώκτης δέν καιροφυλακτεῖ, κανένας προδότης δέν ἑτοιμάζεται νά μᾶς καταδώσει ὡς ἐπικίνδυνους συνωμότες σέ κάποιο κέντρο ἐξουσίας. Τά πρόσωπα ὅμως τῆς σημερινῆς περικοπῆς στέκονται ἐνώπιόν μας καί μᾶς καλοῦν νά ἀναλογιστοῦμε γιά τήν θέση πού κατέχει ἡ πίστη στήν ζωή μας, ἀλλά καί γιά τό κόστος πού εἴμαστε πρόθυμοι νά καταβάλλουμε γι΄ αὐτήν.
Βέβαια, τουλάχιστον γιά τόν Δυτικό Κόσμο, ἔχουν περάσει ἐκεῖνες οἱ μακρινές περίοδοι τῶν διωγμῶν. Ὁ χριστιανισμός στήν κοινωνία μας δέν διώκεται, δέν ἀπειλεῖται, δέν καταδικάζεται. Εἴμαστε ἐλεύθεροι νά πιστεύουμε καί νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τόν νόμο τοῦ Εὐαγγελίου. Στήν πραγματικότητα ὅμως, ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά μας βομβαρδίζονται καθημερινά ἀπό κηρύγματα, ἀπόψεις καί πρακτικές ἐντελῶς ἀντίθετες μέ ὅσα δίδαξε ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅταν βρέθηκε ἀνάμεσά μας. Μπορεῖ, ὡς Χριστιανοί, νά μήν κινδυνεύουμε ἀπό διωγμό καί φυλάκιση, χρειάζεται ὅμως πολύ θάρρος γιά νά ἀντισταθεῖ κανείς στό ρεῦμα τῆς ἐποχῆς, ἡ ὁποία χαράζει δρόμους ριζικά ἀντίθετους ἀπό τήν ὁδό τοῦ Εὐαγγελίου.
Ὅποιος θελήσει νά ζήσει μέ συνέπεια τήν πίστη του, πρέπει ὄντως νά ἐξοπλιστεῖ μέ τό θάρρος τοῦ Ἰωσήφ καί τήν τόλμη τοῦ Νικοδήμου. Ὅπως τότε, ἔτσι καί σήμερα, δύο χιλιάδες χρόνια μετά, οἱ δυνάμεις τοῦ κόσμου τούτου ἐφευρίσκουν χίλιους δύο τρόπους γιά νά παραμερίζουν διαρκῶς τόν Χριστό καί τό κήρυγμά Του στό περιθώριο καί νά Τόν παρουσιάζουν ὡς τόν Μεγάλο Ἡττημένο.
Πριν ἕναν αἰώνα περίπου, ὁ ἄνθρωπος τῆς Δύσης διακήρυξε μέ θριαμβολογία καί ἀλαζονεία πώς «ὁ Θεός πέθανε». Αὐτή ὅμως ἡ διακήρυξη τοῦ θανάτου δέν ἀφορούσε τόν Θεό, ἀλλά ἕναν ὁλόκληρο πολιτισμό, τόν δικό μας πολιτισμό, πού ἀπαρνήθηκε τίς χριστιανικές του ρίζες καί βυθίστηκε στήν φθορά καί τήν πνευματική παρακμή. Γιά τόν λόγο αὐτό, πρέπει νά κατανοήσουμε σέ ὅλες τίς διαστάσεις, τό μήνυμα τῆς περικοπῆς.
Σήμερα, δέν θυμόμαστε κάποιους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἐκπλήρωσαν ἁπλῶς ἕνα καθῆκον ἀπέναντι σέ ἕναν νεκρό. Τούς τιμοῦμε, κυρίως, διότι δέν ἐγκατέλειψαν τήν ἐλπίδα. Εἶναι βέβαιον πώς ὁ Ἰωσήφ, ὁ Νικόδημος, ἀλλά καί οἱ Μυροφόρες εἶχαν κλείσει βαθιά στήν καρδιά τους τήν διαβεβαίωση τοῦ Χριστοῦ πώς θά ἀκολουθήσει ἡ Ἀνάσταση. Τήν ἐμπιστοσύνη στά λόγια αὐτά δέν τήν ἀπαρνήθηκαν, ἀκόμη καί ὅταν βρέθηκαν μπροστά στό ἀτιμασμένο καί ἐξαθλιωμένο σῶμα τοῦ νεκροῦ Ἐσταυρωμένου. Ἴσως, κάποια στιγμή, νά ἀμφέβαλλαν: «Πῶς εἶναι δυνατόν», ἴσως καί νά σκέφτηκαν, «τό νεκρό αὐτό σῶμα νά μεταβληθεῖ σέ πηγή ζωῆς καί νά χαρίσει στόν κόσμο τήν ἀθανασία;»
Κι ὅμως, ἡ ἀμφιβολία αὐτή δέν στάθηκε ἰκανή νά τούς ἀπομακρύνει ἀπό τήν ἐλπίδα. Ἔμειναν πιστοί, ἀκόμα καί ὅταν ὅλα ἔδειχναν πώς ἔχουν χαθεῖ.
Ἀδελφοί μου,
Καί στήν δική μας ἐποχή, ζοῦμε τήν ἐπέλαση τοῦ πειρασμού τῆς ἀπόλυτης ἀπογοητεύσεως. Τό κήρυγμα καί οἱ ἐπαγγελίες τοῦ Εὐαγγελίου μοιάζουν συχνά νά πνίγονται ἀπό τήν μοχθηρία καί τήν φρίκη, ὅπως διαπιστώνουμε καθημερινά στίς ἐξελίξεις σέ ὅλο τόν κόσμο. Εἶναι ἡ δική μας ὥρα νά μήν χαθεῖ τό θάρρος μας, νά μήν ἀτονήσει ἡ τόλμη μας, νά μήν ἐξασθενήσει ἡ ἀγάπη μας γιά τόν Χριστό ἀλλά καί γιά τόν ἄνθρωπο. Ὁ ἄνθρωπος δέν θά σταματήσει ποτέ νά ποθεῖ τό «ὕδωρ τῆς ζωῆς». Στίς ἡμέρες μας ὅμως, τό ἀναζητᾷ σέ φρέατα συντετριμμένα καί σέ πηγές πού ἀναβλύζουν μοναξιά, ἀπογοήτευση καί θάνατο.
Ἐμεῖς γνωρίζουμε τήν Πηγή τῆς ἀληθινῆς ζωῆς. Κάθε φορά πού ὁ θάνατος θά δείχνει πώς εἶναι ὁ μεγάλος νικητής, ἐμεῖς, ὡς Ἐκκλησία τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ, θά κηρύττουμε, μέ τόν λόγο καί τά ἔργα μας, πώς τό φῶς καί ἡ ζωή πού ἀνέτειλαν ἀπό τό κενό μνημεῖο, εἶναι ἰσχυρότερα καί ἀπό τό πιό πυκνό σκοτάδι. Ὁ ἴδιος ἄγγελος πού μίλησε στίς Μυροφόρες, καλεῖ κι ἐμᾶς νά διαδώσουμε τήν ἀλήθεια τῆς Ἀναστάσεως σέ ὅλον τόν κόσμο. Ἄς γίνει, λοιπόν, ἡ ἀποστολή αὐτή, ὁ σκοπός καί τό νόημα τῆς ζωῆς μας καί ἄς ἀκούγεται πάντα ἀπό τό βάθος τῆς καρδιᾶς μας τό χαρμόσυνο μήνυμα καί ἡ μεγάλη ἐλπίδα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους:
Χ ρ ι σ τ ό ς Ἀ ν έ σ τ η!
Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
