«Τῇ Θεοτόκῳ ἐκτενῶς νῦν προσδράμωμεν…»
Ἀγαπητοὶ μου πατέρες καὶ ἀδελφοί,
Παιδιὰ μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Μέσα στήν περίοδο τοῦ θέρους, οἱ ἄνθρωποι ἀναζητοῦν τόπους καί τρόπους ἀναψυχῆς καί δροσιᾶς ἀπέναντι στήν ζέστη καί τόν καύσωνα. Ἀντιστοίχως, μέσα στήν ζέστη καί τόν καύσωνα τῆς ἁμαρτίας, τῶν παθῶν, τῶν πειρασμῶν ἀλλά καί τῶν προβλημάτων τῆς καθημερινότητας, ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἀνάλογη πηγή πνευματική δροσιᾶς καί αὐτή ἡ πηγή δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν ἴδια τήν Πηγή τῆς Ζωῆς, τήν Κυρία Θεοτόκο.
Ἡ Ἐκκλησία μας, λοιπόν, ἐπιθυμῶντας νά μᾶς ἀνακουφίσει ἀπό τούς πειρασμούς καί τούς κινδύνους τοῦ πονηροῦ καί να μᾶς βοηθήσει νά βιώσουμε μέ κατάνυξη τήν μεγάλη Θεομητορική ἑορτή τῆς Κοιμήσεως καί τῆς Μεταστάσεως τῆς Θεοτόκου μᾶς ἐνισχύει μέ νηστεία, προεόρτιες καί μεθεόρτιες ἀκολουθίες, μέ τίς Ἱερές Παρακλήσεις καί μᾶς προσκαλεῖ σέ μετάνοια καί προσευχή. Τελικά, μέσα ἀπό ὁλο αὐτόν τόν πνευματικό ἀγῶνα θά βιώσουμε τήν παραμυθία καί τήν παρηγοριά στήν ψυχή μας, προερχόμενη ὄχι ἀπό ἄνθρωπο ἀλλά ἀπό τήν Μητέρα τοῦ Φωτός καί Μητέρα ὅλων τῶν πιστῶν, τήν Παναγία μας.
Πανορθοδόξως, λοιπόν, ἀποδίδουμε τις ὀφειλόμενες τιμές στό πανάγιο πρόσωπο τῆς Θεοτόκου, διότι ἡ σεμνή Κόρη τῆς Ναζαρέτ γιά τήν ἀρετή της καί τήν ταπεινοφροσύνη της, ἀξιώθηκε νά κυοφορήσει τόν Σωτῆρα τοῦ κόσμου, τόν Χριστό. Εἶναι ἡ Θεοτόκος, ἡ γυναίκα πού ἔτεκε, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, τό δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ.
Τιμοῦμε τήν Παναγία μας, γιατί κατά τρόπο θαυμαστό καί ἀσύλληπτο στόν ἀνθρώπινο νοῦ, παρέμεινε σ΄ ὅλο τό βίο της Ἁγνή Παρθένος, καί πρό τοῦ τόκου καί ἐν τῷ τόκῳ καί μετά τόν τόκο. «Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι ἐν σοί, Παρθένε ἄχραντε». Γι΄ αὐτό καί εἶναι καί ὀνομάζεται «Ἀειπάρθενος». Στήν κατανόηση αὐτοῦ τοῦ θαυμαστοῦ γεγονότος, χωρᾶ μόνο ἡ πίστις γιά τήν προσέγγιση τοῦ δόγματος. «Παρθενεύει γάρ τόκος καί ζωήν προμνηστεύεται θάνατος. Ἡ μετά τόκον παρθένος καί μετά θάνατον ζῶσα σῳζοις ἀεί, Θεοτόκε τήν κληρονομίαν σου».
Σύμφωνα με τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας τήν Θεοτόκο δέν τήν ἄγγιξε ὁ θάνατος, μέ τήν ἔννοια πού δίνουμε σε αὐτόν ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι. Ἡ Παναγία «ἐκοιμήθη», «μετέστη πρός τήν ζωήν» καί ζεῖ καί «μετά θάνατον». Εἶναι ἀπό τά θαυμαστά γεγονότα γύρω ἀπό τό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου. Ἡ Μητέρα τῆς Ζωῆς, αὐτή πού γέννησε τή Ζωή, τόν Χριστό, δέν ἦταν δυνατό νά ἀφεθεῖ στήν φθορά καί τόν θάνατο. Ὁ Χριστός πού εἶπε «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια, ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή» (Ἰωάν. 14,6, 11, 25), Αὐτός μετέστησε πρός τήν ζωή, τήν Μητέρα τῆς Ζωῆς.
Ἐπίσης, ἡ Μητέρα τοῦ Χριστοῦ, πού δίκαια τήν μακαρίζουν αἰῶνες «πᾶσαι αἱ γενεαί», εἶναι ἡ ἀκοίμητη προστάτρια καί βοηθός στις ποικίλες ἀνάγκες τῶν πιστῶν. Εἶναι αὐτή πού μετά τήν κοίμησή της δέν ἐγκατέλειψε τόν κόσμο ἀλλά συνεχῶς πρεσβεύει, μεσιτεύει καί μεσολαβεῖ στόν Υἱό της καί Θεό μας γιά τήν σωτηρία μας, τήν λύτρωσή μας ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου καί τήν ἀποκατάστασή μας «εἰς τήν ἀρχαίαν μακαριότητα». Εἶναι ἡ ἐλπίδα τῶν πιστῶν, διότι πάντοτε θά μᾶς σκεπάζει μέ τήν φοβερά προστασία της καί θά μᾶς παρέχει αἰωνίως τήν εὐεργετική χάρι της. Ἀμήν.
Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
