Ἀγαπητοί μου πατέρες καί ἀδελφοί,
Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Ἂν καὶ ἡ Ἐκκλησία μας γνωρίζει πὼς οἱ ἡμέρες ποὺ ἀκολουθοῦν θὰ εἶναι γεμᾶτες μελαγχολία καὶ ὀδύνη ἐξ αἰτίας τῶν Θείων Παθῶν καὶ ἰδιαίτερα τῆς Σταυρώσεως του Κυρίου μας, σήμερα, Κυριακὴ τῶν Βαΐων, τόσο ἡ εὐαγγελικὴ ὅσο καὶ ἡ ἀποστολικὴ περικοπὴ ποὺ μᾶς παρουσιάζει εἶναι γεμᾶτες ἀπὸ χαρά. Μόνον ποὺ ἡ χαρὰ τῆς μιᾶς καὶ τῆς ἄλλης δὲν εἶναι ἡ ἴδια.
Ξεκινῶντας ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, διαπιστώνουμε πὼς εἴμαστε προσκεκλημένοι σὲ μία εἴσοδο θριάμβου. Πρόσωπα χαρούμενα, κάθε ἡλικίας, ὑποδέχονται στὴν Ἱερουσαλὴμ τὸν Μεσσία. Ὁ δρόμος Του στρώνεται μὲ πολύχρωμα ὑφάσματα, οἱ ἄνθρωποι κρατοῦν βάγια καὶ ἀναφωνοῦν: «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου!»
Ἐκεῖνος, καθισμένος πάνω σὲ ἕνα γαϊδουράκι, δὲν ἀρνεῖται τὴν ὑποδοχή. Τὸ βλέμμα Του ὅμως εἶναι σοβαρό, διότι γνωρίζει τὰ πάντα. Γνωρίζει πὼς γιὰ τοὺς Ρωμαίους εἶναι ὕποπτος, γιὰ τοὺς Γραμματεῖς καὶ Φαρισαίους βλάσφημος, γιὰ τὸ ἱερατεῖο ποὺ ἐμπορεύεται τὸν πλοῦτο τοῦ Ναοῦ ἐπικίνδυνος καὶ γιὰ τοὺς Ἑβραίους συμπατριῶτες του ὁ μεγάλος ἄγνωστος. Γνωρίζει πὼς οἱ προσδοκίες τοῦ λαοῦ, γρήγορα θὰ μεταστραφοῦν σὲ ὀργή, ποὺ θά Τόν ὁδηγήσουν στὸν Σταυρό. Γι΄ αὐτὸ καὶ στὴν εἰκόνα τῆς Βαϊοφόρου, μᾶς κοιτᾶ σὰν νὰ μᾶς προειδοποιεῖ γιὰ τὰ ἐπερχόμενα.
Ἔχουμε ὅμως καὶ τὴν χαρὰ τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς. Πρόκειται γιὰ τὴν χαρὰ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὅπως ἀποκαλύπτεται στὸ τέταρτο κεφάλαιο τῆς Ἐπιστολῆς του πρὸς Φιλιππησίους, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀκούσαμε σήμερα ὑπέροχους καὶ χαρμόσυνους στίχους:
«Πάντοτε νὰ χαίρεστε μὲ τὴν χαρὰ ποὺ δίνει ἡ σχέση σας μὲ τόν Χριστό. Γιὰ τίποτε νὰ μὴν ἀγωνιᾶτε. Ἀπὸ τὸν Θεό, ὅ,τι ἐπιθυμεῖτε νὰ τὸ ζητᾶτε μὲ τὴν προσευχή, πάντοτε ὅμως μὲ εὐχαριστία καὶ εὐγνωμοσύνη γιὰ ὅσα σᾶς ἔχει ἤδη δώσει. Καί νὰ εἶστε βέβαιοι πὼς ποτὲ δὲν θὰ χάσετε τὴν εἰρήνη ποὺ ἐκεῖνος χαρίζει».
Αὐτὴ ἡ χαρὰ τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν, στὴν ὁποία μᾶς καλεῖ νὰ συμμετάσχουμε καὶ ἐμεῖς, εἶναι χαρὰ βέβαιη, σταθερή, ἀσφαλὴς καὶ δὲν κινδυνεύει ἀπὸ ὅσα φέρνει ἡ ζωή. Ἡ χαρὰ ποὺ μᾶς προτείνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δέν πηγάζει ἀπὸ τὶς οὐτοπικὲς προσδοκίες τῶν Ἑβραίων, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Ὄχι τοῦ Χριστοῦ – θριαμβευτῆ ἀλλὰ τοῦ Χριστοῦ – Ἐσταυρωμένου. Μά, εἶναι δυνατόν, ἀναρωτιόμαστε, ὁ σταυρικὸς θάνατος, ὁ πιὸ ἀτιμωτικὸς θάνατος, ὁ προορισμένος γιὰ τοὺς χειρότερους ἐγκληματίες, νὰ ἀποτελεῖ πηγὴ χαρᾶς; Ἀπὸ ποῦ, ἄραγε, ἀντλεῖ ὁ Παῦλος τόση χαρά;
Πρῶτα, ἀπὸ τὴν πίστη καὶ τὴν βεβαιότητά του, πὼς στὸ πλάι του βρίσκεται ἕνας Θεὸς ζωντανός, ποὺ πέθανε πάνω σὲ ἕναν Σταυρό, ὁ θάνατος ὅμως δὲν τὸν νίκησε. Ἄρα, τί μπορεῖ πλέον νὰ φοβίσει τὸν μεγάλο Ἀπόστολο; Κάθε ἀπειλή, κάθε κίνδυνος, κάθε δυσκολία, ἀναχαιτίζονται ἀπὸ τὴν βεβαιότητά του πώς, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ ζῶντος Θεοῦ, ὅλα μποροῦν νὰ ξεπεραστοῦν.
Δεύτερη πηγὴ χαρᾶς γιὰ τὸν Παῦλο εἶναι ἡ εὐγνωμοσύνη. Δὲν ξεχνᾶ τὸ παρελθόν του. Θυμᾶται πάντα πὼς ἦταν ἕνας φανατικὸς διώκτης Αὐτοῦ, ποὺ τώρα φέρει στὶς πλάτες του καὶ Τὸν κηρύττει σὲ ὅλη τὴν Οἰκουμένη. Τό ὅραμα τῆς Δαμασκοῦ βρίσκεται πάντα στὴν μνήμη του. Ἡ γλυκιὰ φωνὴ τῆς συγγνώμης ποὺ ἄκουσε, τοῦ ἔχει σφραγίσει τὴν καρδιὰ καὶ τὸν ἔχει μεταβάλλει σὲ ἕναν ἀφοσιωμένο φίλο καὶ ἀκόλουθό Του.
Τέλος, μιὰ τρίτη πηγὴ χαρᾶς ἀποτελεῖ γιὰ ἐκεῖνον ἡ ἄφεση στὸ θέλημα τοῦ ἀγαπημένου τοῦ Ἐσταυρωμένου. Τίποτα δὲν Τοῦ ζητᾶ. Δέν ἔχει θέλημα δικό του. Θέλημά του ἔχει γίνει τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως γράφει καὶ ὁ ἴδιος: «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός», δηλαδή, «Δὲν ζῶ πλέον ἐγώ, ἀλλὰ ζεῖ μέσα μου ὁ Χριστὸς» (Γάλ. 2,20).
Αὐτὲς οἱ δύο χαρές στέκονται σήμερα ἐνώπιόν μας καὶ μᾶς καλοῦν νὰ ἐπιλέξουμε: Ἀνήκουμε, μήπως, στοὺς Ἱεροσολυμίτες, τῶν ὁποίων ἡ χαρὰ προέρχεται ἀπὸ τὴν βεβαιότητα πὼς ὁ Χριστὸς θὰ ἐκπληρώσει τό θέλημά τους; Ἢ ἀκολουθοῦμε τὸν Παῦλο, ὁ ὁποῖος ἔχει παραδώσει τὴν ζωή τους στὸν Χριστό, εἴναι έτοιμός νὰ ἀποδεχθεῖτο θεϊκό θέλημα καὶ σὲ κάθε περίσταση τῆς ζωῆς, εὔκολη ἢ δύσκολη, ἡ καρδιά του παραμένει γεμάτη εὐγνωμοσύνη γιὰ τὴν πρόνοια καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ποὺ τὸν περιβάλλει;
Σήμερα ξεκινᾶ ἡ σημαντικότερη ἑβδομάδα τῆς λατρευτικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας. Τὰ γεγονότα ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν εἶναι συγκλονιστικά. Ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων, ὁ κραταιὸς Θεὸς τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν Προφητῶν, ὁ Δημιουργὸς τοῦ σύμπαντος καὶ τοῦ χρόνου, θὰ δεχτεῖ στὴν ἀνθρώπινη φύση Τοῦ ὅλη τὴν ὀδύνη καὶ ὅλα τὰ δεινὰ ποὺ ἐπισώρευσε στὸ ἀνθρώπινο γένος ἡ παρακοὴ καὶ ἡ ἁμαρτία. Τὸ μυστήριο αὐτὸ δὲν χωρᾶ στὸν ἀνθρώπινο νοῦ. Γίνεται κατανοητὸ μόνο μὲ τὴν καρδιά, ἀρκεῖ αὐτὴ νὰ γεμίσει ἀπὸ εὐγνωμοσύνη γιὰ τὴν ἄπειρη θεϊκὴ φιλανθρωπία καὶ νὰ στραφεῖ μὲ ὅλη τὴν δύναμή καὶ ὅλη τὴν ἐμπιστοσύνη της πρὸς τὸν Ἀναστημένο Χριστό.
Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, πρέπει νὰ ἀξιολογήσουμε τὴν πίστη μας καὶ νὰ κάνουμε τὴν αὐτοκριτική μας. Ἔχουμε, ἄραγε, πίστη ὁλοκληρωτικὴ ἤ, μήπως, πίστη ὑπὸ προϋποθέσεις; Ἀπὸ τὴν ἀπάντηση θὰ ἐξαρτηθεῖ καὶ ἡ χαρά, γιὰ τὴν ὁποίαν τόσο διψᾶ ἡ ψυχή μας! Οἱ δύο ἐπιλογές μας εἶναι ξεκάθαρες:
Ὅσο παραμένουμε κοντὰ στὸν Θεό, προσδοκῶντας νὰ ἐκπληρώσει τὸ δικό μας θέλημα καί, μάλιστα, μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἐμεῖς ἐπιθυμοῦμε, ἡ χαρά μας θὰ εἶναι προσωρινὴ καὶ θὰ διαρκεῖ ὅσο τὸ θέλημά μας συμβαδίζει μὲ τὸ δικό Του. Ὅσο ὅμως δὲν Τὸν ἐγκαταλείπουμε, ἀκόμη καὶ ὅταν, γιὰ λόγους ποὺ μόνον Ἐκεῖνος γνωρίζει, οἱ προσδοκίες μας διαψεύδονται καὶ οἱ σχεδιασμοί μας δὲν εὐοδώνονται, ἡ χαρὰ δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ στερέψει καὶ ἡ εἰρήνη θὰ συνεχίσει νὰ γεμίζει τὴν ψυχή μας.
Ἀδελφοί μου,
Ὁ Σταυρὸς στόν Γολγοθά ἔχει ἀρχίσει ἤδη καὶ ὑψώνεται. Ἂς ἀναρωτηθοῦμε: Ποιά θέση θὰ πάρουμε; Θὰ σταθοῦμε δίπλα στοὺς Ἑβραίους ποὺ περιμένουν ἕνα θαῦμα γιὰ νὰ πιστέψουν; Θὰ σταθοῦμε δίπλα στὸν ληστὴ ποὺ περιμένει νὰ ἐκπληρωθεῖ τὸ θέλημά του; Θὰ σταθοῦμε δίπλα στοὺς Ρωμαίους πού, ἀδιάφοροι καὶ ξένοι μὲ ὅσα συγκλονιστικὰ συμβαίνουν, ἐκπληρώνουν ἁπλῶς ἕνα καθῆκον; Ἢ θὰ παραδώσουμετη ζωή μας στὸν Θεό, θὰ Τὸν ἐμπιστευτοῦμε ὅπως ὁ ἐκ δεξιῶν ληστὴς καὶ θὰ τὸν ἱκετέψουμε μὲ τὰ λόγια του: «Μνήσθητί μου Κύριε ὅταν ἔλθης ἐν τῇ βασιλείᾳ Σου»
Κάθε φορά ποὺ ἀκοῦμε στήν Θεία Λειτουργία: “ἑαυτοὺς καὶ ἂ̓λλήλους καὶ πὰ͂σαν τὴν ζωὴν ἡ̔μῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα“, ἂς ἐνισχύεται ἡ ἐμπιστοσύνη μας στὸν Χριστό, ὥστε, σὲ κάθε περίσταση τῆς ζωῆς μας, νὰ Τὸν ἀφήνουμε νὰ ἐνεργεῖ μὲ ὄποιον τρόπο θεωρεῖ καλύτερο, βέβαιοι πὼς τὸ θέλημά Του εἶναι ἕνα καὶ μοναδικό: Νὰ μᾶς ὑποδεχτεῖ ὡς πολῖτες τῆς ἐπουράνιας Βασιλείας Του. Ἀμήν.
Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
