Ἀγαπητοί μου πατέρες καί ἀδελφοί,
Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Ἡ σημερινὴ περικοπῆ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου προκαλεῖ συγχρόνως τρόμο καὶ δοξολογία. Τρόμο διότι, μέσῳ ἑνὸς δαιμονισμένου, λαμβάνουμε ἐμπειρία, ὄχι μόνον τῆς ὕπαρξης τοῦ Διαβόλου καὶ τῶν πονηρῶν πνευμάτων ἀλλὰ καὶ τοῦ ἀπύθμενου μίσους ποὺ τρέφουν ἀπέναντι στὸν ἄνθρωπο. Προκαλεῖ ὅμως συγχρόνως συναισθήματα χαρᾶς καὶ δοξολογίας διότι, μέσῳ τῆς ἐξιστόρησης τοῦ σημερινοῦ θαύματος, λαμβάνουμε ἐμπειρία τῆς ἀπέραντης ἀγάπης καὶ φιλανθρωπίας τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ τῆς συντριπτικῆς του ὑπεροχῆς ἀπέναντι στὶς δυνάμεις τοῦ σκότους. Τὸ συγκλονιστικὸ εἶναι πὼς τὴν ὑπεροχὴ αὐτή, μέσῳ τῆς φωνῆς τοῦ δυστυχισμένου αὐτοῦ ἀνθρώπου, ὁμολογεῖ ὁ ἴδιος ὁ Διάβολος, ὁ ὁποῖος ἱκετεύει τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ νὰ μὴν τὸν βασανίσει.
Ὄντως, ζοῦμε σὲ καιροὺς σκοτεινούς. Δὲν εἶναι ὅμως ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἡ ἀνθρωπότητα γεύεται τὴ δύναμη τοῦ κακοῦ. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ ἄνθρωπος, μέσῳ τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, ἐπέτρεψε στὸν Διάβολο νὰ ἀποκτήσει ἐξουσία πάνω στὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη καὶ νὰ βρεῖ πρόσβαση στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία, ὁ κόσμος ὅλος «ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται», ὅπως ἀναφέρει καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης στὴν πρώτη Ἐπιστολή του. Ἡ ἐποχή μας ἔχει ὅμως νὰ ἐπιδείξει κάτι πρωτόγνωρο, κάτι ποὺ ἐπιτρέπει στὸν Διάβολο νὰ δρᾷ ἀνενόχλητος καὶ νὰ δεσμεύει ἀνυποψίαστες ψυχές. Κάτι ὅμως πού, πλέον, ἀποτελεῖ στὶς μέρες μας γενικευμένη ἄποψη καὶ ἀφήνει τοὺς ἀνθρώπους ἐντελῶς ἀνυπεράσπιστους. Ποιὸ εἶναι αὐτό; Εἶναι ἡ ψευδαίσθηση πὼς ὁ Διάβολος δὲν ὑπάρχει. Καὶ μάλιστα, ὅπως διδάσκει ὁ Ἅγιος Διάδοχος Φωτικῆς, ἡ γενικευμένη πεποίθηση περὶ τῆς δῆθεν ἀνυπαρξίας του ἀποτελεῖ τὴν εὐφυέστερη ἀλλὰ καὶ τὴν πλέον ἐπικίνδυνη παγίδα του. Ὄχι μόνον ὁ Διάβολος ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἀποτελοῦν, γιὰ τοὺς πνευματικοὺς ἡγέτες τῶν καιρῶν μας, δῆθεν δημιουργήματα τῆς ἀνθρώπινης φαντασίας καὶ θλιβερὰ κατάλοιπα μακρινῶν ἐποχῶν ἄγνοιας καὶ ἀμορφωσιᾶς. Σὲ ὅλους τοὺς τόνους καὶ μὲ ὅλους τοὺς τρόπους ὁλόκληρη ἡ οἰκουμένη βομβαρδίζεται ἀπὸ τὴν πεποίθηση πὼς δὲν ὑπάρχει πνευματικὸς κόσμος, οὔτε Θεός, οὔτε Διάβολος, καὶ πὼς ὁ ἄνθρωπος εἶναι τὸ μόνο καὶ πανίσχυρο ὂν τῆς δημιουργίας. Τίποτε δὲν ὑπάρχει πάνω ἀπὸ τὴ δύναμη τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὸ διδάσκουν οἱ συνεχιστὲς τοῦ μεγάλου γερμανοῦ φιλοσόφου Νίτσε, ὁ ὁποῖος διεκήρυξε τὸν θάνατο τοῦ Θεοῦ. Καὶ δὲν συνειδητοποιοῦν οἱ διδάσκαλοι αὐτῆς τῆς πλάνης πώς, κατ’ οὐσίαν, ἀνακυκλώνουν διαρκῶς τὸν πρῶτο, τὸν μέγα πειρασμὸ τοῦ κήπου τῆς Ἐδέμ, ὅταν ὁ Διάβολος ὑποσχέθηκε στοὺς Προπάτορές μας πὼς μὲ τὶς δικές τους καὶ μόνον δυνάμεις «ὡς θεοὶ ἔσονται», δηλαδή, θὰ γίνουν ἴδιοι μὲ τὸν Θεό.
Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ἄς μὴν ἀκοῦμε τὴν σημερινὴ ἱστορία σὰν κάτι ποὺ συνέβη μόνον στὸ μακρινὸ παρελθὸν καὶ δὲν ἔχει καμία σχέση μέ μας. Ἀντιθέτως, μᾶς ἀφορᾷ ἄμεσα. Ἡ ἄρνηση τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου νὰ ἀποδεχτεῖ τὴν ὕπαρξη τοῦ πνευματικοῦ κόσμου, ἀνοίγει διάπλατα τὴν πόρτα στὸν Πονηρό, ὁ ὁποῖος ἀποκτᾷ πρόσβαση στὴν καθημερινότητα ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων. Μάγοι, μαντεῖες, μέντιουμ, σκοτεινὲς ἀπεικονίσεις δαιμονικῶν μορφῶν σὲ ἀφίσες καὶ ροῦχα, κυρίως ὅμως μία διάχυτη, ἀναίτια καὶ ἀνεξήγητη κακία ποὺ περιφέρεται στοὺς δρόμους καὶ φωλιάζει στὰ σπίτια τῶν σύγχρονων κοινωνιῶν, ἐπιβεβαιώνουν τὴν σκοτεινὴ παρουσία τοῦ Διαβόλου καὶ ἀποκαλύπτουν τὰ σχέδιά του. Ὁ δαιμονισμένος τῆς σημερινῆς περικοπῆς ἀποτελεῖ εἰκόνα τῆς πλάνης καὶ τῆς ὀδύνης πλήθους ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι, ὄχι μόνον ταλαιπωροῦνται ἀπὸ τὸν Διάβολο, ἀλλά, φοβερὸ καὶ νὰ τὸ πεῖ κανείς, ὑπάρχουν περιπτώσεις κατὰ τὶς ὁποῖες τὸν καλοῦν γιὰ νὰ τοῦ παραδώσουν τὴ ζωή τους.
Τὰ συμπτώματα τοῦ σημερινοῦ δαιμονισμένου θυμίζουν ἔντονα συμπεριφορὲς τῆς ἐποχῆς μας. Στὴν σημερινὴ ἐξιστόρηση, βλέπουμε τὸν νοῦ, τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή του νὰ ἔχουν γίνει παίγνιο στὰ χέρια τοῦ Διαβόλου. Ἀλλὰ καὶ πόσοι ἄνθρωποι σήμερα, ἔχοντας παραδοθεῖ στὸ πάθος τοῦ θυμοῦ, βρίσκονται συχνὰ ἐκτὸς ἑαυτοῦ, ἀδυνατοῦν νὰ τιθασεύσουν τὶς ὁρμές τους, βιαιοπραγοῦν χωρὶς καμμία ἀναστολὴ εὔκολα ἀκόμη καὶ στὸν φόνο; Ὁ σημερινὸς ταλαίπωρος δαιμονισμένος εἶχε κάνει σπίτι του τὴν ἔρημο, ἀπεχθανόταν νὰ βρίσκεται μὲ ἀνθρώπους, προτιμοῦσε νὰ περιφέρεται στὰ μνήματα καὶ ἡ μόνη συντροφιὰ ποὺ προτιμοῦσε ἦταν τὰ ὀστᾶ τῶν τεθνεώτων. Ἀλλὰ καὶ σήμερα, πόσοι ἄνθρωποι μισοῦν ἀδιακρίτως τοὺς πάντες, ἀκόμη καὶ τοὺς στενούς τους συγγενεῖς; Σὲ πόσους ἀνθρώπους εἶναι ἀδύνατον νὰ διεισδύσει στὴν καρδιὰ τους ἀκόμη καὶ τὸ παραμικρότερο ἴχνος ἀγάπης; Ἀλλὰ καὶ πόσοι συνάνθρωποί μας ὁδηγοῦν καθημερινὰ τὸ σῶμα τους καὶ τὴν ψυχὴ τοὺς στὸ θάνατο, εἴτε μὲ οὐσίες, εἴτε μὲ ἀρρωστημένες ὁρμές, εἴτε βάζοντας τὸν ἑαυτό τους σὲ παράλογους κινδύνους μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ βρεῖ ἡ ὕπαρξή τους ἔστω καὶ ἕνα ἐλάχιστο ἐνδιαφέρον;
Δὲν ἀποτελοῦν ὅλα αὐτὰ ἀποδείξεις, πώς, μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, ὑπάρχει μόνον ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὸ κατάντημα καὶ τὴ δυστυχία τοῦ δαιμονισμένου τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς;
Ἴσως, ὅλα αὐτὰ νὰ προκαλοῦν φρίκη. Ἄς μετατρέψουμε, ὅμως, τὴ φρίκη αὐτὴ σὲ ὁδὸ συνάντησης μὲ τὸν Θεὸ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς γαλήνης καὶ ἂς γίνει τὸ πυκνὸ σκότος τῆς ἀπουσίας τοῦ Θεοῦ αἰτία νὰ ἐκτιμήσουμε καὶ νὰ ἀναζητήσουμε μὲ ἀκόμη μεγαλύτερο ζῆλο τὸ φῶς τῆς παρουσίας Του. Τὸ σημερινὸ θαῦμα ἀποκαλύπτει τὴν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου μπροστὰ στὴν ἰσχὺ τοῦ Διαβόλου. Ὅποιος ἐπιχειρήσει νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν δαιμονικὴ δύναμη μόνο μὲ ἀνθρώπινες δυνάμεις, θὰ ἡττηθεῖ. Τὸ ἴδιο θαῦμα ὅμως ἀποκαλύπτει τὴν ὑπεροχὴ τοῦ Θεοῦ. Καὶ μόνον ἡ θέα τοῦ Χριστοῦ γίνεται σήμερα αἰτία, ἡ λεγεὼν τῶν δαιμόνων νὰ φρίξει. Γίνεται ὅμως καὶ γιὰ μᾶς ἡ αἰτία νὰ ἀναφωνήσουμε: «Τὶς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν;»
Ἀδελφοί μου,
Μὲ τὴ γέννησή μας βρεθήκαμε σὲ ἕναν δαιμονοκρατούμενο κόσμο, τοῦ ὁποίου ὁ ἄρχων, ὡς λέων ὠρυόμενος, ἀναζητᾷ μὲ μανία τὸ θήραμά του ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν ψυχή μας, ὅπως ἀναφέρει ὁ ἀπόστολος Πέτρος στὴν πρώτη καθολικὴ Ἐπιστολή του. Μὲ τὴν πνευματική μας ἀναγέννηση, ὅμως, ὅπως πραγματοποιήθηκε κατὰ τὴν βάπτισή μας, γίναμε συμμέτοχοι τῆς δυνάμεως τοῦ παντοδύναμου Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος μᾶς προσφέρει διαρκῶς ἀπόρθητη προστασία. Ἑνωμένοι μὲ τὸν Χριστὸ διὰ τῶν Μυστηρίων καὶ τῆς συμμετοχῆς μας στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Πονηρὸς δὲν μπορεῖ οὔτε κὰν νὰ μᾶς ἀκουμπήσει, ὅπως τόσο παρηγορητικὰ καὶ ἐλπιδοφόρα ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης στὴν πρώτη του Ἐπιστολή. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, τὸ βαθὺ σκοτάδι πού μᾶς περιβάλλει δὲν πρέπει ἔπ΄ οὐδενὶ λόγῳ νὰ ἀποκρύψει ἀπὸ ἐμᾶς τὸ φῶς τῆς ἐπερχόμενης Βασιλείας. Ἡ φαινομενικὴ παντοδυναμία τοῦ Κακοῦ δὲν πρέπει νὰ ἐξασθενήσει τὴν ἐλπίδα μας στὴ μελλοντικὴ καὶ βέβαιη νίκη τοῦ Κυρίου τῶν δυνάμεων. Ἡ περιφρόνηση τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς πρὸς τὸ κήρυγμα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς καταλλαγῆς τοῦ Χριστοῦ καὶ Σωτῆρα μας δὲν πρέπει νὰ μᾶς ἀποτρέψει ἀπὸ τὸ νὰ ἀκολουθοῦμε μὲ συνέπεια καὶ ζῆλο τὸ θέλημά Του. Ἄς Τὸν ἀναζητοῦμε διαρκῶς, ὥστε ἡ παρουσία Του νὰ μᾶς ἀποκαλύπτει διαρκῶς τὴν φρίκη τοῦ Ἄρχοντα τοῦ σκότους καί, ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, νὰ μᾶς ἐξοπλίζει μὲ ὅπλα φωτός, ἱκανὰ νὰ σβήνουν «τὰ πεπυρωμένα βέλη τοῦ Πονηροῦ» καὶ νὰ μᾶς χαρίζουν διαρκῶς μία ζωὴ γεμάτη χαρὰ καὶ ἐλπίδα. Ἀμήν.
Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
