«Πρᾶος καὶ κληρονόμος τῆς γῆς, σὺ τῶν πραέων ἀληθῶς ἀναδέδειξαι, Σπυρίδων Πατέρων δόξα»
Ἀγαπητοί μου πατέρες καί ἀδελφοί, Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Ὁ Ἅγιος Σπυρίδων, γεννήθηκε καί ἔζησε τόν 4ο μ.Χ. αἰ. στήν Ἄσσια τῆς Κύπρου, κοντά στήν Τριμυθούντα. Ἦταν ταπεινός στήν καρδιά καί ἁπλός στούς τρόπους. Ἐξ ἀρχῆς ἄσκησε τό ἐπάγγελμα τοῦ βοσκοῦ, «ποιμήν προβάτων». Τό ἴδιο ἐπάγγελμα ἀναφέρεται ὅτι ἀσκοῦσαν καί οἱ γονεῖς του. Ἀνθρωποι τῆς γῆς, ἀγρότες καί κτηνοτρόφοι, ἁπλοί, φτωχοί, ἀλλά πιστοί, γνήσιοι καί ἐνάρετοι. Μέ αὐτές τίς βάσεις καί ἀρχές μεγάλωσαν καί τό παιδί τους.
Ὁ Σπυρίδων ὅταν ἦρθε σέ ἡλικία γάμου, νυμφεύτηκε καί ἀπέκτησε ἀπό τόν γάμο του μία κόρη, τήν Εἰρήνη. Σέ σύντομο χρονικό διάστημα πεθαίνει ἡ γυναῖκα του καί μετά ἀπό καιρό καί ἡ θυγατέρα του. Ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Μεταφραστής, μᾶς τόν παρομοιάζει μέ τόν Ἰώβ στήν ὑπομονή, μέ τόν Ἀβραάμ στήν φιλοξενία καί μέ τόν Ἰακώβ στήν φιλανθρωπία. Οἱ χριστιανοί τῆς περιοχῆς του, γνωρίζοντας τά πνευματικά του χαρίσματα, τήν γεμάτη ἀπό ἀγάπη καρδιά του καί τήν ἀκράδαντη πίστη πού εἶχε, τοῦ ζητοῦν νά γίνει ὁ πνευματικός τους πατέρας καί ἀπό ποιμήν προβάτων, νά προαχθεῖ σέ ποιμένα τῆς λογικῆς τους ποίμνης. Καί ὄντως, στό κοινό κάλεσμα ὁ Σπυρίδων ἀνταποκρίνεται μέ τό «γενηθήτω τό θέλημα τοῦ Κυρίου». Ἀρχικά, θά διακονήσει ὡς πρεσβύτερος τόν τόπο του, καί ὅταν πεθάνει ὁ ἐπίσκοπος Τριμυθοῦντος, ἐκλέγεται στήν θέση αὐτή, ὡς ὁ πιο ἄξιος.
Ὁ Ἅγιος Σπυρίδων μέ τήν ταπείνωσή του, μέ τήν εὐλάβειά του, μέ τήν ἁπλότητα τῆς καρδιᾶς του καί τῶν λογισμῶν του, τόσο πολύ εὐαρέστησε τόν Θεό, ὥστε νά ἀξιωθεῖ τοῦ χαρίσματος τῆς θαυματουργίας. Ὁ Θεός τόν ἐθαυμάστωσε, διότι ἀγάπησε μέ πάθος, ὅπως λέει ὁ ὑμνογράφος του, τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπό του, γενόμενος «δίοδος» πού φανερώνεται ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. «Τῷ πόθῳ τρωθεῖς Χριστοῦ, ἱερώτατε…θυσιαστήριον θεῖον γενόμενος». Εἶναι τέτοιο τό χάρισμα αὐτό τοῦ Ἁγίου, δηλαδή τῆς θαυματουργίας, ὥστε στό Ἀπολυτίκιό του ὁ ὑμνογράφος σ’ αὐτό ἐπικεντρώνει τήν προσοχή μας: «…καί θαυματουργός (ἀνεδείχθης), θεοφόρε, Σπυρίδων, πατήρ ἡμῶν».
«Τῆς Συνόδου τῆς πρώτης ἀνεδείχθης ὑπέρμαχος», αὐτό ἀναφέρεται στό θαῦμα μέ τό κεραμίδι, εἰς τῦπον τῆς Ἁγίας Τριάδος. «Διό νεκρά σύ ἐν τάφῳ προσφωνεῖς», ἀναφέρεται στόν διάλογο πού εἶχε μέ τήν νεκρή θυγατέρα του. «Καί ὄφιν εἰς χρυσοῦν μετέβαλλες», μᾶς περιγράφει τό θαῦμα τῆς μεταβολῆς τοῦ φιδιοῦ σέ χρυσάφι, γιά νά καλυφθοῦν οἱ ἀνάγκες τοῦ φτωχοῦ οἰκογενειάρχου. «Καί ἐν τῷ μέλπειν τάς ἁγίας σου εὐχάς, ἀγγέλους ἔσχες συλλειτουργούντας σοι, Ἱερώτατε», σχετικά μέ τήν Θεία Λειτουργία τοῦ Ἁγίου, ὅπου συνέψαλλαν μαζί του τά πλήθη τῶν ἀγγελικῶν ταγμάτων. Καί μετά θάνατον, τό θαῦμα – χάρισμα τῆς ἀφθαρσίας μέχρι τίς ἡμέρες μας, ὅπου τό ἱερό του σκήνωμα βρίσκεται στήν Κέρκυρα καί εἶναι πηγή θαυμάτων γιά τούς πιστούς.
«Μακάριοι οἱ πραεῖς, ὅτι αὐτοί κληρονομήσουσι τήν γῆν”(Μτθ. 5, 5), εἶπε ὁ Κύριος στήν “ἐπί τοῦ Ὄρους” ὁμιλία Του. Τά λόγια αὐτά βρίσκουν τέλεια ἐφαρμογή στό πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, ὁ ὁποῖος στούς ἱερούς ὕμνους ὀνομάζεται «πρᾶος καί κληρονόμος τῆς γῆς».
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης ἀναφέρει σχετικά μέ τήν ἀρετή τῆς πραότητος: «Πραότητα σημαίνει, νά παραμένει ἀκίνητη καί ἀτάραχη ἡ ψυχή, τόσο στίς ἀτιμίες ὅσο καί στούς ἐπαίνους. Εἶναι μία ἀμετακίνητη κατάσταση τοῦ νοῦ, πού παραμένει ἡ ἴδια καί στίς τιμές καί στίς περιφρονήσεις. Εἶναι βράχος πάνω ἀπό τήν ἀφρισμένη θάλασσα, πού ἐντελῶς ἀκλόνητος διαλύει ὅλα τά κύματα, πού τόν χτυποῦν. Εἶναι συνεργάτης τῆς ὑπακοῆς, ὁδηγός στήν ἀδελφοσύνη, χαλινάρι τῆς μανίας, κόψιμο τοῦ θυμοῦ, μίμηση τοῦ Χριστοῦ, ἰδιότητα τῶν Ἀγγέλων, δέσιμο τῶν δαιμόνων καί ἀσπίδα κατά τῆς πικρῆς ὀργῆς».
Μέσα στό σκοτάδι τῆς ταραχῆς, τῆς βίας, τοῦ ἀτομισμοῦ καί τῶν συγκρούσεων τῆς ἐποχῆς μας, ὁ Ἅγιος Σπυρίδων ἄς φωτίζει μέ τήν πραότητά του, τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων πού μέ εὐλάβεια προστρέχουν σ΄ αὐτόν καί τιμοῦν τήν ἱερά του μνήμη. Ἀμήν.
Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
