«Ὁ Νικόλαος, πρέσβυς ὢν ἐν γῇ μέγας, Καὶ γῆς ἀποστὰς εἰς τὸ πρεσβεύειν ζέει».
Ἀγαπητοί μου πατέρες καί ἀδελφοί, Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Ὁ Κύριος, στὴν ἐπὶ τοῦ Ὄρους ὁμιλία του, εἶπε: «Γίνεσθε οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστι» (Λκ, στ’ 36). Νὰ γίνεσθε δηλαδή, σπλαγχνικοὶ πρὸς τὸν πλησίον καὶ συμπονετικοὶ στὶς δυστυχίες του καὶ τὶς ἀνάγκες του, καθὼς καὶ ὁ οὐράνιος Πατέρας σας εἶναι εὐσπλαχνικὸς πρὸς ὅλους. Μιὰ τέτοια προσωποποίηση τῆς χριστιανικῆς εὐσπλαχνίας ὑπῆρξε καὶ ὁ Ἅγιος Νικόλαος. Ὁ Ἅγιος Νικόλαος γεννήθηκε τόν 3ο αἰῶνα μ.Χ. στά Πάταρα τῆς Λυκίας, ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς καί πλουσίους καί ἔδρασε τήν ἐποχή τῶν αὐτοκρατόρων Διοκλητιανοῦ, Μαξιμιανοῦ καί Μεγάλου Κωνσταντίνου.
Σέ νεαρή ἡλικία ἔμεινε ὀρφανός καί κληρονόμος μιᾶς μεγάλης περιουσίας. Ἀλλά ὁ Νικόλαος, ἐμπνεόμενος ἀπό φιλάνθρωπα συναισθήματα, διέθετε τήν περιουσία του γιά νά ἀνακουφίζει ἄπορα, ὀρφανά, φτωχούς, χῆρες, δοκιμαζομένους οἰκογενειάρχες. Ἕνας μάλιστα, θά διέφθειρε τῖς τρεῖς κόρες του, προκειμένου νά ἐξασφαλίσει χρήματα. Ὅταν τό ἔμαθε αὐτό ὁ Νικόλαος, μυστικά σέ τρεῖς νῦκτες ἐξασφάλισε τήν προίκα τῶν τριῶν κοριτσιῶν, ἀφήνοντας ἑκατό (100) χρυσά φλουριά στήν κάθε μία. Ἔτσι, οἱ τρεῖς κόρες ἀποκαταστάθηκαν καί γλίτωσαν ἀπό βέβαιη διαφθορά.
Στὴν ἀρχὴ ἀφιερώθηκε στὸν ἀσκητικὸ βίο, λόγω ὅμως τῆς ξεχωριστῆς ἀρετῆς του τιμήθηκε, χωρίς νά τό ἐπιδιώξει, μὲ τό ἀξίωμα τοῦ ἱερέως στά Πάταρα καί στήν συνέχεια τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Μύρων. Ἀπό τήν θέση αὐτή καθοδηγοῦσε μέ ἀγάπη τό ποίμνιό του καί ὁμολογοῦσε μέ παρρησία τήν ἀλήθεια.
Γιά τόν λόγο αὐτό συνελήφθη ἀπό τούς τοπικούς ἄρχοντες καί ρίχτηκε στήν φυλακή. Ὅταν, ὅμως, βασίλευε ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἐλευθερώθηκαν ὅλοι οἱ χριστιανοί καί ἔτσι ὁ Νικόλαος ἐπανῆλθε στόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο. Μάλιστα, ἔλαβε μέρος στήν Α’ Οἰκουμενική Σύνοδο, ὅπου ξεχώρισε γιά τήν σοφία καί τήν ἠθική του τελειότητα.
Προικισμένος μέ τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας ἔσωσε πολλούς ἀνθρώπους καί ὅσο ἦταν ἐν ζωῇ, ἀλλά καί μετά τήν κοίμησή του. Γιά παράδειγμα, ὅταν κάποτε κινδύνευσε κάποιος στήν θάλασσα – λόγω σφοδρῶν ἀνέμων – καί ἐπικαλέστηκε τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου σώθηκε καί μάλιστα, ἐνῶ βρισκόταν στήν μέση τοῦ πελάγους βρέθηκε ἀβλαβής στό σπίτι του. Ἐκοιμήθη εἰρηνικὰ τὸ ἔτος 330 μ.Χ.
Ἀλλά, ἄν δέν μπορεῖ ὁ λόγος νά φανερώσει πόσο ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἦταν στό πνευματικό του ποίμνιο «κανόνας πίστεως», «εἰκόνα πραότητος», καί «ἐγκρατείας διδάσκαλος», μπορεῖ νά μᾶς τό φανερώσει «ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια». Αὐτή ἡ ἀλήθεια τῶν πραγμάτων τοῦ βίου του, πού τόν κάνει πρότυπο πίστεως καί ἀρετῆς καί τόν ἔκανε ν’ ἀποκτήσει τά «ὑψηλά», δηλαδή τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ,τήν ἁγιότητα.
Σήμερα, ἡ μεγάλη ταραχή καί ἀγωνία τοῦ ἀνθρώπου ὡς πρός τήν ἐπιβίωση, μᾶς ἔχει ὁδηγήσει σέ μία ἔντονη ἀπελπισία. Νά ἀνησυχοῦμε γιά τό παραμικρό καί νά μήν βρίσκουμε πουθενά γαλήνη καί ἠρεμία. Κάθε ἡμέρα μεγαλώνουν οἱ θλίψεις, οἱ πόνοι καί τά βάσανα τῆς ἀνθρωπότητος. Καί ὡς κορωνίδα αὐτῶν, ἔρχεται ἡ ἁμαρτία, πού κάνει βαρύτερο τῶν πόνο καί ἀσθενεῖ τήν πίστη μας.
Σάν μεγάλα κύματα μοιάζουν ὅλα αὐτά, ἔτοιμα νά καταπιοῦν καί νά καταποντίσουν τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Τέτοιες στιγμές μποροῦμε νά ἀναφερόμαστε στόν Προστάτη τῶν ναυτικῶν, τόν Ἅγιο Νικόλαο, καί νά τόν ἐπικαλούμαστε «νίκης λαοῦ φερώνυμε, κατ΄ ἀοράτων τε καί ὁρατῶν ἐχθρῶν, παμμάκαρ Νικόλαε, τούς ἐν σκότει τῶν θλίψεων, κεκακωμένους ἐξάρπασον, καί πρός φωτισμόν εὐφροσύνης καθοδηγήσον».
Ἡ ζωή εἶναι μία θάλασσα, πού πρέπει νά τήν διαπλεύσουμε, ὅσες φουρτοῦνες καί ἄν περάσουμε, γιά νά φτάσουμε στήν ἀντίπερα ὄχθη τῆς αἰωνιότητος. Καί σ΄ αὐτή τήν θάλασσα ὁ Ἅγιος Νικόλαος εἶναι «ὁ ὅρμος ὁ γαληνότατος, ἐν ᾧ καταφεύγοντες οἱ τρικυμίαις τοῦ βίου περιστατούμενοι, σώζωνται». Ἀμήν.
Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
