«Ἐν ταῖς τοῦ Υἱοῦ χερσί, σήμερον τὴν παναγίαν παρατίθεται ψυχήν, καὶ σὺν αὐτῇ πληροῦται τὰ σύμπαντα χαρᾶς».
Ἀγαπητοί μου πατέρες καί ἀδελφοί,
Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Οἱ ἑορτές τῆς Παναγίας μας, μεταξύ τῶν ὁποίων ἡ μεγαλύτερη εἶναι ἡ σημερινή ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου – πού εἶναι ἕνα μικρό Πάσχα, τό «Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ», ὅπως ὀνομάζεται – μᾶς δίνουν τήν εὐκαιρία νά ἐκφράσουμε τήν εὐγνωμοσύνη μας πρός τήν Μητέρα τοῦ Λυτρωτοῦ μας, καί Μητέρα ὅλων μας, τήν Κυρία Θεοτόκο, γιά ὅ,τι ἔχει κάνει, καί συνεχίζει νά κάνει γιά τό ἀνθρώπινο γένος καί τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς.
Ἀναφέρουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, πώς ὀφείλουμε στήν Παναγία μας, ὅλα τά ἀγαθά, τά ὁποῖα ἔφερε σέ ἐμᾶς ὁ Χριστός μας, δηλαδή τήν λυτρωση, τήν σωτηρία, τήν θέωση. «Αὕτη καταρχή καί πηγή καί ρίζα τῶν ἀπορρήτων ἀγαθῶν».
Εἶναι κοινή πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅτι δέν θά σαρκώνοταν ὁ Λόγος, ἐάν δέν ὑπῆρχε ἡ Θεοτόκος, ἡ Κεχαριτωμένη καί εὐλογημένη ἐν γυναιξί. Ἔπρεπε κάποιος ἄνθρωπος νά παρουσιάσει στόν Θεό τήν ἀνθρώπινη φύση, ὅπως ἦταν πρό τῆς πτώσεως. Καί ὅταν θά εὑρισκόταν αὐτός ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος θά προσέφερε στόν Θεό τήν ἀνθρώπινη φύση καθαρή, ἁγνή, τότε θά μποροῦσε ἀπό αὐτή τήν ὕπαρξη νά σαρκωθεῖ ὁ Θεός. «Ἀλλ΄ ἡ πανάμωμος Παρθένος, μόνη τῶν ἐξ αἱῶνος ἀνθρώπων ἐξ ἀρχῆς εἰς τέλος κατά πάσης ἔστη κακίας», λέει ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας.
Ἡ Παναγία μας, ὄχι μόνο προσέφερε τόν ἑαυτό Της καθαρό στόν Θεό, ἀλλά προσέφερε καί ὅλη τήν ἐλευθερία Της στόν Θεό, σέ ὅλα τά στάδια τῆς Σαρκώσεως τοῦ Χριστοῦ. «Ἰδοῦ ἡ δούλη Κυρίου. γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου» (Λουκ. 1, 38). Αὐτή εἶναι ἡ στάση τῆς Θεοτόκου στό Μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας ἀπό τόν Εὐαγγελισμό, ἕως καί τῆς Κοιμήσεώς Της, πού ἑορτάζουμε σήμερα.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει: «τοῦτο φρονείσθω ἐν ὑμῖν, ὅ καί ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Φιλιπ. 2, 6). Νά μιμηθοῦμε, δηλαδή, τό φρόνημα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως, τήν Ἄκρα Του Ταπείνωση, τήν κένωση, τήν θυσία, τήν προσφορά. Αὐτό ἦταν καί τό φρόνημα τῆς Παναγίας μας. Καί αὐτή ἐκένωσε τόν ἑαυτό Της, τόν προσέφερε ὡς τέλεια θυσία, κάνοντας ὑπακοή ἄχρι θανάτου. Ἡ Θεοτόκος δέν ἔκανε κηρύγματα, δέν ἔγραψε τίποτε. Ἡ ζωή Της ὅμως ἦταν ἠχηρό κήρυγμα, ἦταν βιβλίο αἰώνιο, «ἐπιστολή Χριστοῦ» (Β Κορ. 3, 3).
Γι΄ αὐτό καί οἱ ὕμνοι τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι παντοτινοί καί ἀνεξάντλητοι πρός τό πρόσωπο τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Κανένα πρόσωπο ἐπί γῆς δέν τιμήθηκε μέ τόσους ὕμνους, μέ τόσες δοξολογίες, μέ τόσους ἐγκωμιαστικούς λόγους καί προσωνύμια, ὅσα ἡ Παναγία μας.
Ἐμεῖς, ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ὅσοι μέ τήν πνευματική ζωή μας τήν νοιώθουμε Μητέρα μας, τήν εὐχαριστοῦμε καί προσψαύουμε τό ἀκήρατο σκήνωμά Της νοερῶς «καρδίᾳ καί χείλεσι καί μετώπῳ». Ἀσπαζόμαστε καί ἐμεῖς τό Σῶμα Της καί μέ τούς Ἀποστόλους συμμετέχουμε στήν πάνσεπτο κηδεία Της, πού δέν ἦταν παρά τό προστάδιο τῆς Μεταστάσεώς Της στούς Οὐρανούς.
Γι΄ αὐτό καί στήν συνείδησή μας, ἡ Μητέρα καί διάκονος τῆς ὄντως Ζωῆς δέν πέθανε, ἀλλά κεκοίμηται. Ὁ θάνατος δέν μπόρεσε νά ἀποκτήσει ἐξουσία πάνω Της, ὅπως δέν εἶχαν ποτέ στήν ζωή Της, ὁ ἐγωισμός καί ἡ κακία. Ἔτσι, ἡ Κοίμησή Της εἶναι γιά μᾶς πάντοτε αἰτία χαρᾶς, ἀφορμή πανηγύρεως, πρόγευση τοῦ Δείπνου τῆς Οὐράνιας Βασιλείας.
Σέ αὐτό ἀκριβῶς, μᾶς προσκαλεῖ σήμερα ὅλους μας ἡ Θεοτόκος, προσφέροντάς μας τήν «μερίδα» Της, τόν Ἀναστημένο Χριστό, ὡς ἀπαρχῆ τῆς Καινῆς Κτίσεως, ὡς καινούργιο ξεκίνημα τῆς κοινῆς μας ζωῆς, μέ τόν Θεό τῆς ἀγάπης. Ἀμήν.
Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
