«Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα
καί παραδοθήσεται ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου,
καθώς γέγραπται περί αὐτοῦ».
Μας αξιώνει ο Κύριος για μια ακόμη φορά να εισέλθουμε στην Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα και να έχουμε και εφέτος την ευκαιρία να ζήσουμε τα Άχραντα Πάθη, τον Ζωηφόρο Σταυρό και την Λαμπροφόρο Ανάσταση του Χριστού μας.
Μέσα στην κατάνυξη, στην ησυχία και στην πνευματικότητα των Αγίων αυτών Ημερών, τίθεται στον καθένα από εμάς το ερώτημα: Πώς συμμετέχω και πώς βιώνω εγώ τα γεγονότα αυτής της Εβδομάδος; Τυπικά – εθιμοτυπικά και εξωτερικά, χωρίς συναίσθηση της Άκρας Ταπεινώσεως του Κυρίου; Μπροστά μας ανοίγονται, όπως αναφέραμε, τα Πάθη, ο Σταυρός και η Ανάσταση του Χριστού μας. Πώς πλησιάζω, πως προσέρχομαι σε αυτά;
Ο Κύριος, πλησιάζοντας στα Ιεροσόλυμα είχε προειπεί στους Μαθητές Του για τα επερχόμενα γεγονότα, «ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα, και ο υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται τοις αρχιερεύσι και γραμματεύσι και κατακρινούσιν αυτόν θανάτω, και παραδώσουσιν αυτόν τοις έθνεσιν εις το εμπαίξαι και μαστιγώσαι και σταυρώσαι, και τη τρίτη ημέρα αναστήσεται» (Ματθ. 20, 18-19). Με βάση αυτό το χωρίο, ο Ιερός Υμνογράφος μας υποδεικνύει τον ορθό τρόπο που πρέπει να βιώνουμε αυτά τα Άγια και Φρικτά γεγονότα των ημερών, «Δεύτε ουν και ημείς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθώμεν αυτώ, και συσταυρωθώμεν, και νεκρωθώμεν δι’ αυτόν, ταις του βίου ηδοναίς, ίνα και συζήσωμεν αυτώ, και ακούσωμεν βοώντος αυτού» (Α’ ιδιόμελο Αίνων Μ. Δευτέρας).
Καλούμαστε από την Εκκλησία μας, όχι απλώς να μάθουμε αλλά να γνωρίσουμε, να εκκλησιασθούμε, να εμβαθύνουμε στα μηνύματα της Μεγάλης Εβδομάδος. Καλούμαστε από την Εκκλησία, να συσταυρωθούμε με τον Χριστό και να συναναστηθούμε μαζί Του. Καλούμαστε από τον ίδιο τον Κύριό μας, να πεθάνει μέσα μας η αμαρτία και να ζήσει ο Χριστός. Η ζωή μας, να είναι η ζωή του Χριστού.
Ο Κύριος, ως αναμάρτητος, έπαθε όλα αυτά τα γενόμενα. Τους χλευασμούς, τους κολαφισμούς, τους εμπτυσμούς, τις μαστιγώσεις, τον Σταυρό, τον θάνατο και την Ταφή. Και ανέστη και νίκησε τον θάνατο. Και όλα αυτά από Άκρα Ταπείνωση και αγάπη προς τον άνθρωπο.
Εμείς, ας πάσχουμε παράλληλα με τον Χριστό μας, τον αγώνα κατά των παθών μας. Ας σηκώσουμε τον δικό μας Σταυρό, της εν Χριστώ ζωής, «ίνα καταργηθή το σώμα της αμαρτίας» (Ρωμ, 6,6), για να πεθάνει με αυτό τον τρόπο ο παλαιός άνθρωπος και να ζήσουμε εν Χριστώ. Να φτάσουμε στην προσωπική μας Ανάσταση. Να είναι η ζωή μας, «εν Χριστώ σταυρωθέντι και εν Χριστώ αναστάντι».
Στην πορεία μας αυτή, έχουμε αρωγό και συγκυρηναίο, τον ίδιο τον Κύριο, ο οποίος δεν στέκεται από μακριά, αλλά εισέρχεται μέσα στον δρόμο της πνευματικής μας ζωής, τον οποίο δρόμο, κάθε χριστιανός πρέπει να βαδίσει προς την αγιότητα, προς την Βασιλεία των Ουρανών. Προς τα εκεί πρέπει να είναι στραμμένη η ψυχή μας. Να ποθούμε τον Κύριό μας, ώστε ν’ ανυψωθούμε στην Άνω Ιερουσαλήμ, από αυτήν ακόμη την ζωή. Και τότε ο Χριστός, θανατώνει την αμαρτία μέσα στον άνθρωπο και τον ανιστά αναγεννημένο και δοξασμένο.
Μην αφήσουμε αυτή την Μεγάλη Εβδομάδα να περάσει σαν μία τυπική ακόμη εβδομάδα του έτους. Μαζί με τον Χριστό μας, να συμπορευθούμε και να συσταυρωθούμε, «νεκρωθώμεν δι’ αυτόν, ταις του βίου ηδοναίς, ίνα και συζήσωμεν αυτώ».
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+Ο Αιτωλίας και Ακαρνανίας ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
