«Χαῖρε, δι΄ ἧς ἡ χαρά ἐκλάμψει. Χαῖρε δι΄ ἧς ἡ ἀρά ἐκλείψει».
Ἀγαπητοί μου πατέρες καί ἀδελφοί,
Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Πέλαγος εἶναι ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Πέλαγος πνευματικοῦ ἀγῶνα, πέλαγος τῶν δωρεῶν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Καί μέσα σ΄ αὐτό τό πέλαγος, ἡ Ἐκκλησία ἔχει τά λιμάνια της, στά ὁποῖα ὁ Χριστιανός θά ἀναπαυθεῖ, θά παρηγορηθεῖ, θά πάρει δύναμη νά συνεχίσει τόν ἀγῶνα του ἐναντίον τῶν παθῶν του, ἐναντίον τῶν ἁμαρτημάτων του, ἐναντίον τοῦ διαβόλου, ἐναντίον τοῦ παλαιοῦ ἑαυτοῦ του.
Καί τά λιμάνια αὐτά δέν εἶναι ἄλλα, ἀπό τίς Ἱερές Ἀκολουθίες πού μᾶς προσφέρει ἡ Ἐκκλησία μας αὐτήν τήν περίοδο. Τίς Θείες Λειτουργίες, τά Μεγάλα Άπόδειπνα, τίς Προηγιασμένες Θεῖες Λειτουργίες καί ἰδιαιτέρως τούς Χαιρετισμούς τῆς Παναγίας μας.
Καί δέν θά μποροῦσε νά λείπει τό πρόσωπο τῆς Κυρίας Θεοτόκου, ἀπό μία τόσο πνευματική καί κατανυκτική περίοδο, ὅπως ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Τώρα πού ὁ κάθε Χριστιανός παλεύει μέ τά πάθη του, σταυρώνοντας τόν ἑαυτό του μέ τήν εὐλογημένη μετάνοια καί ἀτενίζοντας μέ αἰσιοδοξία τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, προβάλει τό πρόσωπο τῆς Παναγίας μας, νά μᾶς ἐνισχύσει, νά μᾶς στηρίξει, νά μᾶς ἐνδυναμώσει, νά μᾶς φροντίσει, σάν στοργική Μητέρα σέ αὐτό τό «στάδιο τῶν ἀρετῶν».
Κάθε πνευματικός ἀγῶνας κρύβει κόπο, πόνο καί ταπείνωση. Φέρει ὅμως ὡς καρπό, τήν χαρά. Τήν χαρά τῆς Ἀναστάσεως, τῆς ἐλπίδος καί τῆς αἰωνιότητος. Καί ἡ Παναγία μας εἶναι ἡ πηγή αὐτῆς τῆς χαρᾶς. Τῆς ὀντολογικῆς χαρᾶς, τῆς οὐσιαστικῆς καί αἰώνιας χαρᾶς, πού εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός.
Γι΄ αὐτό καί τήν χαιρετίζουμε σήμερα μέ τούς λόγους «Χαῖρε, δι΄ ἧς ἡ χαρά ἐκλάμψει. Χαῖρε δι΄ ἧς ἡ ἀρά ἐκλείψει». Στόν χαιρετισμό αὐτό, γίνεται ἕνας ὡραῖος ἀντιθετικός παραλληλισμός. Παραλληλίζεται ἡ χαρά τῆς Παναγίας, μέ τήν ἀρά (κατάρα) τῆς Εὔας. Ἡ Εὔα μέ τήν ἀλόγιστη παρακοή της, ἄκουσε κατάρα ἀπό τόν Θεό, ὅτι ἡ ζωή της θά ἔχει κακοπάθειες καί λύπες. «Πληθύνων πληθυνῶ τάς λύπας σου καί τόν στεναγμόν σου, ἐν λύπαις τέξῃ τέκνα» (Γεν. 3, 16). Μία πραγματικότητα πού μεταβιβάστηκε σέ ὅλους τούς ἀπογόνους της. Ἔβαλε τόν κόσμο σέ ἕνα δρόμο μεγάλης συμφορᾶς καί πνευματικῆς κακώσεως, στήν σκοτεινή χώρα τοῦ πνευματικοῦ θανάτου.
Ἡ Παναγία μας, ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, μέ τήν ὑπακοή της στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, «Ἰδοῦ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα Σου»(Λουκ.1,38), ἀπάλλαξε τήν ἀνθρωπότητα, ἀπό αὐτή τήν βαριά κληρονομιά τῆς Προμήτορος Εὔας. Μετέτρεψε τήν κατάρα ἐκείνης, σέ εὐλογία. Τήν πίκρα τοῦ θανάτου, σέ χαρά ζωῆς. Τ΄ ἀπελπισμένα δάκρυα, σέ δάκρυα εὐφροσύνης καί ἀγαλλιάσεως. Ἡ Θεοτόκος ἔσωσε τῆν Εὔα, στό ἀπείρανδρο θεομητορικό της μυστήριο. Ἀναδείχθηκε ἡ νέα Μητέρα τοῦ κόσμου, ἡ πηγή τῶν πνευματικῶν δωρεῶν, πού θά προέρχονταν ἀπό τήν θεοχώρητη μήτρα της.
Αὐτό τό «Χαῖρε» τοῦ Ἀρχαγγέλου στήν Θεοτόκο, ἦταν ἡ ἁρχή τῆς ἀναδημιουργίας τοῦ ἀνθρῶπου, πού ὀφείλεται στό πρόσωπο καί στήν ταπείνωση τῆς Παναγίας μας. Αὐτήν τήν ταπείνωση, πρέπει νά ἀγωνίζεται ὁ χριστιανός νά βιώνει διαρκῶς, ὡς μιμητής τοῦ Χριστοῦ, ὡς μιμητής τῆς Θεοτόκου. Τήν ταπείνωση πού ἕλκει τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Καί ὅπου Χάρις Θεοῦ, ἐκεῖ καί χαρά Θεοῦ. Ἀμήν.
Μὲ ὅλη μου τὴνπατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
