Ἀγαπητοί μου πατέρες καί ἀδελφοί,
Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Βρισκόμαστε στὴν Κυριακὴ μετὰ τὰ Φῶτα. Λίγες ἡμέρες ἔχουν περάσει ἀπὸ τὰ Θεοφάνια, τὴν σπουδαία ἑορτὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, ἑορτὴ γεμάτη μεγαλεῖο, Θεία δόξα καὶ λυτρωτικὴ ἀποκάλυψη. Ἀκόμη ἀντηχοῦν στὰ αὐτιά μας οἱ μεγαλειώδεις εὐχὲς τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ. Ἀκόμη ἡ καρδιά μας πάλλεται ἀπὸ τὴν συγκίνηση τῶν ἤχων τῆς καμπάνας, τὴν στιγμὴ ποὺ o ἱερέας χάραξε σταυροειδῶς τὸ νερὸ μὲ τὸν Σταυρὸ καὶ τὸν βασιλικό. Ἀκόμη ἡ φωνή μας διατηρεῖ τὴν μελῳδία τοῦ θριαμβευτικοῦ ἀπολυτίκιου:
«Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις…»
Πατήρ, Υἱὸς καὶ Ἅγιο Πνεῦμα, ὁ ἄπειρος καὶ ἀκατανόητος Τριαδικὸς Θεός, ὁ Δημιουργός του σύμπαντος καὶ Κύριος τῶν δυνάμεων καὶ τοῦ χρόνου, κατέβηκε «εἰς τὰ κατώτερα μέρη τῆς γῆς» (στ. 9). Καὶ ἰδοὺ ἡ ἀποκάλυψη τῆς δόξης Του στὸν ποταμὸ Ἰορδάνη!
Ἀκατανόητο τὸ μυστήριο ἀλλὰ καὶ δικαιολογημένο τὸ μεγάλο ἐρώτημα:
Μὲ ποιὸν τρόπο ἡ ἀποκάλυψη αὐτὴ ἐπηρεάζει τὴν ζωή μας καὶ μᾶς χαρίζει νέα ἐλπίδα καὶ νέα προοπτική; Τὴν ἀπάντηση προσφέρουν οἱ θεόπνευστοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Τί μᾶς διδάσκουν;
Ὅτι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος ποὺ γίνεται ἄνθρωπος γιὰ τὴν δική μας σωτηρία, δὲν ἔχει ἀνάγκη νὰ βαπτιστεῖ. Ἄλλωστε, ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ἀναφωνεῖ πρὸς Αὐτόν:
«Ἐγὼ ἔχω ἀνάγκη νὰ βαπτιστῶ ἀπὸ Ἐσένα κι Ἐσὺ ἔρχεσαι σὲ μένα;» (Μτθ. 3, 14).
Ὁ Χριστὸς ὅμως ἐπιμένει, διότι, κατὰ τὴν ὥρα ἐκείνη, τὸ βάπτισμα δέχεται ὁλόκληρη ἡ ἀνθρώπινη φύση, τὴν ὁποίαν ὁ Κύριός μας ἔχει προσλάβει. Κατὰ συνέπεια, ἡ Βάπτιση τοῦ Χριστοῦ ἀφορᾷ προσωπικὰ τὸν καθέναν ἀπό ἐμᾶς. Βεβαίως, πρὸς τὸν Χριστὸ ἀπευθύνεται ὁ λόγος τοῦ ἐπουράνιου Πατέρα:
«Αὐτὸς εἶναι ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός» (Μτθ. 3, 17).
Βεβαίως, ὑπεράνω τοῦ Χριστοῦ ποὺ βαπτίζεται στὸν Ἰορδάνη ἀποκαλύπτεται τὸ Ἅγιο πνεῦμα «ἐν εἴδει περιστερᾶς».
Αὐτὴ ὅμως ἡ φωνὴ καὶ ἡ ἀποκάλυψη ἀποτελοῦν τὴν ἀπαρχὴ καὶ τοῦ δικοῦ μας προσωπικοῦ βαπτίσματος. Ἡ φωνὴ τοῦ Ἐπουράνιου Πατέρα ἀκούστηκε μυστικὰ καὶ κατὰ τὴν ὥρα τῆς δικῆς μας τριπλῆς καταδύσεως στὴν κολυμβήθρα. Τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι τὰ δικά μας προσωπικὰ δῶρα, τὰ ὁποία δεχτήκαμε ἀμέσως μετὰ τὴν βάπτισή μας μέσῳ τοῦ ἁγίου μύρου κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ μυστηρίου τοῦ Χρίσματος.
Αὐτὰ τὰ χαρίσματα ἀποτελοῦν τὸ θέμα τῆς σημερινῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθύνεται πρὸς τοὺς κατοίκους τῆς Ἐφέσου, τὴν ὥρα ποὺ ἐκεῖνος βρίσκεται γιὰ πρώτη φορά φυλακισμένος στὴν Ρώμη. Οἱ ταλαιπωρίες τοῦ εἶναι μεγάλες, τὸ μέλλον τοῦ ἀβέβαιο, οἱ Ἐκκλησίες ποὺ ἔχει ἱδρύσει εἶναι ἀσταθεῖς καὶ συχνὰ διχασμένες. Τί μπορεῖ νὰ προσφέρει αὐτός, ἕνας ἔγκλειστος, στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἐφέσου ποὺ ἀγωνίζεται νὰ βρεῖ τὸ δρόμο της ἐν μέσῳ συγκρούσεων καὶ ψευδοδιδασκάλων; Τί ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ τοὺς ὑπενθυμίσει πώς, ὅταν ἡ Ἐκκλησία διχάζεται, εἶναι σὰν νὰ πληγώνεται τὸ Σῶμα τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ. Ὑπενθυμίζει ὅμως καὶ κάτι ἄλλο:
«Στὸν καθένα μας ἔχει δοθεῖ κάποιο ἰδιαίτερο χάρισμα, σύμφωνα μὲ τὸ μέτρο ποὺ δωρίζει ὁ Χριστός», ἀναφέρει στὸν 7ο στίχο.
Ὅλοι εἴμαστε εὐεργετημένοι, διδάσκει σὲ ἐκείνους καὶ σὲ ἐμᾶς ὁ Παῦλος, ὁ καθένας μὲ τὰ δικά του ἰδιαίτερα χαρίσματα· χαρίσματα διαφορετικὰ ἄλλα ἐξίσου πολύτιμα, πού μας κάνουν μοναδικοὺς καὶ ἀπαραίτητους μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ὁ Χριστὸς ἀποφάσισε τὸ εἶδος καὶ τὸ μέγεθος τῶν χαρισμάτων μας. Ἐκεῖνος μας προίκισε μὲ ὑπέροχες δυνατότητες προκειμένου νὰ ζήσουμε μὲ χαρὰ καὶ δημιουργικότητα. Ἀρκοῦν ὅμως αὐτὲς οἱ δωρεές; Εἶναι ἱκανὲς ἀπὸ μόνες τους νὰ ἐξασφαλίσουν μία γεμάτη καὶ χαρούμενη ζωή;
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γνωρίζει πὼς τὰ ἰδιαίτερα χαρίσματα τοῦ κάθε ἀνθρώπου εἶναι ὄντως πολύτιμα, μποροῦν ὅμως νὰ ἀποτελέσουν πηγὴ ὑπερηφάνειας, ἀλλὰ καὶ αἰτία διχόνοιας. Οἱ χαρισματικοὶ ἄνθρωποι, ὑπάρχει συχνὰ κίνδυνος νὰ ἀποτελέσουν «ἀπειλὴ» γιὰ τὴν κοινωνία, ἐὰν χρησιμοποιήσουν τὰ ταλέντα τους γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τοῦ ἐγωισμοῦ τους. Προκειμένου λοιπὸν νὰ προφυλάξει τὴν Ἐκκλησία, ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος σπεύδει νὰ ὑπενθυμίσει πὼς τὰ χαρίσματά μας δὲν ἀποτελοῦν προσωπικά μας κατορθώματα ἄλλα δῶρα τοῦ μεγάλου δωρεοδότη Θεοῦ. Μᾶς ὑπενθυμίζει ὅμως καὶ κάτι ἀκόμη: Πὼς ὑπάρχει συγκεκριμένος λόγος, γιὰ τὸν ὁποῖον τὰ δῶρα αὐτά μᾶς δόθηκαν. Καὶ ποιὸς εἶναι αὐτός; Τὸν ἀναφέρει στὸν 12ο στίχο:
«πρὸς τὸν καταρτισμὸν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ».
Τριπλὸς λοιπὸν εἶναι ὁ σκοπὸς τῶν χαρισμάτων μας: Πρῶτος, ὁ καταρτισμὸς τῶν ἄλλων, δηλαδὴ ἡ τελειοποίηση, ὄχι μόνο ἡ δική μας ἀλλὰ καὶ τῶν ἀδελφῶν μας. Δεύτερος, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ φροντίδα γιὰ τὶς ἀνάγκες τοῦ διπλανοῦ μας. Καὶ τρίτος, ἡ ἐνίσχυση τῶν δεσμῶν τῶν πιστῶν μεταξύ τους, ὥστε νὰ χτίζεται καὶ νὰ δυναμώνει τὸ πνευματικὸ οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας ποῦ ἀποτελεῖ τὸ Σῶμα τοῦ ἴδιου του Χριστοῦ.
Πόσο εὐρύ καὶ πολύπλευρο εἶναι τὸ ὅραμα ζωῆς στὸ ὁποῖο μᾶς καλεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος! Ἐκεῖ ποὺ ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος ἐκπαιδεύεται, ἀπὸ τὴν μικρὴ κιόλας ἡλικία του, νὰ ζεῖ καὶ νὰ ἐνεργεῖ ἐγωιστικά, ἐνδιαφερόμενος μόνον γιὰ τὴν ἀτομική του ἐξέλιξη καὶ τὴν προσωπική του ἐπιτυχία, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προτείνει κάτι διαφορετικό: Ἕναν τρόπο ζωῆς, στηριγμένο στὸ διαρκὲς ἐνδιαφέρον καὶ τὴν ἀνιδιοτελῆ προφορὰ πρὸς τὸν συνάνθρωπό μας, ἀλλὰ καὶ στὴν ἄοκνη προσπάθεια γιά τήν μεταμόρφωση τῆς ἀποξενωμένης καὶ διασπασμένης κοινωνίας μας σὲ μιὰ μεγάλη οἰκογένεια.
Ἀδελφοί μου,
Ἡ θαυμαστὴ καὶ ἀδιαχώριστη ἑνότητα τῆς θείας καὶ τῆς ἀνθρώπινης φύσεως στὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας, ποὺ πρὶν λίγες ἡμέρες βαπτίστηκε στὸν Ἰορδάνη ποταμό, ἀποτελεῖ τὸ πρότυπό της ἑνότητος ποὺ Ἐκεῖνος ἐπιθυμεῖ νὰ χαρακτηρίζει τὸ Σῶμα Του, δηλαδὴ τὴν Ἐκκλησία Του. Ὅλοι ἔχουμε μία κοινὴ ἀποστολὴ καὶ εὐθύνη: νὰ συμβάλουμε στὴν ἑνότητα αὐτή. Μὲ ποιὸν τρόπο; Ἐμβαθύνοντας στὴν κοινή μας πίστη, ἐνισχύοντας ἀνυπόκριτα τοὺς δεσμοὺς μεταξύ μας καὶ ἐλαφρώνοντας ὁ ἕνας τὰ βάρη τοῦ ἄλλου, ὅπως, μὲ πατρικὴ ἀγάπη συμβουλεύει ὁ Παῦλος στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολὴ τοῦ (6,2). Ὅσο ἑνωνόμαστε μεταξύ μας, τόσο μετέχουμε στὸ μυστήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅσο ἡ ἀγάπη πλημμυρίζει τὴν ψυχή μας, τόσο βλέπουμε τὰ ἰδιαίτερα χαρίσματά μας νὰ ἀνθίζουν καὶ νὰ καρποφοροῦν.
Ὑπάρχει ὅμως καὶ μία μεγάλη, μία κοινὴ δωρεὰ ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ πρὸς ὅλους μας: Ὁ ἴδιος ὁ ἐαυτός Του! Τὸ Σῶμα Του καὶ τὸ Αἷμα Του! Συμμετέχοντας στὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἰδιαίτερα στὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἑνωνόμαστε μαζί Του καὶ ὁμοιάζουμε ὅλο καὶ περισσότερο μὲ Ἐκεῖνον. Αὐτὴ ἡ ὁμοίωση μὲ τὸν Θεὸ τῆς ἀγάπης αὐξάνει καὶ τελειοποιεῖ τὰ χαρίσματά μας, μεταβάλλοντας, ἐμᾶς μέν, σὲ πρόσωπα διαρκοῦς προσφορᾶς, τὴν Ἐκκλησία δέ, σὲ κοινωνία ἀδελφικῆς ἑνότητος, στηριγμένης στὴν κοινὴ πίστη καὶ στὴν κοινὴ ἐλπίδα.
Ἀμήν._
Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
