Ἀγαπητοί μου πατέρες καί ἀδελφοί,
Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Ἱερομάρτυρας εἶναι ὁ σημερινός τιμώμενος Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Ἅγιος Χαραλάμπης. Ἱερεύς καί Μάρτυς. Ἱερεύς Ἅγιος, ὁ ὁποῖος ἐκτός ἀπό τό χάρισμα τῆς ἱερωσύνης ἔλαβε ἀπό τόν Ἅγιο Θεό καί τήν χάρι τοῦ μαρτυρίου, μάλιστα σέ ἡλικία 113 ἐτῶν, καί ἀξιώθηκε νά βάψει τήν ἁγία ἱερατική του στολή, μέ τήν ὁποία προσέγγιζε τό Ἱερό Θυσιαστήριο καί πρόσφερε στόν Θεό τήν ἀναίμακτο θυσια τοῦ Σταυροῦ, μέ τά μαρτυρικά του αἵματα, καί μέ πορφυρωμένη τήν στολή του, τήν στολή τοῦ ἱερομάρτυρος, νά παρουσιασθεῖ στό ὑπερουράνιο πλέον θυσιαστήριο, ἐμπρός στόν θρόνο τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέως καί Πρωτομάρτυρος τοῦ Γολγοθᾶ, τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Ἅγιος Χαραλάμπης ἔζησε καί μαρτύρησε στήν Μαγνησία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἐπί βασιλείας Σεπτίμιου Σεβήρου, τόν 2ο μ. Χ. αἰώνα, ὅταν ξέσπασε φοβερός διωγμός κατά τῶν χριστιανῶν. Ὁ Ἅγιος δέν κρύφθηκε ἀπό τούς διῶκτες. Ἀπεναντίας, ὁμολογοῦσε ἐλεύθερα καί κήρυττε τήν χριστιανική του πίστη. Ὑπέμεινε ὅλα τά βασανιστήρια, σάν νά ἐπρόκειτο γιά τό σῶμα κάποιου ἄλλου. Ὅταν στό τέλος τόν ἔγδερναν ζωντανό, ὁ Ἅγιος Χαραλάμπης συγχώρεσε τούς βασανιστές του καί εἶπε στούς στρατιῶτες τοῦ βασιλιᾶ: «Σᾶς εὐχαριστῶ, ἀδελφοί μου, γιατί, καθώς γδέρνετε τό γερασμένο σῶμα μου, ἀνακαινίζετε τό πνεῦμα μου γιά τήν καινή καί αἰώνια ζωή».
Γιά τήν σθεναρή του στάση κατά τήν διάρκεια τοῦ μαρτυρίου του, ὀνομάζεται ἀπό τόν ἱερό ὑμνογράφο «στῦλος ἀκλόνητος τῆς Ἐκκλησίας» καί γιά τήν χριστιανική του δράση «ἀείφωτος λύχνος τῆς οἰκουμένης». Γι’ αὐτούς τούς λόγους κατά τό Ἱερό του Συναξάριο «Κατηξιώθης, Χαράλαμπες, ἐκ ξίφους, καὶ λαμπρότητος καὶ χαρᾶς τῶν Μαρτύρων», πού ἀνταποκρίνεται ἀπόλυτα στήν σημασία τοῦ ὀνόματός του «Χαραλάμπης» (δηλαδή ὁ λάμπων ἀπό χαρά).
Στό πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους ἐκπληρώθηκε τό προφητικό «ἀνακαινισθήσεται ὡς ἀετοῦ ἡ νεότης σου» (Ψαλμ. 102, 5), διότι παρόλο τό προχωρημένο τῆς ἡλικίας του, εἶχε νεανικό πόθο καί ἐνθουσιασμό καί μέ νεανική ἀνδρεία ὡμολόγησε τόν Χριστό.
Ἄραγε, πόση μεγάλη εὐλογία καί χαρά ἔχει ὁ πιστός χριστιανός, ὅταν ὅλη του ἡ ζωή καί αὐτά ἀκόμη τά γηρατειά εἶναι ἐν Χριστῷ! Καί πόση εἰρήνη ἔχει στήν ψυχή του! Καί τότε πού οἱ σωματικές του δυνάμεις τόν ἐγκαταλείπουν, ἐκεῖνος νά προοδεύει πνευματικά καί νά ἁγιάζεται. Ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «ὁ ἔξω ἄνθρωπος νά φθείρεται, ἀλλά ὁ ἔσω νά ἀνακαινοῦται – κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν» (Β’ Κορ. 4,16 – Κολ. 3, 10).
Ἔλεγε ὁ μακαριστός Ἀρχιμ. Γεώργιος Καψάνης, ὅτι γιά νά εἶναι τά γηρατειά ἐν Χριστῷ, πρέπει καί τά νειάτα νά εἶναι ἐν Χριστῷ. Ὅποιος δέν ἔχει πνευματική ἐργασία ἀπό τήν νεανική του ἡλικία, αὐτός δύσκολα θά ἔχει χριστιανά και εἰρηνικά τέλη. Γι’ αὐτό ἀπό τώρα πρέπει οἱ νεώτεροι καί οἱ μεσήλικες, νά ἐργαστοῦμε στόν ἑαυτό μας, γιά νά ἔχουμε καί ἐλπίδα νά ἔχουμε καλά γηρατειά.
Αὐτός πού θά μάθει ἀπό μικρός στήν ὑπακοή, καί ἡλικιωμένος θά κάνει ὑπακοή. Αὐτός πού θά μάθει τήν ταπείνωση, καί μεγαλύτερος θά ἔχει τήν ταπείνωση. Αὐτός πού θά μάθει νά μήν προσκολλᾶται στά ὑλικά πράγματα αὐτός ἐλεύθερος θά εἶναι καί στά γηρατειά. Αὐτός πού θά μάθει στήν πραότητα, πρᾶος θά εἶναι καί μεγαλύτερος. Αὐτός πού θά μάθει στήν ἐγκράτεια καί τήν ἁγνότητα, ἁγνότητα θά ἔχει καί στά γηρατειά.
Γι’ αὐτό λοιπόν, ἄς μήν χάνουμε τόν χρόνο τῆς ζωῆς μας, διότι ὅ,τι καλό ἐργασθοῦμε νεώτεροι, αὐτό θά τό βροῦμε μπροστά μας καί θά τό ἀπολαύσουμε ὡς καρπό πνευματικό στό τέλος τῆς ζωῆς μας, ἀλλά πολύ περισσότερο θά τό βροῦμε μπροστά μας στήν αἰωνιότητα. Καί ἄς προσευχόμαστε νά δώσει ὁ Κύριος σέ ὅλους μας τήν χάρι Του, ὥστε νά ἔχουμε και ἐμεῖς «χριστιανά τά τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν, ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά καί καλήν ἀπολογίαν» ἐνώπιον «τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ». Ἀμήν.
Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
