Ἀγαπητοί μου πατέρες καί ἀδελφοί,
Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Καθώς βαδίζουμε μέ γοργά βήματα πρός τήν χαρμόσυνη νύχτα τῶν Χριστουγέννων, καθώς ἡ καρδιά μας ἀρχίζει ἤδη νά γεύεται τήν πρώτη χαρά γιά τήν ἔλευση τοῦ Σωτήρα τοῦ κόσμου, ἡ σημερινή ἀποστολική περικοπή προέρχεται ἀπό ψυχή ταλαιπωρημένη καί σῶμα ἁλυσοδεμένο στίς φριχτές φυλακές τῆς Ρώμης. Αὐτή εἶναι ἡ κατάσταση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὅταν γράφει τήν δεύτερη ἐπιστολή πρός τόν ἀγαπημένο του μαθητή Τιμόθεο, ἀπό τήν ὁποία ἀκούσαμε σήμερα ἕνα συγκινητικό ἀπόσπασμα.
Ὁ μεγάλος Ἀπόστολος, σχεδόν 67 χρονών πλέον, ἔχει συλληφθεῖ γιά δεύτερη φορά ἀπό τήν ρωμαϊκή ἀστυνομία. Τό γνωρίζει, τό διαισθάνεται πως ἡ ἐπίγεια διαδρομή του φτάνει στό τέλος της. Τό σῶμα του δέν μπορεῖ πλέον νά ἀκολουθήσει τά σχέδιά του. Ἡ ψυχή του ὅμως δέν ἔχει χάσει ἀπολύτως τίποτε ἀπό τόν ζῆλο καί τήν πίστη του. Ἡ ἐπιστολή του αὐτή ἀποτελεῖ, οὐσιαστικά, τήν πνευματική του διαθήκη καί κάθε της λέξη ἔχει μέσα της ὅλη τήν σοφία ἑνός ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος, μπροστά στήν ἀγάπη του γιά τόν Χριστό, δέν ὑπολόγισε καμία κακουχία καί κανέναν κίνδυνο.
Δέν φτάνουν ὅμως μόνον αὐτά πού ὑποφέρει. Στήν ἐπιστολή, χωρίς θυμό ἀλλά μέ παράπονο, γράφει στόν Τιμόθεο πώς ἐγκαταλείφθηκε ἀπό ὅλους τους συνεργάτες του. Ἕναν μόνον ἐξαιρεῖ:
«Ὁ Κύριος ἄς δείξει τό ἔλεός Του στήν οἰκογένεια τοῦ Ὀνησιφόρου, πού μέ ἀνακούφισε πολλές φορές καί δέν ντράπηκε γιά τήν φυλάκισή μου».
Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποί φοβοῦνται νά τόν πλησιάσουν καί κανείς ἀπό ὅσους τόν ἄκουγαν στά τελευταῖα κηρύγματα του στήν Ρώμη δέν φανερώνει τήν πίστη του, διότι ὁ κίνδυνος νά συλληφθεῖ καί νά ὁδηγηθεῖ καί αὐτός στόν θάνατο εἶναι μεγάλος.
Μέ τήν αὐθεντία, λοιπόν, πού τοῦ δίνει ὁ πόνος πού νιώθει σέ ὅλο του τό κορμί, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συμβουλεύει τόν Τιμόθεο:
«Νά μήν ντρέπεσαι, λοιπόν, νά ὁμολογεῖς τόν Κύριό μας, οὔτε νά ντρέπεσαι γιά μένα, πού εἶμαι φυλακισμένος γιά χάρη του. Νά εἶσαι ἕτοιμος νά κακοπαθήσεις μαζί μ’ ἐμένα γιά τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, κι ὁ Θεός θά σοῦ δώσει τήν δύναμη».
Μιλᾷ στόν μαθητή του, εἶναι ὅμως σάν νά μιλᾷ στόν καθένα ἀπό μᾶς καί νά μᾶς παρακαλεῖ:
«Ποτέ νά μήν ντραπεῖτε γιά τόν Χριστό καί τίποτα νά μήν ὑπολογίσετε μπροστά στήν ἀγάπη πρὀς Ἐκεῖνον, ὁ Ὁποῖος, χωρίς νά τό ἀξίζουμε, μᾶς ἀγάπησε ὅσο δέν μπορεῖ νά φανταστεῖ ὁ ἀνθρώπινος νοῦς καί μᾶς ἔσωσε ἀπό τόν θάνατο».
Σέ λίγες ἡμέρες, μέσα στίς ὁλοφώτεινες Ἐκκλησιές μας, θά βρεθοῦμε ξανά στήν σκοτεινή ἐκείνη νύχτα, πού φωτίστηκε ἀπό τό ὑπέρλαμπρο ἄστρο τῆς Βηθλεέμ. Ἡ ψυχή μας θά γεμίσει συγκίνηση καί ἡ καρδιά μας θά δοξολογήσει τὀν νεογέννητο Μεσσία. Ποῖοι ὅμως εἶναι ἐκεῖνοι πού θά χαροῦν περισσότερο γιά τό φῶς αὐτό; Μά, ποιοί ἄλλοι ἀπό ἐκείνους πού ζοῦν μέσα στό σκοτάδι τοῦ πόνου, τοῦ φόβου καί τῆς ἀπογνώσεως. Μόνον ὅσοι ἔχουν βιώσει τό ἀπόλυτο σκοτάδι στήν ζωή αὐτή, εἶναι σέ θέση νά ἐκτιμήσουν τό οὐράνιο φῶς, ἀρκεῖ νά γεμίσουν τήν καρδιά τους μέ πίστη καί εὐγνωμοσύνη γιά τόν ἐρχομό τοῦ Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης. Ἕνας ἀπ΄ αὐτούς ὑπῆρξε καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Μέσα στό ἀπόλυτο σκοτάδι τῆς ἀπαίσιας φυλακῆς του, μέσα στό βαθύ σκοτάδι τοῦ φόβου γιά τόν θάνατο πού πλησίαζε, βρῆκε τό κουράγιο νά ἀναπέμψει ὕμνο δοξολογίας, γράφοντας:
«Φανερώθηκε ὁ σωτήρας μας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος, ὄχι μόνον κατήργησε τόν θάνατο, ἀλλά καί γέμισε τήν ζωή μας μέ ἀφθαρσία καί τό ὑπερκόσμιο φῶς τοῦ Εὐαγγελίου Του».
Εἶναι βέβαιο πώς αὐτόν τόν συγκλονιστικό στίχο εἶχε διαβάσει καί ὁ μελωδός τῆς Ἐκκλησίας μας ὅταν ἔγραψε τόν ὑπέροχο ὕμνο:
«Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς, ἐξ ὕψους ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, ἀνατολὴ ἀνατολῶν, καὶ οἱ ἐν σκότει καὶ σκιᾷ, εὕρομεν τὴν ἀλήθειαν· καὶ γὰρ ἐκ τῆς Παρθένου ἐτέχθη ὁ Κύριος».
Γνωρίζουμε βεβαίως πώς, ὅταν ὁ Χριστός γεννήθηκε, ὁ Παῦλος δέν εἶχε ἀκόμα γεννηθεῖ. Ἀλλά καί ὅταν ἔμαθε γιά τόν Χριστό, ἡ Γέννησή Του μᾶλλον θά τοῦ ἦταν ἐντελῶς ἀδιάφορη. Γιά ἐκεῖνον, ὁ Χριστός γεννήθηκε στήν καρδιά του ὅταν ἦταν 30 χρονῶν, καθώς βάδιζε πρός τήν Δαμασκό γιά νά καταδιώξει τούς Χριστιανούς.
Τότε ἦταν πού τό σκοτεινό σπήλαιο τῆς καρδιᾶς του γέμισε ἀπό τό ὑπερκόσμιο φῶς τοῦ προσώπου τοῦ νεογέννητου Χριστοῦ. Τότε ἦταν πού ἡ πίστη καί ἡ εὐγνωμοσύνη πρός τόν Ἐσταυρωμένο πού τοῦ ἀποκαλύφθηκε, τόν γέμισε δύναμη καί ἀντοχή, ὥστε νά ἀντέξει 35 χρόνια διαρκοῦς μαρτυρίου, διωγμῶν, ἀπειλῶν, προσβολῶν καί πολλῆς μοναξιᾶς.
Γνώριζε, ὅμως, πώς ἐμπιστεύτηκε τήν ζωή του στόν ἰσχυρότερο ἀπό κάθε ἀνθρώπινη δύναμη Θεό. Γνώριζε πώς, ἀφού Αὐτός ἦταν μαζί του, βρισκόταν σέ θέση νά ἀντέξει ὅλη τήν ἐγκατάλειψη ἐκ μέρους τῶν συμπατριωτῶν του ἀλλά καί ἐκ μέρους ἐκείνων πού δέν βρῆκαν τό θάρρος νά τόν ἀκολουθήσουν μέχρι τόν τόπο τῆς φυλακίσεως καί τοῦ μαρτυρίου του.
«Αὐτού τοῦ Παντοκράτορος Θεοῦ», γράφει, «ὑπῆρξα κήρυκας καί διδάσκαλος στούς εἰδωλολάτρες. Καί ἐξ αἰτίας αὐτής τῆς ἀποστολῆς πού μοῦ ἐμπιστεύτηκε ὁ Κύριος, ὑποφέρω χωρίς νά ντρέπομαι».
Καί ἀφού ἀνέφερε αὐτά στὀν ἀγαπημένο του μαθητή, τόν παρακαλεῖ, ὅπως παρακαλεῖ καί ὅλους ἐμᾶς, γράφοντας:
«Πολλά ὑγιῆ καί πολλά ἀρρωστημένα θά δεῖτε καί θά ἀκούσετε στήν ζωή σας. Κάθε φορά πού ἀμφιβάλλετε, νά θυμᾶστε τά λόγια μου καί τό παράδειγμά μου, διότι ὅσα εἶπα καί ὅσα ἔκανα δέν ἦταν δικά μου, ἀλλά τά διδάχτηκα ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ἐμπιστευτεῖτε τό Ἅγιο Πνεῦμα πού κατοικεῖ μέσα σας καί δέν θά χάσετε ποτέ τήν κληρονομιά πού σᾶς ἀφήνω».
Ἀδελφοί μου,
Ἐάν θυμόμαστε διαρκῶς τά πάθη καί τίς ταλαιπωρίες τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τά βάσανα καί τήν μοναξιά του, θά καταλάβουμε πόση δύναμη βρίσκεται κρυμμένη στό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ. Ἐάν ἀναλογιστοῦμε, πόση δύναμη καί ἀντοχή χάρισε στόν μεγάλο Ἀπόστολο ἡ συνάντηση του μέ τόν Χριστό, θά γεμίσουμε ἐλπίδα καί βεβαιότητα πώς ἡ ἔλευση τοῦ Θεοῦ στήν γῆ συνέτριψε ὅλες τίς δυνάμεις τοῦ σκότους καί τῆς ἁμαρτίας. Ἐάν, μέ τόν πνευματικό μας ἀγώνα, συρρικνώνουμε διαρκῶς τά πάθη μας καί ἀποστρέφουμε τό βλέμμα ἀπό ὅλα ἐκεῖνα πού μᾶς χωρίζουν ἀπό τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, μεταβάλλουμε τήν ψυχή μας σέ σπήλαιο μέσα στό ὁποῖο θά γεννηθεῖ ἡ πηγή μιᾶς ὑπέρτατης χαρᾶς πού καμία δύναμη τοῦ κόσμου δέν μπορεῖ νά μᾶς προσφέρει.
Τίποτε πάνω ἀπό τόν Χριστό δέν ἔβαλε ὁ Παῦλος στήν ζωή του. Ἄν ἀκολουθήσουμε τό παράδειγμά του, ἄς εἴμαστε βέβαιοι πώς καμία δυσκολία καί καμία ἀπειλή δέν εἶναι σέ θέση νά μᾶς στερήσει τήν χαρά τῆς Θεϊκῆς παρουσίας Του.
Ἀμήν._
Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
