«Ἀδελφοί, πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε» (Ἑβρ. 13, 17-21).
«Νά ὑπακοῦτε στούς πνευματικούς προϊσταμένους σας καί νά ὑποτάσσεσθε τελείως σ’ αὐτούς. Διότι αὐτοί ἀγρυπνοῦν γιά τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν σας, καθώς θά δώσουν λόγο στόν Χριστό γιά τίς ψυχές σας», μᾶς λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή του, πού ἀκούσαμε σήμερα.
Τιμοῦμε σήμερα μέ ἐξαιρετική λαμπρότητα, τήν μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νικολάου, Ἀρχιεπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας, τοῦ Θαυματουργοῦ καί τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα μᾶς τονίζει τήν ἀρετή τῆς ὑπακοῆς καί ὄχι τυχαίως, διότι ὁ Ἅγιος Νικόλαος βίωνε κατά πάντα τήν ὑπακοή στήν πνευματική ζωή του, μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Σέ ὅλο τόν βίο τοῦ Ἁγίου, διαπιστώνουμε αὐτήν τήν ἀρετή τῆς ὑπακοῆς. Ἀπό ὑπακοή στό θέλημα καί στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἔμεινε καθαρός, ἀμόλυντος, σώφρων, ἐγκρατής ἀπό τά νεανικά του χρόνια, ἀπέναντι στούς ποικίλους πειρασμούς τῆς νεότητος. Ἀπό ὑπακοή, κατά τό Συναξάριό του, ἀπό βρεφικῆς ἡλικίας «Τετράδη καί Παρασκευή» δέν θήλαζε, παρά μόνο μετά τό ἡλιοβασίλεμα. Ἀπό ὑπακοή στήν Ἐκκλησία δέχθηκε νά γίνει ἱερέας καί ἀργότερα ἀρχιερέας στά Μύρα τῆς Λυκίας. Ἡ παράδοση δέ, ἀναφέρει ὅτι, ὅταν ὁ ἀρχιεπισκοπικός θρόνος τῶν Μυρέων εἶχε μείνει κενός καί μαζεύτηκαν οἱ ἐπίσκοποι τῆς περιοχῆς νά ἐκλέξουν τόν νεό Ἀρχιεπίσκοπο, Ἄγγελος Κυρίου ἐμφανίστηκε στόν γεροντότερο ἐπίσκοπο καί τοῦ εἶπε «ὅτι ὁ φρόνιμος Νικόλαος ἔπρεπε νά ψηφισθεῖ. Αὐτόν νά κάμετε Ἀρχιεπίσκοπο, ὅτι αὐτός εἶναι ἄξιος νά ποιμαίνει καί τόν κόσμον καί νά ἀρέσει καί στόν Θεό».
Ἀπό αὐτήν του τήν ὑπακοή, ἔλαβε μέρος στήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο γιά νά ὑποστηρίξει τήν ὀρθόδοξο πίστη καί ἀνεδείχθῃ πραγματικός ἡγούμενος τῶν χριστιανῶν, ἀντικρούοντας τόν αἱρεσιάρχη Ἄρειο ἀκόμα καί μέ ράπισμα ἀπό ἱερά ἀγανάκτηση, ἐνώπιον τοῦ Αὐτοκράτορα.
Ἡ ὑπακοή του στόν λόγο τοῦ Κυρίου «ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Ματθ. 22, 39), ἦταν γι’ αὐτόν πηγή ἀγάπης, ἐλεημοσύνης καί προσφορᾶς πρός τόν συνάνθρωπο, ὅπως στήν περίπτωση τῆς διασώσεως ἐκ μέρους του, τῶν ἀδίκως καταδικασθέντων εἰς θάνατον, ὅπως στήν σωτηρία τῶν τριῶν νέων κοριτσιῶν ἀπό ἀτιμία, τήν σωτηρία τοῦ λαοῦ ἀπό πεῖνα, τήν σωτηρία τῶν ναυαγισμένων ναυτικῶν, τόν λυτρωμό καραβιῶν ἀπό τίς φουρτοῦνες, τήν ὁλόσωμο παρουσία του στίς τρικυμίες τῆς θαλάσσης, ὅπου μέχρι καί σήμερα οἱ ναυτικοί προστρέχουν «στόν ἀσπρογένη καπετάνιο» καί «τόν παππού», ὅπως χαρακτηριστικά τόν ἀποκαλοῦν.
Ἡ ἀρετή, λοιπόν τῆς ὑπακοῆς, πού διακατεῖχε τόν Ἅγιο Νικόλαο εἶναι βασική προϋπόθεση στόν πνευματικό μας ἀγῶνα, γιατί κατά τόν Ἁγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος στόν λόγο του «περί Ὑπακοῆς», ‘’ἀπό τήν ὑπακοή γεννᾶται ἡ ταπείνωση, πού εἶναι πηγή κάθε ἄλλης ἀρετῆς. Ὑπακοή εἶναι ἡ τέλεια ἀπάρνηση τοῦ θελήματός μας. Ὑπακοή εἶναι νέκρωση τῶν μελῶν τοῦ σώματος, ἐνταφιασμός τῆς ἰδικῆς μας θελήσεως καί ἀνάσταση τῆς ταπεινώσεως’’.
Ἡ ὑπακοή στήν ζωή τῆς Ἐκκλησία μας, δέν εἶναι κάτι ἀπρόσωπο ἤ κάποια ἰδεολογία, ἀλλά εἶναι τρόπος ζωῆς, ἐμπειρία καί βίωμα. Γι’ αὐτό ὁ Ἀπ. Παῦλος μᾶς ἀναφέρει «πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε».
Δηλαδή, ἡ ὑπακοή προϋποθέτει πνευματικό πατέρα. Γι’ αὐτό πάλι ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης στόν παραπάνω λόγο του πως, «ὑπακοή σημαίνει, νά ἀποθέσουμε τήν δική μας διάκρισι στήν πλούσια διάκρισι τοῦ πνευματικοῦ πατρός», εἴτε αὐτός εἶναι ὁ Ἐπίσκοπος μίας ἐπαρχίας, εἴτε ὁ ἐφημέριος μίας ἐνορίας, πόσο μᾶλλον ὅταν εἶναι ὁ πνευματικός πατέρας -ἐξομολόγος στήν ζωή μας.
Ἄς πλουτίσουμε πνευματικά καί ἐμεῖς, μιμούμενοι τήν «πτωχεία» τοῦ Ἁγίου, καί ἄς ἀποκτήσουμε τά ὑψηλά, τ’ ἄφθαρτα ἀγαθά τοῦ παραδείσου, φορώντας τήν ταπείνωση – ὑπακοή τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ἀμήν.
Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
