Ἀγαπητοί μου πατέρες καί ἀδελφοί,
Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾷ ἰδιαιτέρως τόν Ἀπόστολο Παῦλο καί τόν θεωρεῖ, ὄχι ἁπλῶς ὡς ἕναν ἰσότιμο τῶν δώδεκα Ἀποστόλων, κάτι πού ἀμφισβητοῦσαν πολλοί Κορίνθιοι, στούς ὁποίους ἀπευθύνεται ἡ σημερινή περικοπή, ἀλλά ὡς τόν πρῶτον μετά τόν Ἕνα, δηλαδή, ὡς τόν σημαντικότερο ἄνθρωπο ἐπί γῆς μετά τόν Χριστό. Καί δικαιολογημένα!
Ποιανοῦ ἡ ψυχή συγκλονίστηκε τόσο ἀπό τόν Χριστό, ὅσο ἡ ψυχή τοῦ Παύλου; Ποιός κόπιασε γιά τόν Χριστό ὅσο ὁ Παῦλος; Ποιός ὑπέφερε γιά τόν Χριστό ὅσο ὁ Παῦλος; Ποιός πέτυχε περισσότερα γιά τόν Χριστό ὅσα ὁ Παῦλος; Ποιός συγκινεῖ καί διδάσκει μέχρι καί σήμερα τήν ἀνθρωπότητα ὅπως ὁ Παῦλος;
Ἕνα εἶναι τό βέβαιον: Στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τήν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου Του, ὁ μέγας αὐτός Ἀπόστολος κατέχει τήν κορυφαία θέση.
Ὅσοι ἐπενδύουν στά σχέδια τοῦ κόσμου, ἐπιδιώκουν κορυφαῖες θέσεις, μέ σκοπό νά ἀπολαύσουν μία πλουσιοπάροχη ζωή. Ὅσοι ὅμως ἐπενδύουν στά σχέδια τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἔπραξε ὁ Παῦλος, ἐπωμίζονται δοκιμασίες, προκειμένου νά βρεθοῦν ἄξιοι τῆς ὑπέρτατης χαρᾶς πού προσφέρει ἡ Χάρις Του. Καί ἄλλος τέτοιος δρόμος δέν ὑπάρχει ἀπό τήν ἀναγνώριση τῶν ἐλαχίστων ἀνθρωπίνων δυνάμεων καί τήν καταφυγή στήν παντοδυναμία τῆς Θεϊκῆς ἀγάπης.
Λίγο πρίν τήν σημερινή περικοπή, ὁ Παῦλος μᾶς μιλᾷ γιά τίς θυσίες πού κατέβαλε στόν βωμό τῆς πίστεώς του· τίς τρομερές ταλαιπωρίες, τούς κινδύνους, τίς μαστιγώσεις, τίς κακουχίες, τίς προδοσίες πού γεύτηκε ἀπό ἀνθρώπους πού παρίσταναν τούς ἀδελφούς του καί βέβαια, γιά τόν θάνατο πού τόσες φορές ἔνιωσε δίπλα του.
Σήμερα μαθαίνουμε γιά τίς θεῖες δωρεές πού διαρκῶς τόν ἐνδυνάμωναν· γιά τίς θαυματουργικές του διασώσεις, γιά τήν ἀνύψωσή του σέ κόσμους πού ἀνθρώπινος νοῦς δέν μπορεῖ κἄν νά ὑποψιαστεῖ καί γιά τήν ἐμπειρία του νά ἀκούει ἄρρητα ρήματα πού εἶναι ἀδύνατον γιά ἕναν ἄνθρωπο νά τά πεῖ καί νά τά κατανοήσει.
Ναι! Τέτοιες ἐμπειρίες μποροῦν νά ὁδηγήσουν ἕναν ἄνθρωπο στήν καύχηση. Ἴσως καί ὁ Παῦλος νά γνώρισε ἀπό προσωπική ἀμπειρία αὐτόν τόν πειρασμό. Γι΄ αὐτό καί δέν διστάζει νά δοξάσει τόν Θεό γιατί τόν προφύλαξε ἀπό τόν ψυχικό θάνατο τῆς ὑπερηφάνειας. Μέ ποιόν τρόπο; Ἄς ἀκούσουμε τόν ἴδιο:
«Γιά νά μήν ὑπερηφανεύομαι ὅμως, ὁ Θεός μοῦ ἔδωσε ἕνα ἀγκάθι στό σῶμα μου, ἕναν ὑπηρέτη τοῦ σατανᾶ νά μέ ταλαιπωρεῖ, ὥστε νά μήν ὑπερηφανεύομαι».
Ἀξιοθαύμαστος ὁ Παῦλος γιά τά πνευματικά του κατορθώματα καί τήν ἱεραποστολική του δράση. Ἀκόμη ὅμως πιό ἀξιοθαύμαστος ἐμφανίζεται σήμερα, καθώς δέν διστάζει νά ἀποκαλύψει τίς ἀδυναμίες του καί νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τήν λαθεμένη ἐντύπωση, πώς, δήθεν, οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπαλλαγμένο ἀπό πάθη καί ἀδυναμίες. Συνοδοιπόρος τοῦ δύσκολου δρόμου, πού ὁ καθένας ἀπό μᾶς βαδίζει, ἐμφανίζεται σήμερα ὁ Άγιος Ἀπόστολος καί μοιράζεται μαζί μας τήν θεία παρηγορία πού τοῦ ἀποκάλυψε ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Πόσο ὑπέροχα μᾶς τό περιγράφει!
«Γι’ αὐτό τό ἀγκάθι τρεῖς φορές παρακάλεσα τόν Κύριο νά τό διώξει ἀπό πάνω μου. Ἡ ἀπάντησή του ἦταν: ΄΄Σοῦ ἀρκεῖ ἡ χάρη μου, γιατί ἡ δύναμή μου φανερώνεται στήν πληρότητά της μέσα σ’ αὐτή τήν ἀδυναμία σου΄΄».
Μέ τήν φράση αὐτή, δέν ἀπευθύνθηκε μόνον μία φορά πρός τόν Παῦλο ὁ Θεός. Ἀπευθύνεται διαρκῶς καί πρός τόν καθέναν ἀπό μᾶς, κάθε φορά πού διαπιστώνουμε πώς οἱ δυνάμεις μας δέν ἐπαρκοῦν. Συχνά βρισκόμαστε ἀδύναμοι, ὄχι μόνο γιά νά ἀντιμετωπίσουμε τά πάθη μας καί τούς διαρκεῖς πειρασμούς πού δέχεται ἡ ψυχή μας, ἀλλά καί γιά νά ἀνταπεξέλθουμε στίς καθημερινές δυσκολίες πού συχνά μᾶς ὁδηγοῦν στό χεῖλος τῆς ἀπελπισίας. «Ποῦ εἶναι ἐπιτέλους ὁ Θεός;», φτάνουμε συχνά νά ἀναρωτηθοῦμε.
Καί νά πού σήμερα ἔρχεται ἡ ἀπάντηση. Ὅπως διδάχτηκε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἔτσι διδασκόμαστε καί ἐμεῖς ἀπό τίς καθημερινές δοκιμασίες μας. Πώς ὁ Θεός βρίσκεται πάντα κοντά μας. Ἀσφαλῶς καί θά μποροῦσε νά προσφέρει ἄμεσες λύσεις σέ κάθε μας πρόβλημα. Ἀσφαλῶς καί θά μποροῦσε νά μᾶς χαρίσει μία ἀνέμελη ζωή. Ὅπως ὅμως ἐπέτρεψε τόν πόνο τόν σκόλοπα στόν ἴδιο Του τόν Ἀπόστολο, ἔτσι ἐπιτρέπει καί σ΄ εμᾶς τόν πόνο ἀπό τά καθημερινά «ἀγκάθια», μέ ἕναν καί μοναδικό σκοπό: Τό γκρέμισμα τῆς ἀπατηλῆς ἐμπιστοσύνης στίς δυνάμεις μας καί τήν ἐξαφάνιση τῆς δαιμονικῆς ἀλαζονείας πού μᾶς στέρησε τόν Παράδεισο.
Σήμερα μαθαίνουμε πώς, ἐκεῖνο πού ὁ Θεός συνεχῶς προσπαθεῖ νά μᾶς διδάξει εἶναι νά ἀντικαταστήσουμε τήν ὑποτυπώδη ἤ ἐλάχιστη δύναμη πού νομίζουμε πώς ἔχουμε μέ τήν ἄνευ ὅρων παράδοση καί τήν πλήρη ἐγκατάλειψη τοῦ ἑαυτοῦ μας στά χέρια Του.
Ἕνας ὑπέροχος κληρικός καί θεολόγος τοῦ περασμένου αἰώνα, θέλοντας νά διδάξει αὐτή τήν μεγάλη ἀλήθεια, παρομοίαζε τήν ἐγκατάλειψη στά χέρια τοῦ Θεοῦ μέ τήν ἐμπιστοσύνη πού δείχνει τό παιδί στήν μητέρα του, ὅταν ἐκείνη πιάνει τό χεράκι του καί τό μετακινεῖ πάνω στό λευκό χαρτί, διδάσκοντάς του τά πρῶτα γράμματα. «Ὅπως ἀκριβῶς», ἀναφέρει, «τό παιδάκι δέν ξέρει τί πρόκειται νά κάνει ἡ μητέρα του καί ἐγκαταλείπει ἐντελώς τό χεράκι του μέσα στό δικό της, ἔτσι κι ἐμεῖς παραδίδουμε τήν ὕπαρξή μας μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στό χέρι τοῦ Θεοῦ, βαδίζοντας τόν δρόμο πού Ἐκεῖνος χαράζει. Αὐτό ἐννοῶ», καταλήγει, «ὅταν λέω πώς ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ φανερώνεται μέσα στήν ἀδυναμία μας».
Ἀδελφοί μου,
Εἶναι πολλές οἱ δυσκολίες τῆς ζωῆς. Καθημερινά μᾶς πολιορκοῦν. Καί, βεβαίως, ἔχουμε χρέος ἀπέναντι στόν ἑαυτό μας ἀλλά καί ἀπέναντι σέ ἐκείνους πού ἐξαρτῶνται ἀπό μᾶς, νά ἀγωνιζόμαστε καί νά μήν χάνουμε ποτέ τό κουράγιο καί τήν αἰσιοδοξία μας. Εἶναι ὅμως φανερό πώς, πολλές φορές, οἱ δυνάμεις μας δέν ἐπαρκοῦν. Εἶναι ἐκεῖνες οἱ στιγμές πού οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι τά βάζουν μέ αὐτούς πού μᾶς κυβερνοῦν, μέ τήν τύχη τους, ἀκόμη καί μέ τόν Θεό.
Ὁ ἄνθρωπος ὅμως τῆς ἐμπιστοσύνης στήν ἀγάπη καί τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἀναγνωρίζει πίσω ἀπό τίς δυσκολίες αὐτές ἕνα σχέδιο καί μία σκοπιμότητα. Γιά τόν Χριστιανό, οἱ δοκιμασίες, ὅπως διδάσκει καί ὁ ἅγιος Διάδοχος, Ἐπίσκοπος Φωτικῆς, ἀποτελούν τήν θερμότητα, ἡ ὁποία μαλακώνει τήν σκληρή ἀπό τήν ἀλαζονεία ἀνθρώπινη ψυχή καί τήν προετοιμάζει, σάν μαλακό κερί, νά δεχτεῖ τήν σφραγίδα τοῦ Θεοῦ.
Στόν καθημερινό μας, λοιπόν, ἀγώνα, ἄς ζητοῦμε διαρκῶς τήν ἐνίσχυση ἀπό Ἐκεῖνον, τόν Κύριο τῶν Δυνάμεων. Ἄς καταφεύγουμε διαρκῶς στόν Θεό Πατέρα, ὅπως κατέφυγε μέχρι τέλους τῆς ζωής του καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Καί ἄς μήν μᾶς ἐγκαταλείψει ποτέ ἡ βεβαιότητα πώς δέν ὑπάρχει τίποτε ἰσχυρότερο ἀπό τήν πρόνοια καί τήν ἀγάπη Του.
Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
