Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,
Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή ἐξιστορεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον ἐντυπωσιακὰ περιστατικὰ τῆς Καινῆς Διαθήκης. Τί νὰ πρωτοθαυμάσει κανείς; Τὴν ἀπόκοσμη εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ποῦ περπατᾷ πάνω στὰ κύματα; Τὸν Πέτρο ποῦ ρίχνεται στὸ τρικυμισμένο πέλαγος; Τὴν γλυκύτητα τῆς φωνῆς τοῦ Ἰησοῦ ποὺ τὸν ἐνθαρρύνει καὶ τὸ πατρικὸ ἅπλωμα τοῦ χεριοῦ του, τὴν ὥρα ποῦ ἐκεῖνος βυθίζεται; Ἢ μήπως τὴν ἀπέραντη γαλήνη πού ἐπικρατεῖ στὸ τέλος, ὡς ἀναμφισβήτητη ἀπόδειξη τῆς ἐξουσίας τοῦ Θεανθρώπου πάνω στὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως;
Τὸ σημερινὸ γεγονὸς ξεκίνησε μὲ τρόπο ἁπλό, χωρὶς νὰ ὑπάρχει κάτι τὸ ὁποῖο νὰ προμηνύει τὰ συγκλονιστικὰ γεγονότα ποὺ ἀκολούθησαν. Ὁ Κύριός μας, μόλις ἔχει πραγματοποιήσει τὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τὸν ἄρτων καὶ ζητᾷ ἀπὸ τοὺς μαθητές Του νὰ ξεκινήσουν τὸ ταξίδι πρὸς τὴν ἄλλη μεριὰ τῆς λίμνης Γεννησαρέτ, ὅσο Ἐκεῖνος θὰ διαλύει τὰ πλήθη. Κατόπιν, θέλησε νὰ ἀποσυρθεῖ σὲ ἕνα κοντινὸ ὕψωμα γιὰ νὰ προσευχηθεῖ. Ἡ νύχτα ὅμως μεταβάλλεται γιὰ τοὺς μαθητὲς σὲ ἐφιάλτη, καθώς, ἡ ἐλαφριὰ βάρκα παλεύει μὲ τὴν θύελλα καὶ τὰ ἀπειλητικὰ κύματα, ἐνῷ τὸ σκοτάδι ἔχει καλύψει τὰ πάντα.
Πάνω στὴν βάρκα, ὥρα μὲ τὴν ὥρα, λεπτὸ μὲ τὸ λεπτό, οἱ ἐλπίδες ἐξανεμίζονται καί, ὅταν πλέον ἡ ἀπελπισία ἔχει κυριαρχήσει, κάτι τὸ ἀνέλπιστο, κάτι τὸ ἀπροσδόκητο, κάτι τὸ ἀνεξήγητο κάνει τὴν ἐμφάνισή του καὶ ἀνατρέπει ὅλα τὰ δεδομένα. Καὶ αὐτὸ τὸ «κάτι» εἶναι ἕνα πρόσωπο. Αὐτὸ τὸ «κάτι» εἶναι κάποιος ποὺ μέχρι πρὶν λίγες ὧρες φαινόταν πὼς εἶναι ἕνας ἀπὸ αὐτούς, κάποιος πού, βεβαίως, διενεργοῦσε ἔργα θαυμαστὰ, ἀλλὰ δὲν ἔπαυε νὰ θεωρεῖται ἄνθρωπος ὅπως ὅλοι οἱ ἄλλοι.
Τώρα ὅμως, αὐτὸς ὁ Κάποιος, ὁ ἀγαπημένος τους Διδάσκαλος, μοιάζει νὰ ἔρχεται ἀπὸ ἕναν ἄλλο κόσμο, ὅπου ὁ φόβος, ὁ πανικὸς καὶ ἡ ἀπελπισία δὲν ἔχουν θέση. Εἶναι ὁ Κύριος, ζωντανὸς καὶ ἁπτός, ὄχι ἕνα φάντασμα. Εἶναι ὁ Κύριος, ποὺ ἡ μορφὴ Του ραγίζει τὸ σκοτάδι, εἶναι ὁ Κύριος ποὺ ἀναδεικνύεται ἰσχυρότερος ἀπὸ ὅλα τὰ στοιχεῖα καὶ τοὺς νόμους τῆς φύσεως.
Θὰ μποροῦσε νὰ τελειώσει ἐδῶ τὸ ἐκπληκτικὸ αὐτὸ γεγονός. Θὰ μποροῦσε νὰ ἀκουστεῖ, ὅπως καὶ σὲ ἄλλη παρόμοια περίπτωση ἕνα «σιώπα, πέφίμωσο» καὶ τὰ νερὰ νὰ γαληνέψουν. Σήμερα, ὅμως, πρωταγωνιστής, μαζὶ μὲ τὸν Χριστό, εἶναι ὁ πιὸ ἐνθουσιώδης, ὁ πιὸ συναισθηματικός, ὁ πιὸ ἐξωστρεφὴς μαθητής του, ὁ Πέτρος. Ὁ Πέτρος ποὺ βλέπει τὴν μορφὴ τοῦ Διδασκάλου του ὡς τὴν μόνη ἐλπίδα καὶ τὴν μόνη σωτηρία. Σχεδόν, δὲν πιστεύει στὰ μάτια του. Ἡ καρδιὰ του σκιρτᾷ, μὰ τὸ μυαλὸ του ἀμφιβάλλει. Τοῦ φωνάζει: «Κύριε, ἂν εἶσαι ἐσύ, δῶσε μου ἐντολὴ νὰ ἔρθω κοντά σου περπατώντας στὰ νερά».
Κι Ἐκεῖνος τοῦ λέει: «Ἔλα».
Δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχει συγκλονιστικότερη στιγμὴ σὲ ὅλη τὴν Βίβλο ἀπὸ τὴν στιγμὴ ἐκείνη ποὺ ὁ Πέτρος, πέρα ἀπὸ κάθε ἀνθρώπινη λογική, περνᾷ πάνω ἀπὸ τὴν κουπαστὴ καὶ ἀρχίζει νὰ περπατᾷ στὰ κύματα πρὸς τὸν Κύριο. Ὅλη του ἡ ὕπαρξη ἔχει γίνει ἕνας πόθος νὰ φτάσει τὸν Χριστό. Δὲν ἔχει πλέον βάρος! Δὲν εἶναι πλέον ἕνας κοινὸς ἄνθρωπος! Εἶναι μόνον κραυγή, εἶναι μόνον ἐλπίδα, εἶναι μόνον ἀτόφια καὶ ἀνάλαφρη πίστη.
Κι ὅταν ἡ λογική τοῦ κόσμου τούτου ἐπανέρχεται στὸν νοῦ του καὶ ἀρχίζει νὰ βυθίζεται, συνειδητοποιώντας τὸ ἀδύνατον, μιὰ ἄλλη κραυγή, πιὸ δυνατή, πιὸ σπαρακτική, ἀντήχησε στὸν ἀέρα: «Κύριε, χάνομαι!»
Τότε, τὸ θεῖο χέρι ἁπλώνεται καὶ πιάνει τὸ χέρι τοῦ μαθητή Του. Τί νὰ ἔνιωσε ἄραγε ὁ Πέτρος, ὅταν τὰ ἀκροδάχτυλά του ἀκούμπησαν τὸ ἄχραντο χέρι τοῦ Διδασκάλου του; Τί δύναμη, τί ἐλπίδα, τί ἀσφάλεια πρέπει νὰ πέρασε μέσα ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἄγγιγμα καὶ ἔφτασε μέχρι τὰ μύχια της ψυχῆς του!
Σὲ μία στιγμή, ὅλα φάνηκαν σὰν ἕνας ἐφιάλτης ποὺ τέλειωσε. Μαζὶ μπῆκαν στὴν βάρκα καὶ ὅλες οἱ δυνάμεις τῆς φύσεως χαμογέλασαν ξανά, βλέποντας τὸν Δημιουργό τοῦ σύμπαντος νὰ ἀποδεικνύει γιὰ ἄλλη μία φορά πὼς τίποτα δὲν βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὴν δύναμη, τὴν ἀγάπη καὶ τὴν πρόνοιά Του γιὰ τὸ καθένα ἀπὸ τὰ ἀγαπημένα Του πλάσματα.
Χωρὶς τὴν ἀντίδραση αὐτὴ τοῦ Πέτρου, θὰ εἴχαμε νὰ κάνουμε μὲ ἕνα ἀκόμα θαυμαστὸ γεγονός. Ἐξ αἰτίας του ὅμως, στὴν σημερινὴ περικοπή, καθρεφτίζεται ἡ δική μας ψυχή. Δὲν εἶναι μόνον ὁ Πέτρος ποὺ σήμερα παλεύει μὲ τὰ κύματα. Εἴμαστε ὅλοι ἐμεῖς, οἱ ὁποῖοι, τὴν ὥρα τῆς ταραχῆς, βυθιζόμαστε στὴν ὀλιγοπιστία καὶ ἀμφιβάλλουμε ἂν ὁ Θεὸς ἀκούει τὴν κραυγή μας. Καὶ τότε, τὴν ὥρα τῆς πλήρους ἀπελπισίας μας, τὴν ὥρα τοῦ δικοῦ μας: «Ἠλί, ἠλί, λαμὰ σαβαχθανί», μία μορφή, μία φωνὴ καὶ ἕνα χέρι ἔρχεται μὲ ἀπέραντη γλυκύτητα νὰ μᾶς … μαλώσει. «Ὀλιγόπιστε, γιατί ἀμφέβαλες;»
Εἶναι τὸ ἴδιο μάλωμα ὅπως τῆς μάνας, πού, ὅμως, οὔτε μία στιγμὴ δὲν ἔπαψε νὰ ἔχει τὰ μάτια της πάνω στὸ ἀγαπημένο της παιδὶ καὶ νὰ τὸ σκεπάζει μὲ τὴν ἀγάπη της.
Κι ἂν μπορούσαμε, ἐκείνη τὴν ὥρα, θὰ ρωτούσαμε: «Κύριε, γιατί ἄργησες;»
Κι Ἐκεῖνος, θὰ μᾶς ἀπαντοῦσε: «Πάντα ἦμουν δίπλα σου. Δὲν ἔλειψα στιγμή! Ἤθελα ὅμως νὰ ἐλευθερωθεῖς ἀπὸ κάθε ἀνθρώπινη ἐλπίδα καὶ κάθε βάρος αὐτοῦ τοῦ κόσμου καὶ νὰ γίνεις μόνο μία φλόγα, μόνο μία κραυγή, μόνο ἕνα «ἐλέησον». Νὰ εἶμαι μόνο ἐγὼ γιὰ σένα, νὰ σὲ ἀγκαλιάσω καὶ νὰ σοῦ χαρίσω ζωὴ ποὺ δὲν γνωρίζει θάνατο».
Ἀδελφοί μου.
Καθημερινά ἄνθρωποι βυθίζονται στὴν ἀπελπισία καὶ πέφτουν ἀπὸ μόνοι τους στὰ ταραγμένα νερὰ τῆς ἀπογνώσεως, χωρὶς ὅμως πίστη κι ἐλπίδα. Ἐμεῖς ὅμως πιστεύουμε καὶ ἐλπίζουμε. Ἡ ζωὴ τῶν κλαυθμῶν ποὺ διάγουμε εἶναι ἡ δική μας φουρτουνιασμένη λίμνη τῆς Γεννησαρέτ. Τὴν ματιά μας, συχνά, ἀπορροφᾷ τὸ σκοτάδι τῶν ἀδιεξόδων, τῆς ἀπογοητεέσεως καὶ τῆς συναισθήσεως τῆς ἀδυναμίας τῶν σωματικῶν καὶ ψυχικῶν μας δυνάμεων.
Ἄν, ὅμως, πάρουμε τὴν ἀπόφαση νὰ σηκώσουμε τὰ μάτια, θὰ δοῦμε τὸν Χριστὸ νὰ μᾶς ἁπλώνει τὸ χέρι, ἄτρωτος ἀπὸ τὰ κύματα τῆς κακίας τοῦ κόσμου. Εἶναι ὁ ἴδιος Χριστὸς ποὺ τότε ἅπλωσε τὸ χέρι στὸν Πέτρο καὶ κάθε στιγμὴ τὸ ἁπλώνει σ’ ἐμᾶς, καλώντας μας νὰ Τὸν συναντήσουμε καὶ νὰ Τὸν καταστήσουμε ὡς τὴν μόνη καὶ ἀστείρευτη πηγὴ δυνάμεως καὶ θάρρους στὸ ταξίδι τῆς ζωῆς μας, μὲ προορισμὸ τὴν γαλήνη τῆς παρουσίας Του.
Ἄς γεμίσει, λοιπὸν, ὅλη μας ἡ ὕπαρξη μὲ τὸν πόθο τοῦ Πέτρου, ὅταν, μέσα στὴν κοσμοχαλασιά, ζητοῦσε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ τὸν καλέσει κοντά Του καὶ ἂς εἴμαστε βέβαιοι πὼς θὰ ἀκούσουμε καὶ ἐμεῖς ἀπὸ τὸ Πανάχραντο στόμα Του ἐκεῖνο τὸ εὐλογημένο «ἔλα!». Ἀμήν._
Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
